Skip to main content

Për herë të fundit...


Më zyri frymën heshtja. Përpiqeshim të mos shihnim njëri-tjetrin në sy e ti jepnim një kuptim cdo objekti që ndodhej përreth. Kafes time i erdhi fundi nga boshllëku i fjalëve. Sa ndjesi e cuditshme është lamtumira! Ti mban brënda vetes një thes me fjalë e në prani të tjetrit ti i lidh grykën shpirtit duke e mbytur në dy gërma, eh!

Po prisja të ikja sa më shpejt, si dicka që do ta zhdukësh një orë e më parë, unë po përpiqesha të hidhja kujtimet diku larg meje, ku të mos i shihja më kurrë. Kërcitja e takës time plot stress lëshonte në ajër një nervozizëm të pashoq.

Kështu pra…
Shfryva si një balonë fjalët sa për të thënë se duhet të ngrihemi prej aty! Ti ngultas më shihje cdo veprim. Me sy sikur doje të më thoje, pse? Pse po ikën?
E di kur një person të bëhet i urryer, ja vesh gjithë të këqijat, të duket sikur cdo minutë me të është tmerr për shpirtin, sikur ajri të ngushtohet e kërkon hapësirë gjetkë për të mbyllur sytë e të thuash me vete, më në fund!

Brënda meje bëhet luftë, jashtë lulëzon paqja. Të më shohësh pandeh se jam ëngjëll zbritur në tokë e krahët i kam të padukshme, një aureolë drite më shoqëron në cdo cep. Brënda vetes vloj. Lëshoj helm në mendimet e mia për ty, madje jam duke të të shtyrë më sa fuqi kam duke të të përplasur me zhurmë larg vetes time. Ndërkohë në një fragment sekondi shihemi në sy, unë buzëqesh, ti ul kryet!
Unë nuk kam dashur të të urrej, në asnjë ylber nuk e kam numëruar ngjyrën e zezë si element të saj, po ti doemos doje të ishe i tillë. Do të doja shumë të isha ruajtur prej kësaj ndjesie, por nuk e dija që goditja do të ishte për të mos më ndihmuar të ngrihem. Do jepja gjithë kohën e botës për të hequr ty trishtimin që ma lëshove si një cantë hedhur supeve, duke më rënduar rrugën.


Mbrëmë mblodha cdo grimë që kish mbetur prej të dashurave kujtime të mira, ditëve kur ti ishe ai që më bërë më të fortë me gjithë zemrën që më fale, ditën kur më lëshove në duar urrejtjen si gurë, atë cast u bëra e pandalshme…
Mbyta brënda vetes cdo helm për të mos goditur ty aq fort sa e meriton! Arrita të duroj edhe një dhjetë minutësh përballë teje duke të të parë ngultas. Ti prej stresit, fërkoje duart e rrotulloje sytë…

C’do bëjmë?- më pyete.

Atë që ti nuk mundesh, të ikim prej njëri-tjetrit, të urrehemi në heshtje, jashtë të bëjmë paqe!

Comments

  1. UnknownAugust 23, 2016 at 2:15 PM

    Desantila, na kenaqe! Jam e sigurt qe je po kaq e paster dhe shpirtdasheshe sic eshte cdo shkrim i yti❤❤! Njeru te ben te lotosh ,tjetri te ben te te shkelqejn pak syte tek cepi i tyre nga lumturia❤❤! Jam e sigurt qe ashtu si une cdo njeri e gjen veten ne shkrimet e tua dhe me lejo te te them je nder me te preferuarat e mija! Te perqafoj shume dhe faleminderit qe ndan me ne te tilla copeza lumturie����

    ReplyDelete
    Replies
    1. DesantilaAugust 23, 2016 at 11:26 PM

      Me kenaqe ti!
      Ka dite kur nuk jam dhe aq ne humor te mire per te shkruar e ndodh qe me pyesin: Po sot, c'do na shkruash?! Dhe aty kuptoj qe realisht aty marr shtyse.
      Padyshim ti ma zbukurove diten sot. Faleminderit ty!

      Delete
  2. .September 6, 2025 at 9:14 AM

    Dëshmi

    Isha ​​plotësisht e shkatërruar kur marrëdhënia ime mbaroi. Besoja vërtet se e kisha humbur dashurinë e jetës sime përgjithmonë. Pastaj gjeta Dr. Dawn dhe gjithçka ndryshoi.
    Me mirësi, mençuri dhe udhëzim të fuqishëm, ajo më solli përsëri dashurinë që mendoja se ishte zhdukur. Sot, jemi më të lumtur se kurrë!
    Dr. Dawn vërtet i shndërroi lotët e mi në gëzim.

    Dr. Dawn Mund t'ju Ndihmojë me:

    ✅ Magji Dashurie
    ✅ Magji Shtatzënie
    ✅ Rivendosjen e Martesës / Marrëdhënies
    ✅ Kura Bimore për HIV, Sëmundje të Veshkave, Probleme me Zemrën, Infeksione dhe më shumë

    📧 Email: dawnacuna314@gmail.com
    Telefon/WhatsApp: +2349046229159

    Mos vuani në heshtje. Dr. Dawn mund t'ju sjellë lumturinë përsëri në jetën tuaj!

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more