Skip to main content

Më lër të të ndihmoj.

Ndërsa po udhëtoja, kisha një melankoli të brëndshme që gjen përherë vënd të shfryjë si e hidhur e domosdoshme për të dalë në sipërfaqe.

Unë e di që ajo do jetë përherë pjesë e librit tënd në faqet e jetës, ndoshta do të duash t’i rikthehesh për t’a lexuar e do trishtohesh atëherë kur të të mungojë edhe një presje e tregimit të saj. Do shfletosh edhe në kapitujt e shkurtër ku me vrap ajo të linte ndonjë puthje e zhdukej në nxitim. Në rreshtat ku ti përpiqeshe të gjeje një nyje të fortë për t’ja veshur cdo ditë asaj fijes që po shkëputej dhe ajo nuk e shihte.

Të ka thyer zemrën, e di!
Por, më ler t'a ndreq unë…

E di si ndihet ajo tani?

Të kujton ty, pafundësisht, në cdo moment të ditës, e penduar ndoshta kujton edhe shprehinë që mund të ketë marrë fytyra jote tani, të di shumë mirë zërin kur je i trishtuar ose kur vlon lumturi, ajo po torturon veten me të gjitha fjalitë që të ka thënë duke dashur t’i formulonte ndryshe, po mendon se si do të zgjohet në mëngjes e nuk do dilni të dy përballë pasqyrës duke larë dhëmbët, apo shëtitjet në supermarket për të blerë ushqimet e preferuara të të dyve që përfundonin me disa shishe verë, e në fund do të kujtojë se si do të shkojë në shtrat pa i thënë ti natën e mirë… edhe ajo është zemërthyer, sepse mori këtë vendim, por më beso, ti ke qënë i mrekullueshëm.

Ti ke qënë i sjellshëm, i këndshëm, në një angazhim të plotë për cdo gjë, ti je një njeri i mrekullueshëm, më beso. Ndoshta ajo po mendon se sa keq është gjykuar që la një person si ti…Por besomë, ajo është mjaftueshëm e rritur për të gjetur finishin e një ngërci që cdo ditë e më shumë i dha dorë vetëm shansit për t’u tretur shpirtërisht… një zemër bosh nuk është gostia e një tavoline në mesin e një shtëpie…

Sot të kërkoj të mos shfletosh më, ka mjaftueshëm shi për të lagur deri në mbytje cdo të kaluar të faqeve me emrin e saj në kapituj. Ka një orë që rrahjet i var në minutat e tua, ka një dorë që në pritje për t’u bërë dy, të ka ndihmuar që deri dje të lexoni bashkë disa nga faqet e fillimit…
Ka gjithmonë një zemër që në hapësirën e saj ka një vënd që të përket ty, por vetëm, jo me ngarkesa të transportuara, sepse ndryshe e sëmur…




Ka një shpirt të shëndetshëm aty jashtë që është më e fortë se ty dhe po përpiqet të të tërheqë në formën më të butë, duke të të mbajtur copëzat në doreza të forta, me të ëmblën ndjesi të rimëkëmbjes në ushqimin e asaj urie që ty të mungon.

Të ka thyer zemrën, e di!
Por, më ler t'a ndreq unë…


Desantila

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more