Desantila

Posts

Ditë me shije dimri

Qielli i ngrirë rri pezull si një mantel i heshtur, ndërsa fryma e erës lëviz ngadalë, si dorë e padukshme që shkund kujtime të fshehura. Cdo hap tingëllon si melodi e brishtë, dhe diku thellë brenda meje ndizet një ndjenjë e pazakontë, një mall i ëmbël që lidhet me emrin tënd. Se di a e sjell ti dimrin apo dimri vjen me ty? Në çdo frymë, ajri më duket i përzier me ditët e tua. Aroma e druve të djegur ngrihet si përkëdhelje mbi kujtesë, duke më sjellë pranë oxhakut të ngrohtë, aty ku shikimi yt ndizte dritë më të fortë se cdo flakë. Edhe kur shikoj xhamat e mjegulluar, shoh portretin tënd të vizatuar aty, sikur dimri vetë kërkon të më kujtojë sa ftohtë bëje ti, duke mundur cdo acar të jetës time. Si një ulërimë mbetur në thellësinë e një gryke që ska fuqinë të dalë me fjalë. Si një heshtje ardhur prej mungesës së frymës sa përballem me një akullnajë. I ngrirë, i ngrirë deri në palcë, me ditë të brengosura si pamja që ti merr sapo fundi i vjeshtës vjen, kështu është shija e kujtimit...

Ne pa ty!

Unë them e bardhë! Ti thua e zezë! Unë them po vij. Ti thua unë po iki! Dhe kështu jeta ime ka gjithmonë ngjyra ndërsa e jotja bardh e zi. Sa më shumë të kërkoj aq më larg shkon ti, dhe kështu ditët e mia mbeten peng i dëshirave, ndërsa ti një njeri që ende nuk di vlerën e një dhurate të shtrenjtë, jetës! Unë them ndjej, ti thua harro. Unë zgjas dorën, ti mbyll grushtin. Dhe kështu hapësira mes nesh bëhet mur, një mur që më mban larg teje, por jo larg ëndrrave të mia. Ti jeton në hije, unë jetoj në dritë, ti zgjedh të ikësh, unë zgjedh të mbetem. Unë shikoj qiellin dhe shpresoj për një moment se gjërat nuk do të jenë gjithmonë kështu, ti shikon rrugën dhe ikën nga çdo pritje. Netët e mia janë të mbushura me heshtjen e dritave të vogla të yjeve ndërsa ditët e tua kalojnë pa e kuptuar bukurinë që të rrethon. Ndjej tingujt e shpresës, ti ndjen zhurmën e boshllëkut. Sa më shumë përpiqem të të afroj, aq më shumë largohesh, dhe ndonjëherë mendoj se ndoshta kjo është mënyra jote të jesh, të ...

Kam zhvendosur kufij

Kam ecur gjatë rrugëve të jetës sime, duke bartur mbi supe peshën e ditëve që u bënë vite e viteve që u bënë kujtime. Dikur, kufijtë e mi ishin të ngurtë, të ngushtë, të rrethuar me mure të padukshme, por të larta. I ruaja me fanatizëm, si një kopshtar që mbron lulet e tij nga çdo erë e huaj. Më dukej se ajo ishte mënyra e vetme për të mbetur e paprekur. Por koha, ajo mjeshtre e heshtur, nuk pyet, filloi t’i trazojë gurët e fortë të kështjellës. Ngjarjet erdhën si dallgë të një deti të largët, duke u përplasur me bregun që besoja se ishte i pathyeshëm. Njerëz hynë e dolën nga jeta ime, disa me hapa të lehtë si vesë në mëngjes, të tjerë me stuhi që rrëzuan pemët. Një fjalë e thënë nga dikush në një çast të papritur, një humbje që nuk e prisje, një fytyrë e panjohur që të ngroh me një buzëqeshje të sinqertë të gjitha këto u bënë çekiçë të vegjël që goditën muret e mia. Kam zhvendosur kufij të padukshëm, kufirin e durimit, kur mësova të dëgjoj pa u mbrojtur, kufirin e faljes, kur kupt...

Aty ku nis rruga...

Ka një pikë në jetën e njeriut ku logjika hesht, ku llogaritjet shkërmoqen, ku fjalët e të tjerëve bëhen pluhur mbi supet e vullnetit. Aty fillon guximi. Ai nuk lind në siguri, por në tronditje. Është drithma e parë përpara një vendimi që të tejkalon, një hap që nuk të premton kthim, një shikim drejt së panjohurës që nuk kërkon garanci, por përkushtim. Guximi nuk është armaturë, është zhveshje. Nuk është të nisesh i sigurt, por të ecësh edhe kur nuk e di se ku po shkon. Dhe në mënyra që nuk mund t’i shpjegojmë kurrë me logjikën e botës , fati pikas zemrat që rrahin ndryshe . Ai rrallë ndihmon të përgatiturit. Më shpesh ulet në tavolinë me të cmendurit që guxuan të ngrenë një gotë në ajër dhe të thonë: “Pse jo?” Guximi është virtyti që s’ka nevojë të bëjë zhurmë. Ai nuk shpallet, nuk vishet me parrulla, nuk kërkon duartrokitje. Është si rrënja që depërton tokën, në heshtje, duke kërkuar dritën. Nuk shfaqet gjithmonë në beteja të mëdha, por shpesh në veprime të vogla me peshë të j...

Një herë e një jetë

Thuhet se diku, në një vend që nuk gjendet në asnjë hartë, ka njerëz që jetojnë ndryshe. Ata nuk ecin me ngut, nuk rendin pas kohës, nuk mbajnë në zemër pesha që nuk janë të tyret. Ata zgjedhin të jetojnë si në përralla, jo për të shpëtuar nga realiteti, por për ta ndriçuar atë nga brenda. Në atë botë, mëngjeset nuk nisin me alarm, por me një rreze që përkëdhel qepallat. Çdo ditë është një faqe e bardhë ku nuk shkruhen detyra, por ngjyra dhe sytë e njerëzve nuk janë për të gjykuar, por për të parë thellë, atje ku fillon drita. Në këtë përrallë që duket si ëndërr apo ëndërr që duket si jetë nuk ka udhë të qarta, por ka një ndjesi që të çon gjithmonë aty ku duhet. Është zëri i butë i zemrës që të thotë “ndalu këtu, këtu je mirë”. Dhe kur ndalesh, gjithçka merr kuptim edhe gjethet që bien kanë histori, edhe erërat që fryjnë mbajnë fjalë që askush nuk i ka thënë ende. Njerëzit atje nuk janë të përkryer, por janë të vërtetë. Ata dinë të qeshin me lot, dhe të qajnë pa turp. E dinë që jeta...

Të kam dashur shumë

Të kam dashur shumë. Jo siç e thonë në këngët e lehta apo në filma ku gjithçka përfundon në një përqafim dhe muzikë në sfond. Të kam dashur në heshtje, në thyerje, në netët kur fjala "mirupafshim" nuk kishte garanci kthimi. Të kam dashur në çdo version të kohës. Në ato ditë naive kur gjithçka ndodhte pa u menduar gjatë, dhe në ato netë më të vona kur gjithçka analizohet kur edhe ndjenjat që dikur thjesht ndiheshin, tani shqyrtohen, vihen në peshore, kërkojnë arsye për të qëndruar. E megjithatë, ndonjë gjë tek ti mbeti e paprekshme nga logjika. Një pjesë që nuk u zhvesh kurrë nga ndjenja, një kujtim që nuk kërkonte justifikim për të qenë. Koha është mjeshtre e fshehtë. Ajo jo gjithmonë vjen e mbrapshtë, ndonjëherë rregullon gjithcka. Shkrihet ngadalë mbi kujtime dhe i formëson ndryshe. E butë dhe e ashpër njëkohësisht, ajo gdhend kujtimet me një dorë që vetëm pas shumë vitesh e kupton se çfarë ka krijuar. Ajo që dikur dukej si fundi i botës, një dhimbje që dukej se s’kishte ...

Copëza dielli në xhepat e syve

Ka fytyra që nuk ecin, ato ndriçojnë. Nuk flasin por frymojnë në dritë si pasqyra që nuk reflektojnë imazhe, por thellësi të qarta. E në sytë e tyre, e gjithë bota merr kuptim, si një grusht rëre që mban në vetvete historinë e detit. Disa njerëz nuk e mbartin gëzimin ata e rrezatojnë. E kanë në shpatulla në mënyrën si i përkulin, pa barrë. E kanë në duart që nuk lëshojnë dënime, por janë të paqtë. Por më shumë se gjithçka, e mbajnë në sytë ku shkëlqen dielli jo si dritë, por si prani. Si diçka që nuk mund të ndizet, sepse nuk është ndezur kurrë. Ka qenë gjithmonë aty. Sy që nuk kërkojnë por japin. Sy ku mëngjeset nuk fillojnë me orë, por me frymë. Janë njerëzit që pa e ditur, përhapin një dritë të ngrohtë të pashpjegueshme. Njerëz me pranverë të fshehur nën lëkurë, ku çdo buzëqeshje është një lulëzim pa stinë. Janë copëza dielli, jo në qiell, por në xhepat e syve të fshehura aq bukur, sa duhet të dish të shohësh me shpirt që t’i dallosh. Nuk ndriçojnë për t’u parë. Ndriçojnë seps...

Një zemër në krye!

Ka një udhë që nuk e njeh hartën, por megjithatë na çon gjithmonë në vendin e duhur. Ajo nuk ndiqet me sy, as me këshillë. Është një shtysë e qetë, një thirrje e butë që vjen nga brenda jo si urdhër por si intuitë. Ka vendime që duken të gabuara për botën, por të vetmet të drejta për shpirtin. Ka ndalesa që duken humbje kohe, por në to rritet njeriu. Ka sakrifica që nuk shihen, por janë themeli i dashurisë. Janë ato zgjedhje që nuk i thotë mendja, por ndodhin sepse diçka e padukshme i thërret. Aty ku logjika bën llogari, ajo bën vend. Eshtë ajo që fal kur krenaria ngre zërin, është ajo që hesht kur duhet heshtur, por dridhet kur diçka nuk është e ndershme. Është barometri i së vërtetës njerëzore, i pathënë, por i pandryshueshëm. Nuk është rregull, është prani. Një qetësi që të tregon rrugën pa zë. E njohim në vendimet që s’kanë logjikë, por që sjellin paqe. Në zgjedhjet që duken të çmendura, por na bëjnë më njerëzorë. Në momentet kur zgjedhim të qëndrojmë, kur do ishte më lehtë t...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...