Skip to main content

Ta dish ti...





Si një e panjohur gërmoj sirtareve të jetës tënde dhe madje ngul këmbë të mësoj edhe se cfarë note ka frymëmarrje jote...Ndihem e etur të di shumë mbi ty, cfarë të bën të qeshësh aq fort, cfarë të bën të qash, dobësitë e forcën tënde, uljet dhe ngritjet e tua, cfarë sheh ti tek unë e si e shoh veten tek ty. 
Ufff... Kam përthithur shumë oksigjen kurioziteti.
Më kthehen gërmat në art kur në këtë moment ti bëhesh zaptues i mendimeve të mia, sa që edhe një piktori di t’ja vjedh me fjalë atë cka me shumë mundim ai vizaton me penelin e drejtuar kujdesshëm, kur detajet me sy të përpiktë i mishëroj tek ty!
Vetëm kënga  më robëron...Aty me vjedh ajo, e humbas krejt imunitetin dhe falem viktimë e notave të tua! Isha zotuar se do të isha një këngë, por mbeta në letra e pentagrame të pashkruar. Diku më ke hedhur, jam e sigurtë, si ato cd-të e vjetra që i mbajmë po nuk është nevoja ti dëgjojmë...

Instrumentët nuk i njoh mirë, por kitarës ja njoh cdo tingull. Një herë e kam takuar vetëm, e se di pse e njoha mirë që atë natë.
Eh! E di, jam një romantike e pandreqshme, kapur pas perdeve të mëndafshta ku përballë tashmë, kitarën e ka zënë pluhur i harresës, pse është mekur dreqin?! 

Po s’ka shpirt ajo, nuk të ka ty ta sjellësh në jetë...

Në ato netët e ftohta kur gripi si shall m’u mbështoll, më solle një kuti me plot 50 filma.
- Shikoji të gjithë, i kam parë unë një më një, janë fanstastikë dhe do të shoqërojnë me ndjesi të forta gjatë atyre orëve që do ngatërrohesh të vësh facoletin nën hundë apo nën sy...

Ato filma, sot e kësaj dite, gjenden ende në atë kuti, në dollapin tim!
Kujtimet janë i vetmi peng që i vjedhim kohës dhe  unë jam një hajdute e tyre...
Dua një natë të gjatë dimri të të ulem përballë e të kem një zjarr bubulak që të më ngrohë atë pjesë që m’u ftoh, shpirtin!
Dua një ditë të diel në mëngjes të të rrëfej nën batanijen e ngrohtë ditëve të dhjetorit, atë cfarë kam më të shtrenjtë, shpirtin!
Dua mbrapsht të gjitha orët, ti shpenzoj nën një ritëm që ende nuk është kënduar!
Kam mbledhur një grusht “të shkuarash” e po i jap jetë, se me zemër u ngjallën dhe njëherë të gjitha, të pavdekshme janë, cudi sa shumë mban një shpirt!
Dua një muzikë të mirë, një vijë melodike për impulset e zemrës, të të këndoj refrenin që ja kam mbajtur peng kohës!

Ta dish ti c’pësoj kjo zemër,
Të ta tregoj në cdo detaj...


Desantila
(Dhjetor 2010)







Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more