Skip to main content

Copëza dielli në xhepat e syve

Ka fytyra që nuk ecin, ato ndriçojnë. Nuk flasin por frymojnë në dritë si pasqyra që nuk reflektojnë imazhe, por thellësi të qarta. E në sytë e tyre, e gjithë bota merr kuptim, si një grusht rëre që mban në vetvete historinë e detit.

Disa njerëz nuk e mbartin gëzimin ata e rrezatojnë. E kanë në shpatulla në mënyrën si i përkulin, pa barrë. E kanë në duart që nuk lëshojnë dënime, por janë të paqtë. Por më shumë se gjithçka, e mbajnë në sytë ku shkëlqen dielli jo si dritë, por si prani. Si diçka që nuk mund të ndizet, sepse nuk është ndezur kurrë. Ka qenë gjithmonë aty.

Sy që nuk kërkojnë por japin. Sy ku mëngjeset nuk fillojnë me orë, por me frymë. Janë njerëzit që pa e ditur, përhapin një dritë të ngrohtë të pashpjegueshme. Njerëz me pranverë të fshehur nën lëkurë, ku çdo buzëqeshje është një lulëzim pa stinë.

Janë copëza dielli, jo në qiell, por në xhepat e syve të fshehura aq bukur, sa duhet të dish të shohësh me shpirt që t’i dallosh. Nuk ndriçojnë për t’u parë. Ndriçojnë sepse nuk dinë ndryshe.

Ndonjëherë ajo që quajmë lumturi nuk është një gjendje, por një mënyrë e të qenit si era që nuk qëndron askund, por është kudo. Kështu janë edhe ata: nuk kanë nevojë të tregojnë lumturinë, sepse ajo është gjuha e tyre e parë, jo e mësuar por e lindur.

Në praninë e tyre harrohet zhurma e botës. Gjithçka bëhet më e lehtë, më e butë, më e thellë. Ata nuk janë gjithmonë të zëshëm, as gjithmonë të dukshëm, por i ndjen sapo pranohesh në hapësirën e tyre, sikur prania e tyre të zgjaste një dritë të padukshme që shtrin duar të buta mbi ty. Dhe kur largohen, nuk të mbetet boshllëk, por një mbresë e ngrohtë, si pas diellit që perëndon pa zhurmë dhe lë pas një qiell që nuk ka më asgjë për të provuar, veçse të ekzistojë në paqe.

Sepse ka njerëz që nuk sjellin ndryshime të mëdha, por rikujtime të thella. Ata janë dëshmia e heshtur që brenda secilit prej nesh mund të ndritë diçka, vetëm nëse kemi guximin të jemi të butë. Dhe diku, në mes të gjithë zhurmës, mjafton të shohësh sytë e tyre për të kuptuar se ndoshta, e gjithë drita që kërkojmë, ndodhet brenda nesh e fshehur mirë, si copëza dielli... në xhepat e syve.

 

 

Comments

  1. Pasi që isha në një lidhje me të për shtatë vjet, ai u nda nga unë. U përpoqa me të gjitha forcat ta ktheja, por gjithçka ishte kot. Doja shumë që ai të kthehej për shkak të dashurisë që kam për të dhe iu luta me gjithë zemër, i bëra premtime, por ai refuzoi. Kontaktova një magjistar me emrin DR Dawn, i cili mund të më ndihmonte të hidhja një magji për ta rikthyer, por unë jam lloji i personit që nuk besonte kurrë në magji, nuk kisha zgjidhje tjetër veçse të provoja. I dërgova një email magjistarit dhe ai më tha se nuk kishte problem, se gjithçka do të ishte mirë brenda dy ditësh dhe se ish-partneri im do të kthehej tek unë brenda tre ditësh. Ai e bëri magjinë dhe çuditërisht, ditën e dytë, ishte rreth orës 4:00 pasdite. Ish-partneri im më telefonoi, i zgjidhëm mosmarrëveshjet tona dhe tani jemi të lumtur së bashku. Kushdo që mund të ketë nevojë për ndihmën e një magjistari mund t'i dërgojë email në (dawnacuna314@gmail.com) ose në /WhatsApp në: +2349046229159

    Për magjinë e ribashkimit.
    Për magjinë e shtatzënisë.
    Magjinë fituese të lotarisë.
    Çështjen fituese të gjyqit.
    Bimë për të trajtuar të gjitha llojet e sëmundjeve si,
    HIV, AIDS, kancer, herpes dhe më shumë.

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

…dikur ëndërroja!

Dhe ishin flluska të vogla që përhapeshin në ajër e gjenin rrugën të shpërthenin në diell. Unë vazhdoja të mbetesha njësoj, me dëshira për ty që i shkruaja me ngjyra në shpirt. Kur të mora në krahë momentin e parë, nuk e di a kishim qënë gjithmonë pjesë e njëra tjetrës apo kishim jetuar një jetë të ndarë e tani u ritakuam. Kam qarë për ty, sa shumë e ndjeva frymën tënde! Rrugë e gjatë udhëtimi ynë, që nga dëshira e deri në ëndrrat që merrnin jetë me ty, cdo ditë. As nuk e dija se sa besnike do ishim ndaj njëra tjetrës në betimin e heshtur për tu parë sy më sy e për të rënë në dashuri me shikim të parë. Ti e jetësuar për ti dhënë zë gjithë mendimeve që sa herë vinin si mysafirë gjenin një tryezë plot më ngjarje që trilloheshin bukur nga dëshira për të të patur. Ti erdhe në jetë dhe bashkë me ty morën jetë të gjithë frikërat e mia! U gjenda e papërgatitur, për lotët e tu, për kërkesat e tua, për netët e tua pa gjumë, për veten! Unë nuk isha gati të isha ajo që ti mendoje dhe këtë e...

Fuqia e Fjalës!

Fjalët janë të fuqishme. Pak gjëra duhen për  të ndriçuar ose për të dëmtuar dhe fjala padiskutim është si një gjuajtje në shenjë për shumë situata dhe individë. Përpiquni të mos bëni gabime me fjalën, janë si një armë vdekjeprurëse. Luftërat kanë filluar me fjalë, prej fjalës e më pas prap prej tyre kanë përfunduar. Kam njohur  njerëz të cilët janë të gatshëm të ndajnë ndjenjat e tyre më të brendshme, nevojat, frikën, shpresat dhe ëndrrat ... nëpërmjet fjalëve. Pa aftësinë për të vënë fjalët së bashku për të formuar mendimet tona, ne jemi të humbur. Mungesa e fjalëve mund të jenë shkatërruese. Shumë marrëdhënie janë humbur nga pamundësia e një partneri/e që kanë mungesë vullneti për të folur gjërat midis njëri-tjetrit, por zgjedhin rrugën e shkurtër, heshtjen. Më duket shumë interesant fakti se  kur i bërtasim fjalët tona, ato kanë tendencën të humbasin fuqinë e tyre; pak ironike kur e konsideron se duke pëshpëritur ato nuk do të jenë aq në vëmëndje të...