A na duhet gjithmonë një arsye për të festuar?

Na duhet patjetër një datë? Një ditëlindje, një përvjetor për të festuar? Pse të mos festojmë sot, po po sot, në një ditë cfarëdo, pa një motiv? Apo na duhet gjithmonë një arsye për të festuar dashurinë...

Janë të bukura edhe kujtimet, edhe datat, sepse në të kundërt c’kuptim do të kishte njëra ditë nga tjetra, nuk do të gëzonim për ditëlindjet e njëri tjetrit, as në përvjetore sdo të kishim më lule dhe darka me qirinj, po në thelb pse jemi peng e një date apo një dite apo qoft edhe e një arsyeje...

Pse gjithmonë na duhet një arsye për të thënë gëzuar? A kanë ndjesitë orë, minuta, a janë të numërueshme apo të matshme, apo të gjitha ja veshim ne si stoli...

Ka suksese në jetë, duhen festuar, duartrokitur, përgëzuar, po rruga drejt saj, a nuk ka nevojë për një motiv? Hapat e vështirë deri në një përfundim, a kanë nevojë të ushqehen me një shtysë që të japë zemër për të ecur më tej? Sepse suksesi nuk lind vetvetiu i tillë, formohet, ecën, rritet...

Përkushtimi që japim për ti arritur të gjitha a ka nevojë për një “gëzuar”?!

Është e pashpjegueshme ndjesia se si ne njerëzit kemi një emocion i cili na buron prej shpirti në cikla gëzimesh në sy kur bëhet fjalë për të festuar. A mund ta kufizojmë gëzimin në data që vijnë vetëm një herë në vit? A ka lumturia kalendar? Kam përshtypjen që jo...

Zemra nuk njeh limite!

Më beso, në festën e rradhës do të thuash me plot gojë, sa mirë që u mblodhëm.

Zgjidh një datë, cfarëdo! Zgjidh një ditë, sot!

Bëj një surprizë, duke gëzuar dikë, do të lesh stresin pas dhe në thelb do të kuptosh rëndësinë e njerëzve më të dashur. Gjërat më të bukura jetojnë kur ushqehen me dashuri dhe na e bëjnë jetën më të pasur.

Merr kohën të lumturohesh, ka dicka të bukur në egzaltimin që të merr përgatitja e vetes për një gëzim, dil prej rutinës dhe sot lejoje veten të mos mbetesh peng e një date apo dite... sepse ne nuk na duhet një arsye për të festuar!

Dashuria nuk ka datë!

Comments

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë e bërtas veten!

Kam mësuar të mos hesht, as të qëndroj aty në cepin e jetës duke pritur kokulur se cdo të ndodhë, kam mësuar të mos ulem e sodis veten që thjesht frymon. Kam mësuar të bëj shfaqje e të vjedh vemendje edhe nëse jam mes qindra njerëzish dhe zhurmën ta kthej nga vetja. Kam dashur të jem qendra e botës dhe ja kam bërë vetes të lehtë për të mbërritur pikërisht aty ku kam dashur. Por më shumë se kaq, kam mësuar që të mos friksohem nga pasiguria, as nga ato momente kur gjithçka duket si një labirint ku humbas orientimin. Kam kuptuar se jetët tona shpesh ngjajnë me një teatër të pashmangshëm, ku secili prej nesh është një aktor që luan rolin e vet por pa ditur fundin e shfaqjes. Dhe, ndonjëherë, kur dritat janë fikur dhe përfundojnë duartrokitjet, e vetmja gjë që mbetet është të frymosh thellë në errësirën e vetmisë dhe të marrësh udhë të reja. Kam mësuar që t’i pranoj gabimet si shenjë e shërimit, të kuptoj se ato janë si gurët e hedhur në lumë të pavlerë për ata që refuzojnë të shohin p...

Desantila

Search This Blog