Skip to main content

Më fal



Nuk di nga t’ja nis. Për një person si unë është shumë e veshtirë të pranojë gabimet.  Në fakt nuk ja them shumë për të qënë talent i “ndjesave”, por përpiqem të përulëm prej zemre, në ato gjëra që ndoshta me ose pa vetëdije mund të kem bërë për të lënë dikë të trishtë. Shpresoj të më kuptoni që nuk ka qënë aspak qëllimi im t’ju fyej dhe sinqerisht nëse e kam bërë më vjen vërtetë keq. Ju betohem. Jam njeri shumë i mirë. Tërheq mbrapsht cdo fjalë…




Të kërkoj ndjesë ty që dje të fola aq keq. Në moment e ndjeva peshën e fajit, po si një kokëfortë që jam, nuk e pranova në syrin  tënd, e vazhdova rugën time.
Më vjen keq që nga unë ke lexuar shpesh herë mesazhe refuzimi.  E di se në atë cast më ke urryer.
Më vjen keq që përvojat e tua të vërteta të jetës nuk konsiderohen prova për të më forcuar mua mëndjen.
Më vjen keq që imazhi dhe personazhi imagjinar prej një ylli televiziv është më e rëndësishme se sa jeta jote e vërtetë dhe aktuale, gjë të cilën unë ta kam “plasur” në fytyrë.
Më vjen keq që shpesh herë ma ka marrë më shumë vëmëndjen telefoni im sesa fjalët e tua në kafen e pasdites.  
Më vjen keq që askush dhe as unë nuk të besoi për atë eksperiencën e hidhur që kalove, jam treguar mizore e di.
Më vjen keq që të kam shkelur, sulmuar, manipuluar, dhe kam vënë në  pikëpyetje atë cfarë ke bërë për mua.
Më vjen keq që njerëzit nuk e kuptojnë kur ju thua  se je i "pafajshëm derisa të provohet fajtori".
Më vjen keq për shumë gjëra që ke dëgjuar nga unë.
Më vjen keq që në vitin 2015 ke dëgjuar nga unë edhe dështimet e mia, e di që kjo nuk më bën aspak pozitive në syrin tënd, as ty nuk të lumturon, as mua nuk më ndihmon. Kam orkestruar shumë akuza ndaj të tjerëve e kam harruar t’ja këndoj këngën e fajit edhe vetes.

Më vjen keq se ka shumë njerëz që ndoshta i harroj. Edhe version juaj i hatrit qëndron.
Më vjen keq që nuk keni marrë një falje nga çdo person i cili ka vënë në  pikëpyetje kredibilitetin tuaj, ka gjykuar karakterin tuaj ose ka mohuar realitetin tënd, e më mbrapa nuk ka pasur forcën të të thotë më fal…

Ndoshta edhe unë po e bëj me vonesë, por dije që nuk të kam hedhur poshtë për asnjë moment.
Më vjen keq që je ndjerë vetëm, duhej të të kisha ndenjur pranë, e di, isha veshur me egoizëm,
Unë jam e keqe ndonjëherë, por jam e shtypur nga lodhja e disave prej jush, ndaj e kam mbrotje egoizmin.

Megjithatë sot, gjej kohën që zemrat janë zbutur me të ëmblën e festave, për të thënë Më vjen keq, unë shpesh herë nuk jam versioni më i mirë i vetes time...


Desantila

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more