Skip to main content

Kur ti të zgjohesh, unë do të kem ikur!

Ashtu sic më pe tek vija, do më shohësh që do kem ikur. Ndërkohë që më bërë kryefjalë të ditëve të tua, do më shohësh që do kem humbur nëpër gërmat e një libri. Do të kem ikur kur ti të zgjohesh nga ëndrrat ku po më shihje… do të jetë bërë natë ndërkohe që më kërkoje mëngjeseve.

Ashtu sic më ke parë të vrapoja për tek ty, do më shohësh që do kem ikur…Në heshtjen e paqtë sapo të zgjohesh, kur të hapësh sytë, unë do të kem ikur!

Do të të trishtoj për aq herë sa të kam bërë të lumtur.

Thellë nuk e kisha kuptuar që po ndahesha copash e asnjë grimcë nuk po bëhej me tjetrën, po ndjeja nga pak se përkulja e fundit ishte e fortë për t’u ringritur, se fryma që psherëtiva prej shpirti, ishte e fundit në ajrin tënd. Dua që sonte të flesh i qetë, unë nuk do të bëj zhurmë, në majën e gishtave do të largohem prej aty ku dikur bëntë ngrohtë, por ti nuk do të zgjohesh, as sytë nuk do të ndjejnë që përreth një siluetë po lëviz. Më vjen keq! Më vjen keq që të dhashë kaq shumë, por tani do iki. Në mënyrën më të trishtë, në orën më të dhembshur, ende pa zbardhur, duke të ti lënë të gjitha aty, pa e ditur ende ti pse, pa e kuptuar, pa të dhënë një arsye, mes gjithë pyetjeve ku nuk do mundesh të dalësh kurrë, aty do të kem ikur!
Shihem në pasqyrë dhe për një moment ndjej se përballë më buzëqesh uni! E një copë herë ndalem për të parë atë që dua të shoh. Të vërtetën!

Atëherë kur nuk ke asgjë për të humbur, rrezikon të provosh, kur ndjen se je shterur prej të gjithë ngjyrave që ke përdorur, se je mekur duke lidhur nota që për ty ishin muzikë,  ndjen se rruga që të pret është aq e butë dhe e qetë, njësoj si largimi i zbathtë e pa zhurmë prej dhomës së gjumit!


Do të të bëhem zbrazëtira e ditëve plot, filxhani bosh i kafes në mëngjes, as telefoni nuk do të bjerë thirrje prej meje, nuk do të jem më shoqëruese në tavolinën e pushimit të drekës, nuk do të të zhgarravis më në copa letrash porositë e vogla në ajrin e përbashkët, të gjitha do ti ec zbathur dhe pa zhurmë, që të mos ndjesh se si kriset pak nga pak një shpirt, do të jesh vetëm të dielën e zgjimit të vonë, kur dorën të zgjasësh në jastëk e të mos prekësh më flokët e mia, e gjysëm zgjuar  të mendosh se po të përgatis mëngjesin, do të kem ikur shumë larg kur ti ende të jesh në shtrat.

Do të kem ikur kështu, butë, si buzëqeshje, pa valixhe zvarritur, pa asgjë, zbrazur për të veshur kujtime të reja! Do të të dhëmbë gjithckaja, më vjen keq, mësoi ti jetosh të voglat që të kam lënë, pa mua… pa më thënë asgjë e pa të dëgjuar unë. Do të ndjesh deri në palcë vetminë, sic ndjeje me shpirt prezencën!

Kam ndenjur shumë gjatë, nuk mund të ikja me zhurmë, unë nuk dua të të zgjoj…  Të përshëndes e prej derës që po mbyll, të puth sytë me duar, më vjen keq…
Kur ti të zgjohesh, unë do të kem ikur!

Desantila


Comments

  1. Mirëdita, ndërsa jeni duke e lexuar këtë, dijeni që problemet tuaja janë zgjidhur përgjysmë nëse mund të ndërmerrni veprime në lidhje me to sepse ajo është një grua e fuqishme shpirtërore atje e quajtur Dr dawn acuna, të cilën e takova duke lexuar një artikull në internet, ajo më ndihmoi me një magji që ma ktheu burrin pasi burri më la për më shumë se 8 muaj, ajo bëri një magji që më ndihmoi të mbetem shtatzënë për burrin tim dhe tani kemi 2 fëmijë të bukur, tani jeta ime në martesë po shkon mirë, çfarë mund të kërkoj më shumë .... a keni problem që dëshironi të zgjidhni?

    *Nëse dëshironi të mbeteni shtatzënë.
    *Nëse doni të pajtoheni me burrin tuaj.
    *Nëse keni nevojë për të kuruar ndonjë sëmundje.
    *Nëse doni të ndaloni abortin.
    Dhe shumë të tjera, acuna e agimit do t'ju mahnitë me Fuqitë e saj të mëdha. kontaktoni atë në whatsapp: { +2348032246310 }
    Email: { dawnacuna314@gmail.com }

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Fuqia e Fjalës!

Fjalët janë të fuqishme. Pak gjëra duhen për  të ndriçuar ose për të dëmtuar dhe fjala padiskutim është si një gjuajtje në shenjë për shumë situata dhe individë. Përpiquni të mos bëni gabime me fjalën, janë si një armë vdekjeprurëse. Luftërat kanë filluar me fjalë, prej fjalës e më pas prap prej tyre kanë përfunduar. Kam njohur  njerëz të cilët janë të gatshëm të ndajnë ndjenjat e tyre më të brendshme, nevojat, frikën, shpresat dhe ëndrrat ... nëpërmjet fjalëve. Pa aftësinë për të vënë fjalët së bashku për të formuar mendimet tona, ne jemi të humbur. Mungesa e fjalëve mund të jenë shkatërruese. Shumë marrëdhënie janë humbur nga pamundësia e një partneri/e që kanë mungesë vullneti për të folur gjërat midis njëri-tjetrit, por zgjedhin rrugën e shkurtër, heshtjen. Më duket shumë interesant fakti se  kur i bërtasim fjalët tona, ato kanë tendencën të humbasin fuqinë e tyre; pak ironike kur e konsideron se duke pëshpëritur ato nuk do të jenë aq në vëmëndje të dëgjuesit. Nj

Bisedë këmbëzbathur…

Ulur në bregun e një gjiri që me siguri një emër duhet ta ketë, mbështillem me veten dhe mendoj se si koha e humbet reputacionin në një gjendje të tillë. Gjysëm diell, erë e lehtë, hije e rënë në shkëmb, një pullë e këmishës mbërthyer, këmbëzbathur! Rrëkëllej një gotë, bashkë me mendimet që më ngacmojnë me praninë e tepruar të tyre edhe pse përpiqem ti hutoj. Mendimet nuk i binden më urdhrave! Dorëzohem. Me dëshirën për të hequr qafe "gjërat" e panevojshme sa më shpejt të jetë e mundur, guxoj ti bëj dhuratë në xhepat e të tjerëve elementët e ndërgjegjes. Sa lehtë do ndihesha nëse nuk do të peshonin cdo ditë në mua. Jam në një botë që nuk sheh së jashtmi por është e brendshme, që merr formë nga mendimi i cili nuk kumbon, por përhapet si valë në vetvete. Qënia ime bart ankth si torbë e marrë në piknik. E lëshoj. Një moment paqeje që nuk luftoj me fjalët, një ritëm i heshtur i përkundur me zhurmën e valës së detit që më mbërriti deri tek gishtërinjtë. I vetmi film me ngjyra

Të të kem edhe njëherë më shume se kaq…

Ne kemi më shumë brenda vetes sesa ajo që japim, e ruajmë si më të fortën armë, si më të cmuarën vlerë, e ruajmë veten për ditët ku do të na duhet të vihemi në provë. Kur jeta na ul me këmbë në tokë e na merr në pyetje, na vendos përballë një ndjesie që në vetvete është pasqyrë të cilën kemi refuzuar ta shohim… Atëherë ne zhvishemi! Heqim dorë nga të qënurit të paralizuar dhe mbajmë në shpatull forcën e të qënurit pikërisht ne! Zgjedhim të marrim edhe shije te hidhur, provojmë lot, ndjejmë zemërim, trishtim, mblidhemi grusht në guackën e errët për aq sa na duhet e prapë brenda vetes e gjejmë rrënjën dhe dritën. Ka një magji në padijen se c'do na ndodhë më pas dhe më e bukura qëndron te forca për të mos patur me vete frikën të provosh përsëri. Të duash, të dish të duash, të duash edhe pa ditur e të jesh e plotë aty, të prekesh të gjitha, mjafton të të bëjnë të lumtur. Ne njohim veten tonë më të bukur vetëm kur jemi të aftë të duam, të ngjashme me zotërimin e gjithë botës në shpirt.