Të gjithë më pyesin për ty.

Të gjithë më pyesin për ty. Ty që të kam thurur në 100 e dreq ëndrra, ty që të mbaj ende mbërthyer në trafikun e mëndjes time. Ty, me një zemër të egër dhe një shpirt plot. Të pasionuar, të durueshme dhe tërësisht inekzistente, ty.

Po më mbarojnë përgjigjet.

…unë thjesht nuk të gjeta ende. Po i mbaroj justifikimet dhe jam në drejtimin ku pak gjëra më mbetën për të thënë. Më mbaruan të gjithë gjërat e tjera për të folur kur jam duke pirë një gotë me shoqet dhe stopuam tek pyetja "Pra, e gjete?"

Pyes veten ku dreqin mund të jetë. Po më mbaron koha nga alternativa “larg nga një rrëmujë e një kantier ndërtimi” që është zemra ime. Kam ardhur pikërisht këtu për të ndaluar!

Ndoshta duhet të hap dritaret dhe të lë grimcat e çdo momenti të humbur të fluturojë larg. Ndoshta duhet djegur … Të gjitha vendimet e gabuara m’u shfaqën prap, ndërkohë që të kërkoj ty.

Apo ndoshta jam thjesht e frikësuar. Jo, jo ndoshta. Unë jam absolutisht dhe pa mëdyshje e frikësuar. Kam frikë se do të gjej dhe do jesh aq e përkryer për mua, ose shkatërruese për mua. Kam frikë se po e tërhoqa tani batanijen fort nga vetja, do kem ftohtë dhe do nguroj të dal e të të kërkoj…

Unë e di se dashuria ime për ty nuk njeh kufij… Unë e di se dashuria ime është e vërtetë dhe e çmendur e thellë, e dendur dhe e egër. Unë e di se dashuria ime është fatkeqësia ime natyrore më e madhe.

Të gjithë më pyesin për ty.

Dhe unë nuk mund të them asgjë. Unë nuk mund të them se unë jam duke kërkuar për një punë të re. Nuk mund të them se dua të rri vetëm tani, sepse jam në kërkimin tënd. Të gjitha do të jenë gënjeshtra.

Ndoshta duhet t’u them se ajo cfarë po kërkoj jam pikërisht unë, VETJA. Abstrakte unë. E pasionuar, e durueshme dhe tërësisht inekzistente, unë!

…në kërkim të vetes!

…në gjurmim të egos!

…në shpëtim të shpirtit!

…në paqe me ty!

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog