Biletë vetëm vajtje!

Do t’ju them një gjë personale!

Unë vdes të “zhdukem” herë pas here, PO, të iki nga rutina e përditshme, të gjej një qoshkë të fus kokën e mos të dëgjoj c’bëhet përtej.  Me thënë të drejtën përherë ja arrij! Doemos pas qindra aplikimesh që bëj online për trajnime të ndryshme, madje 1 në 3 nuk ka aspak lidhje me profesionin apo punën që unë bëj aktualisht, po pse jo them, ta provoj njëherë, më kënaq fare ajo adrenalina e plotësimit të formularëve, nuk më kuptoni ju e di unë…

I adhuroj shëtitjet vetëm. Nuk ndjej fare një presion për të mbajtur të gjallë një bisedë. Dhe ka dicka lidhur me lëvizjen vetëm, më ndihmon shumë të mendoj pastër , për të ngarkuar ide me inerci të trupit, për të kryer një ndjenjë përmes distancës dhe pritshmërisë së asaj që dua të arrij.

Këtë lloj “droge” për veten e kam kuptuar në udhëtimin tim para thuajse 6 vitesh ne Trieste, fillimisht mendova se do të cmëndesha kur pashë veten në mes të një qyteti fillikat, dhe kam fjetur aq herët sa jam zgjuar që në orën 5 të mëngjesit si një buf që ndodhet mes 4 mureve dhe ska asgjë për të bërë përvecse të shohë!

Ajo ditë, e cdo ditë pas saj, do ti vinte vulën asaj që realisht unë paskam kërkuar duke mos e ditur se sa shumë vlente! Kam shëtitur cdo cep rruge, kam fotografuar rrugica mbushur me motorrë tipikë, kam vjedhur me sy stilin e pastër dhe të kuruar të cdo italianeje, kam ngrënë pastat më të mira dhe kam shijuar verën në portin që shkëlqente prej dritave të jahteve! Të gjitha këto, vetëm! E shpirtin mbushur plot njëkohësisht…

Kam mësuar kush isha dhe kush dua që të jem, ajo që unë mund të guxoj të ëndërroj për botën time dhe veten time. Më fuqishëm dhe në mënyrë më bindëse se sa nga "këshillat e të gjithëve”, kam mësuar dallimin në mes të mirës dhe të keqes, të drejtës dhe të gabuarës. Një rrudhë në kohë më përshkroi edhe një gabim, por ekziston një dimension tjetër nga ajo që konsiderohet pësim, është harmonia me veten. Atje ishte zgjuar, dhe aty ishte duke fjetur, i gjithë  pasioni im për zhdukjet e vogla. Një univers në të cilin unë mund të jem një njeri i panjohur, por kurrë nuk  mund të jem një e huaj. Sepse i përkas botës time të vërtetë, ishullit tim të përsosur!

Ka momente në jetë kur të duhet të ngresh një valixhe, për ta zbrazur diku tjetër e për të mos marrë me vete mbrapsht “gjërat e konsumit”, ka ditë ku me duart kryq thua ndërkohë që mbushesh me frymë se të duhet një pushim, ku gjëja më e lehtë në ato momente është të paketosh!

Desantila