Skip to main content

A mjaftoj unë?


A ta kam thënë ndonjëherë se sa vlej unë?

Unë jam mjaftueshëm, pavarësisht standartit të vendosur nga bota, pavarësisht pritshmërive të të gjithëve, unë jam mjaftueshëm!

Jam e lumtur, jam e sinqertë, jam mjaftueshëm! Jam e qeshur dhe bëj për të qeshur, jam e fortë dhe jam shumë e dobët, di të dua aq fort sa nuk kam fuqi të urrej, bëhem një “bjonde” e vërtetë kur dua e në thelb mbaj brunen me gjithë forcë, jam e cmendur, jam qelq, jam plastelinë, të gjitha këto jam! Jam e besueshme dhe më beso, punoj shumë për veten, e nëse nuk të rezulton kështu, të siguroj që jam duke u përpjekur fort, por ama kështu jam mjaftueshëm për njerëzit e mi, për shoqet e mia, për miqtë e mi, për botën!


Nuk jam perfekte, nuk jam gjëkundi afër për të qënë ajo e lavdërueshmja prej të gjithëve, por po të jepja gjithë qënien time për gjërat që nuk i bëj mirë, do të isha e frikshme!
Unë nuk mbaj mënd të gjithë datat historike, nuk mbaj mënd as formula as teorema, nuk mbaj mënd ligje dhe bëj shumë gabime. Nuk kam përfunduar shkollën me mesataren 10 në asnjë nivel shkollimi, as në provimit e anglishtes nuk mora pikët maksimale dhe nuk kam studiuar filozofët e cdo shekulli dhe impaktin e tyre në jetën shoqërore, por unë jam mjaftueshëm!
Gaboj, edhe në marrëdhëniet njerëzore e ndoshta ndonjëhere mund të mos kem kërkuar as falje, por më beso, unë nuk lëndoj askënd me dashje. Ja di vlerën dhimbjes e nuk mundem t’ja vesh askujt këtë. Nuk kam kufij por njoh ku janë limitet e mia kundrejt tjetrit. Nuk jam e madhe mjaftueshëm që ti bëj të gjithë të ndihen komodë në prezencën time, jam muri më i keq i ndërtuar për sjellje që nuk i konsideroj të pranueshme! Por përpiqem shumë që në rrethin tim të të bëj të ndihesh po aq e adhurueshme sa e mendon ti veten!

Lutem që herës tjetër kur të ndeshemi e të të pyes si je, të mos më përgjigjesh: Mirë…shumë e zënë me punë…nuk është se gjërat janë dhe aq mirë!
Më thuaj se ke një zemër të lumtur, se prej së brëndshmi e ke kuptuar që ndihesh mirë sepse përpiqesh të bësh dicka më shumë, e procesi që kërkon më të mirën prej teje, është ajo cka gjeneron më të mirat tek ty. Ma shquaj edhe mua që nuk jemi thjesht qënie që punojmë dhe mbajmë në kurriz ngarkesa emocionale që dita ditës na gërryejnë, por në fund të ditës jemi qënie njerëzore…dhe që në bisedat e mbrëmjes kemi atë fuqinë që të prekim edhe ndjenjat që pak na i njohin!
Më fol për shpirtin tënd, si ndihesh, e ku të dhëmb e ndoshta do të jap dorën e do të ec me ty. Ti meriton shumë dashuri, dashurinë ndaj vetes të parën. Mos e mundo më frymën për të përmirësuar veten kur gjen gabime tek të tjerët! Sot nuk dua të mendoj sepse…

Unë jam mjaftueshëm në të gjitha!


Ti je mjaftueshëm tek të gjitha.

Desantila

Comments

  1. UnknownMay 3, 2016 at 4:03 AM

    Shume bukur! Nqs do te behesh contributor tek UPress.al me thuaj.

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
2 comments
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more