Skip to main content

Kur ti të zgjohesh, unë do të kem ikur!

Ashtu sic më pe tek vija, do më shohësh që do kem ikur. Ndërkohë që më bërë kryefjalë të ditëve të tua, do më shohësh që do kem humbur nëpër gërmat e një libri. Do të kem ikur kur ti të zgjohesh nga ëndrrat ku po më shihje… do të jetë bërë natë ndërkohe që më kërkoje mëngjeseve.

Ashtu sic më ke parë të vrapoja për tek ty, do më shohësh që do kem ikur…Në heshtjen e paqtë sapo të zgjohesh, kur të hapësh sytë, unë do të kem ikur!

Do të të trishtoj për aq herë sa të kam bërë të lumtur.

Thellë nuk e kisha kuptuar që po ndahesha copash e asnjë grimcë nuk po bëhej me tjetrën, po ndjeja nga pak se përkulja e fundit ishte e fortë për t’u ringritur, se fryma që psherëtiva prej shpirti, ishte e fundit në ajrin tënd. Dua që sonte të flesh i qetë, unë nuk do të bëj zhurmë, në majën e gishtave do të largohem prej aty ku dikur bëntë ngrohtë, por ti nuk do të zgjohesh, as sytë nuk do të ndjejnë që përreth një siluetë po lëviz. Më vjen keq! Më vjen keq që të dhashë kaq shumë, por tani do iki. Në mënyrën më të trishtë, në orën më të dhembshur, ende pa zbardhur, duke të ti lënë të gjitha aty, pa e ditur ende ti pse, pa e kuptuar, pa të dhënë një arsye, mes gjithë pyetjeve ku nuk do mundesh të dalësh kurrë, aty do të kem ikur!
Shihem në pasqyrë dhe për një moment ndjej se përballë më buzëqesh uni! E një copë herë ndalem për të parë atë që dua të shoh. Të vërtetën!

Atëherë kur nuk ke asgjë për të humbur, rrezikon të provosh, kur ndjen se je shterur prej të gjithë ngjyrave që ke përdorur, se je mekur duke lidhur nota që për ty ishin muzikë,  ndjen se rruga që të pret është aq e butë dhe e qetë, njësoj si largimi i zbathtë e pa zhurmë prej dhomës së gjumit!


Do të të bëhem zbrazëtira e ditëve plot, filxhani bosh i kafes në mëngjes, as telefoni nuk do të bjerë thirrje prej meje, nuk do të jem më shoqëruese në tavolinën e pushimit të drekës, nuk do të të zhgarravis më në copa letrash porositë e vogla në ajrin e përbashkët, të gjitha do ti ec zbathur dhe pa zhurmë, që të mos ndjesh se si kriset pak nga pak një shpirt, do të jesh vetëm të dielën e zgjimit të vonë, kur dorën të zgjasësh në jastëk e të mos prekësh më flokët e mia, e gjysëm zgjuar  të mendosh se po të përgatis mëngjesin, do të kem ikur shumë larg kur ti ende të jesh në shtrat.

Do të kem ikur kështu, butë, si buzëqeshje, pa valixhe zvarritur, pa asgjë, zbrazur për të veshur kujtime të reja! Do të të dhëmbë gjithckaja, më vjen keq, mësoi ti jetosh të voglat që të kam lënë, pa mua… pa më thënë asgjë e pa të dëgjuar unë. Do të ndjesh deri në palcë vetminë, sic ndjeje me shpirt prezencën!

Kam ndenjur shumë gjatë, nuk mund të ikja me zhurmë, unë nuk dua të të zgjoj…  Të përshëndes e prej derës që po mbyll, të puth sytë me duar, më vjen keq…
Kur ti të zgjohesh, unë do të kem ikur!

Desantila


Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë e bërtas veten!

Kam mësuar të mos hesht, as të qëndroj aty në cepin e jetës duke pritur kokulur se cdo të ndodhë, kam mësuar të mos ulem e sodis veten që thjesht frymon. Kam mësuar të bëj shfaqje e të vjedh vemendje edhe nëse jam mes qindra njerëzish dhe zhurmën ta kthej nga vetja. Kam dashur të jem qendra e botës dhe ja kam bërë vetes të lehtë për të mbërritur pikërisht aty ku kam dashur. Por më shumë se kaq, kam mësuar që të mos friksohem nga pasiguria, as nga ato momente kur gjithçka duket si një labirint ku humbas orientimin. Kam kuptuar se jetët tona shpesh ngjajnë me një teatër të pashmangshëm, ku secili prej nesh është një aktor që luan rolin e vet por pa ditur fundin e shfaqjes. Dhe, ndonjëherë, kur dritat janë fikur dhe përfundojnë duartrokitjet, e vetmja gjë që mbetet është të frymosh thellë në errësirën e vetmisë dhe të marrësh udhë të reja. Kam mësuar që t’i pranoj gabimet si shenjë e shërimit, të kuptoj se ato janë si gurët e hedhur në lumë të pavlerë për ata që refuzojnë të shohin p...
1 comment
Read more