Skip to main content

Më shtyn dot?

Më premto se nëse e gjithë bota të hidhet poshtë ti nuk do të heqësh dorë nga idealet e tua.

Besimi që ti ke se ndoshta me të vërtetë nuk mund ta ndryshosh botën, por mund ti japësh asaj një ndryshim nga vetja, se goditja më e mahnitshme në jetë është dashuria, se frymëzimi që ti ke për karrierën tënde të ushqen ty cdo ditë, se naiviteti yt nuk është absurd, se ëndrrat janë më të vërteta kur kanë brënda saj forcën dhe kurajon për ti veshur me realitet.

Jeto me guxim dhe vlerëso çdo gjë që kjo ndjenjë përfshin. Merr përsipër rreziqe. Përqafoje dështimin si një mundësi për t’u rritur. Ndjeje frikën, se fundja je njeri…

Vetëm të lutem më premto dicka:

Mos më ushqe me iluzione, e kam kaluar fëmijërinë më kartona të animuar, jam ngopur me përralla, e tani më është sosur durimi.
Më mbaj larg vetes nëse nuk kë forcën e duhur për të më përballuar, më beso, jam e rëndë dhe vetes i druhem kur kam kontakt me peshoren, e di pse?! Me peshon shumë rëndë shpirti.
Më thuaj me plot gojën: Nuk të duroj dot kur jep kaq shumë nga vetja, ma thuaj, të lutem, para se të arrij në konsumim tek një hapësirë boshe që unë nuk e ngop dot me frymë.

Më thuaj me zë e jo me heshtje, se cfarë më bën këtë që jam me ty, por të lutem, mos e bërtit tek të tjerët atë cka unë jam e nuk të përket ty, lërë për dikë tjetër “një kupë” që ti nuk e ngre dot. Mos më duaj pak, ndryshe zemra nuk do ngopet me ushqim e do të të tradhëtoj. Më mbaj larg nga turma, jam shumë e llastuar për ta ndarë vëmëndjen time me aktorët e teatrit tënd, e nuk ja them shumë për skenare, kështu që para se të të dal unë jashtë programit tënd, bëhu një regjizor i mirë.


Mesazhet mi shkruaj të plota, mos i ha fjalët, ha mëngjes, dhe ushqehu mirë! Mos më tund në kolovarëse, nëse nuk ke fuqinë të më bësh sytë të më verbohen nga rrezja e diellit që më puth qepallat kur i afrohem. Vishu me mirësi, ndryshe do kesh ftohtë, jepi vetes dhuratën e të vërtetës, dëgjo më pak të tjerët e mbaj ritmin e zemrës tënde, mua do më kesh përdore pas këtyre. Mos më thuaj se je më i madh se unë që kur të të shoh nga afër të më dukesh aq i vogël.

Më thuaj nëse nuk i mban dot, unë kam ende vënd bosh për të plotësuar edhe rreshta të tjerë. Më ka mbetur bosh edhe vendi për të duartrokitur cdo ëndërr që e zgjova në mëngjes. Për të qënë po aq entuziaste edhe për sukseset e të tjerëve. Për të gjetur më shumë kohë për të përmirësuar veten sa të mos kem kohë për të kritikuar të tjerët. Dhe për të jetuar me besimin se nëse unë dua e kthej botën në anën time...

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more