Në një zemër si e jotja, si e imja, të lëna përgjysëm!

Do kisha jetuar qindra herë e njësoj do të lindte cdo dite e re, në cdo mëngjes do të bënte diell e në cdo mbrëmje do të këndohej muzikë me kitarë, do të binin ëndrrat mbi dërrasë e zhurmë e tyre do të zgjonte edhe njëherë flakë...

Do të gjej prap, do të gjej edhe njëherë rrugën për te ardhur në përqafimin tënd!

Nuk jetoj dot me mëndjen lënë peng gjetkë, me mëndjen varur në ty, jam e dobët përpara kujtimit që më vesh në gëzim e trishtim njëherësh...

U mësova të isha e lumtur e s'mund të shkelja dhe njëherë në atë botë ku ti nuk ishe. Të ndërtuar përpara sysh kisha ende skeletin e një shtëpize që dita ditës formësohet e bëhet e jetueshme, nën atë cati ku nuk rreshtëm për asnjë moment së njohuri njëri-tjetrin. Në atë përqafim ku bota përreth merrte fund, në një shikim ku vetëm unë edhe ti ishim të gjallë. Kam mall të shoh veten të lumtur të pasqyruar tek ti...

Mbrëmë më erdhe prap në ëndërr! Ngaqë të mendoj ose ose ngaqë nuk të kam heq prej mëndjes asnjëherë, ose më këq akoma, nëse përpiqem të të harroj ti vjen drejt e patrokitur me atë forcë buzëqeshjeje që për atë cast më rikthen edhe njëherë në herën e parë që u takuam. Ti m'a ktheve përmbys gjithë mburojën e vendosur atëherë. E megjithatë, fytyra dhe shpirti nisën rrugë të ndryshme, të ndara nga njëra tjetra, luftë bënin brenda meje.

Nuk e di me cfarë monedhe vlerësohet kujtimi por më ngjan se unë ende paguaj për ato ditë të shkuara... Zemrën e mbaj hapur dhe vetëm nxjerr prej saj, të palodhurat duar që nuk kursyen asnjë grimë shpirti për të blerë cdo ditë një copë dije, nga ato që në cdo herë që u kthehesh, të ngjajnë të vyera dhe i mbledh në një sunduk me celës.

Ndonjëherë luaj monolog me veten e pyes se cila pjesë e jotja ka mbetur e pandryshuar që unë ende vazhdoj ta mbështjell fort pas vetes. Shumë shpesh arsyeja më thotë se ti dhe unë jemi qellimisht këtu, në ecje të ndryshme, që një ditë vështrimi, zëri dhe ecja jote të bëhet bashkë me të miat në kryqëzime të vogla. Po ku është kufiri? Se u bë kohë që vetëm endemi...

Kur përmendesh ti, në trup ndjej një kthim të vogël në parajsë, si gjendje fluide, e lëvizshme brenda rrëmujës së trurit. Më bëhet se paqja ndërmjet fytyrës dhe shpirtit është në kërkim për të rifituar prap ty...Të ndara nga njëra-tjetra dikur bënin luftë, në buzëqeshjen tënde ka ende hije të fjalëve të mbetura pathënë, po në atë shikim pohon: "Unë e di se c'ëndrra ke parë e c'mendime ke pasur, erdha dhe njëherë pa trokitur..."

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog