Skip to main content

Përgjithmonë!

Marrëdhënia njerëzore më e mirë që kam pasur ndonjëherë në jetë me një mashkull, është ajo me babain tim!

Është ai njeri që ka hyrë në jetën time dhe është zotuar për të mos u larguar asnjëherë prej saj. Ose më saktë, kam hyrë unë në jetën e tij… Dhe ndryshe nga djemtë e tjerë, shok, miq,  që kanë ecur me ne në jetën tonë, babai  kurrë nuk të ka braktisur dhe kurrë nuk do ta bëjë.  Ai për asnjë arsye në botë nuk heq dorë nga mua, nga ty, nga të gjitha ne vajzat e babit që edhe pse shpesh herë me reagime adoleshente jemi treguar hakmarrëse me fjalë të forta.

Babi im dhe unë, kemi një sens  humori kaq të çuditshëm, të vështirë, dhe ndoshta edhe të papërshtatshëm ndonjëherë kur e shoqërojmë me ironi, por kjo është mënyra  jonë. Dhe pavarësisht nga kohët e vështira që mund të këmi kaluar e situatave që jemi përballur, prap ndjenja e humorit (që është e jona)  ka ndërtuar  kështjellën e saj në aureolën e marrëdhënies tonë.

Lidhja jonë është e fortë  që nga fillimi. Edhe pse shumica prej jush më thërret Tila, ai personalisht e ka zgjedhur emrin tim të plotë: Desantila. Unë mund të kem modeluar veten me dy duart e mia, në sjellje, reagime, situate, në cdo aspekt të jetës, jam formatuar e ndërtuar si njeri, por babai im ishte aty kur mora hapat e parë në jetë.


Jam rritur, kam ndryshuar, jam një zonjushë e formësuar me një karakter të fortë, duke mos u afektuar aspak nga diferencat gjinore që rëndom ndodhin në shoqërinë tonë, me një siguri të veshur që në vogëli se, si vajzë e babit, jam ushqyer me parimin : je e pavaruar dhe liria jote duhet të eci dorë për dore me mendimet e tua, bëhu zëri yt i dëgjueshëm, dhe jo ajo cfarë dikton shoqëria, ki besim, mos bëj keq dhe mos kërko të drejtën tënde, drejtoje ti tavolinën!



Disa gjëra, megjithatë, kanë mbetur konstante, si humori  ynë që është kështjella ime. Sepse pa marrë parasysh se kush ka hyrë dhe ka dalë në jetën e tij, unë isha aty (dhe anasjelltas). Pavarësisht nga statusi i tij,orët në punë, lodhjen mendore, angazhimet personale, kurrë nuk më ka lënë pas dore.
Babai im do, dashuron! Unë jam prova e parë në jetë që kjo që them faktohet. 

Cdo të shtunë e të diel, herët në mëngjes, më sjell makiaton time me shumë qumësht duke më pyetur se si kam fjetur... duke më thënë se kam një croissant të ngrohtë me cokollatë në tavolinë... Duke me përkëdhelur sedrën me cdo ledhë të mundshme që vizioni i tij ndërton duke e lënë pas në kohë moshën që unë e kam, por duke më trajtuar si një vajzë që vazhdimisht ka nevojë për përkujdesje dhe vëmëndje...

Është e çuditshme që në njëfarë mënyre njerëzit janë habitur dhe kanë vërtetuar se sipas një studimi është provuar psikologjikisht se ne priremi të gjejmë njeriun e rëndësishëm të jetës, që mbart të njëjtat cilësi me prindërit tanë. Por, më thuaj….

si mund të mos e duash një njeri si babai yt?

Pavarësisht se kush hyn në jetën time, së bashku me premtimet për të qëndruar, ka tashmë një burrë në jetën time i cili ka arritur të ma rrëmbejë fjalën PËRGJITHMONË.
Kjo është arsyeja pse, marrëdhënia ime e preferuar me një burrë është ajo që kam me babain tim, sepse  ajo është fjalë për fjalë, një marrëdhënie përgjithmonë, e imja, e jona!


Desantila

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more