Lër mesazhin tënd, pas sinjalit ...

Një pasdite, ulur në kolltuk, me këmbën mbi këmbë, duke u rrotulluar si një koketë e zgjuar vonë të dielave, flisja në telefon...

Ai kishte qenë jashtë qytetit këtë fundjavë, dhe unë isha shmangur për cdo kontakt, dhe e dija që kjo gjë e kishte bërë të ndihej i lënë pas dore. Unë po luaja ftohtë, duke pretenduar se nuk më bëntë aspak parshtypje kjo mungesë e të qënurit vërdallë, përkundrazi e kisha shijuar shumë kohën time vetëm dhe po ri-mendoja ta praktikoja shumë shpejt.

"A nuk po vepron pak si “angleze” me mua?!" më tha. "Unë dua vetëm që të jesh e vërtetë. Të jesh e çrregullt dhe e turpshme dhe të më thuash të vërtetën. Bëhu katërmbëdhjetë vjece, kthehu në adoleshente, bëhu nervoze, e qesh me shpirt edhe për budalliqe, do të bëj të njëjtën gjë me ty, vetëm për të të thene se është më bukur të jesh e vërtetë.”

Unë kurrë nuk kam harruar se, një nga parimet e mia udhëzuese në jetë është të jem e vërtetë, po kush tha se duhet zbatuar menjëherë kërkesa dhe manipulimi kaq i ëmbël që pasi të ketë njohur te unë ato gërmimet që edhe FBI-ja do mi kishte zili, apo nervozizmin tim që arrin deri aty sa nuk nxjerr një tingull nga goja, sepse jam e vetëdijshme që lëshoj grimca zjarri kur flas....

E dime se sa joshëse është të luash ftohtë, por unë di gjithashtu se të pengosh ndjesitë e tua të vërteta është vetëm një formë tjetër e luajtur vogëlisht, duke mos lejuar pozitivitetin të marrë jetë në momentin që i afrohet një rreze e tillë. Kjo është një mënyrë për të minimizuar atë që ti je.

Koha nuk ka kohë, dhe as për të humbur nuk është e gatshme.

Nëse e pëlqen, thuaja! Nëse kërkoni me ngulm një punë, kërkojeni! Nëse do të bësh diçka, filloje! Mos u tërhiq; mos e mbaj peng; mos e shtyj për më vonë. T'i merr të gjitha koha nëse ti nuk ja jep mundësinë.

Personi më sexy, më joshës në planet është një person i cili është i angazhuar plotësisht me jetën. Është kurioz, është entuziast. Përthith të gjitha deri në pik të fundit, nuk ka frikë nga frika, nuk dëmton vetë-dyshimin, nuk e konsumon përbrënda ndjesia e merakut! Mënyra më e mirë për të dashur jetën është ta veshësh atë me shije dhe me kujdesin që përzgjedh cdo ditë rrobat në mëngjes.

Lejoi vetes që të bëhesh i gjallë me gëzim. Hidhi pretendimet në kosh për këtë ditë dhe tregoi se realisht përtej cdo ëndrre që mban veshur, ti rrezaton vërtetësi. Të mos kesh frikë se kush je, është energji që sjell në lëvizje vetëm të mira pasuese.

"Nëse kemi besim në vetvete, ne mund të rrezikojmë kuriozitetin, çudinë, kënaqësinë spontane, apo ndonjë përvojë që tregon realisht shpirtin e njeriut, sepse suksesi, kërkon ta ndjekësh, si një femër…”

Desantila

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog