Ditë me shije dimri

Qielli i ngrirë rri pezull si një mantel i heshtur, ndërsa fryma e erës lëviz ngadalë, si dorë e padukshme që shkund kujtime të fshehura. Cdo hap tingëllon si melodi e brishtë, dhe diku thellë brenda meje ndizet një ndjenjë e pazakontë, një mall i ëmbël që lidhet me emrin tënd. Se di a e sjell ti dimrin apo dimri vjen me ty?

Në çdo frymë, ajri më duket i përzier me ditët e tua. Aroma e druve të djegur ngrihet si përkëdhelje mbi kujtesë, duke më sjellë pranë oxhakut të ngrohtë, aty ku shikimi yt ndizte dritë më të fortë se cdo flakë. Edhe kur shikoj xhamat e mjegulluar, shoh portretin tënd të vizatuar aty, sikur dimri vetë kërkon të më kujtojë sa ftohtë bëje ti, duke mundur cdo acar të jetës time.

Si një ulërimë mbetur në thellësinë e një gryke që ska fuqinë të dalë me fjalë. Si një heshtje ardhur prej mungesës së frymës sa përballem me një akullnajë. I ngrirë, i ngrirë deri në palcë, me ditë të brengosura si pamja që ti merr sapo fundi i vjeshtës vjen, kështu është shija e kujtimit që ti ke lënë si një kuti që hapet padashje.

Nuk më duket më ftohtë kur të mendoj, kam njohur drithërimë më të thellë shpirti se sa kjo stinë. Ishin ditët kur pritja për ty ishte esenciale për ditët e mia.

Ishin ditët kur fikej brenda meje pak nga pak dashuria, të cilën nuk munda ta mbaja dot ndezur e vetme!

Ishin ditët kur mërzia kishte zënë vend si një mik i paftuar që nuk gjente një vend tjetër për të bujtur vecse në zemrën time.

Ishin ditët kur nuk kisha askënd në shtratin e vetmisë dhe zhurma e një pike shiu bëhej melodi.

Rrugët e zbardhura marrin ngjyrën e trishtimit që nuk ka më trup, e cdo hap më rikthen në vendin ku mungesa jote fillon të marrë trajtë. Ajri ka aromë kohe të ngrirë, një përzierje drite dhe hiri, sikur vetë koha të ketë vendosur të ndalet për të mos prishur atë që dikur quhej “ne”. Edhe qielli, me atë heshtje të tij të pafundme, duket sikur mban frymën për të mos më parë teksa rrëzohem brenda kujtimeve që nuk më përkasin më.

Ka një urtësi të hidhur në këtë stinë. Dimri të mëson se dashuritë nuk shuhen me mungesë, por me kujtesë. Ato nuk vdesin thjesht mpihen, si degët që mbartin borën pa u ankuar, duke pritur një diell që nuk vjen. Dhe unë, mbetur në mes të acarit dhe mallit, mësoj të flas me heshtjen si me një mik të vjetër. Sepse në fund, edhe heshtja ka zë, kur vjen prej një zemre që ka dashur deri në shkrirje.

Disa dashuri nuk mbarojnë kurrë, vetëm ngrijnë, derisa një tjetër dimër t’u japë kuptim.

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog