Skip to main content

Fjalët e (pa)thëna!

Çfarë nuk thatë dje? A kishte gjëra që do të dëshiroje t’i thoje, por nuk e bëre? A e mbajte veten “peng” të fjalëve që i ruajte për një mundësi tjetër? Mua më ndodh zakonisht, kur nuk reagoj në moment, me kalimin e kohës, ndryshoj mendim dhe sikur i harroj pak nga pak e ndoshta i largoj prej mëndjes përgjithmonë.
Në fakt ka fjalë dhe mendime që nuk mund t’i ruash duke ndërtuar një rezervë për t’i pasur  për një datë të mëvonshme. Fuqia e tyre, efekti i tyre balsamues, shpejt zhduket me mospërdorimin e tyre. Ata kanë efekt të fortë vetëm në momentin që janë të destinuara të thuhen. 
Por ka mësime në heshtjen që ke lënë.

Në jetë njohim shumë njerëz, e bëjmë shumë miq, disa i kemi dhe i ruajmë fort, disa i humbasim gjatë rrugës e  disa na humbasin.
Megjithatë, jo çdo mik që do të bësh në jetë do të qëndrojë përgjithmonë - një realitet i ashpër, por i vërtetë. Ka një shprehje që thotë: Ne u takuam për një arsye, ose je një bekim ose një mësim. 
Ti "qëllove" të jesh mësim, e sot do shkruaj si “nxënëse”.
Mos lejo besnikërinë të bëhet skllavi juaj – kurrë mos bëj  kompromis për respektin ndaj vetes.
“Ndërsa unë jam larg nga të qënit e përsosur, unë kam një krenari për veten dhe për atë cfarë përfaqësoj. Unë jam një mikeshë që shpesh herë mund të më ngatërrojnë me një pjestare të familjes tënde, të jem aty për ty kur ke nevojë në orën 4 të mëngjesit ose të të ju dërgoj një "kuti me diell" kur ti ndihesh gri. Dashuria ime për ty është e pakushtëzuar, dhe unë gjithmonë do të jem aty për ty.”
Megjithatë, kur dikush nuk ua kthen llojin e miqësisë që u ke dhënë, është koha për të thirrur brënda vetes  atë  “shpërblimin” që duhet. Mos lejo që besnikëria të bëhet skllav. Mos lejo angazhimin tënd për të qenë një mik i mire të bëhet pranga për zemrën dhe të dëmtojë shpirtin tuaj. Kurrë mos bëj  kompromis për respektin ndaj vetes dhe duhet të dish kur “mjaft është mjaft.”
 Njihi njerëzit nga veprimet e tyre, e jo fjalët e tyre.
Një nga gjërat e shëmtuara është të të thuhet dicka e të veprohet ndryshe, përvecse të bën gënjeshtar, të bën të humbasësh atë besim që ndërtohet me kohën. Nuk jam duke thënë se unë kurrë”nuk kam bërë një premtim që  nuk mund të mbaj dot”, por unë kurrë nuk kam dështuar për të mbajtur një premtim pa një shpjegim apo arsyetim për veprimet e mia dhe duke qenë e sinqertë në lidhje me të. Në qoftë se ti në momentin e fundit më thua se nuk mundesh të vish tek unë në ditën time më të keqe, pasi i dashuri yt sapo është kthyer nga një darkë e do ta shohësh sepse të ka marrë malli, në rregull, unë e kuptoj! Por mos qëllimisht po gënjen veten?! ...unë isha ajo që me ty e mallkova atë individ sepse të tradhëtoi!
Mëso t’i karakterizosh njerëzit me veprimet e tyre, jo fjalët e tyre. Nëse keni se një mik i cili është vazhdimisht premtues dhe kurrë nuk jep asgjë, është koha për të pranuar se ky model nuk do të ndryshojë, por do të vazhdojë të jetë i njëjti gjithmonë…
  
Ju keni të drejtë të ndërprisni marrëdhëniet toksike.
Duke u larguar nga një miqësi që nuk sjell asgjë të mirë, nuk është e gabuar; por kjo do të thotë se je një person i fortë për ta bërë këtë. Të jesh në gjendje të pranosh se ky person nuk është i keq për veten, por nuk sjell asgjë të mirë për ty, për miqësinë që keni, përkundrazi, ndikon me cdo qelizë negativisht, je plotësisht i lejuar për të ndërprerë marrëdhënien toksike. Duhet respektuar vetja mjaftueshëm për të lënë pas njerëzit dhe situatat qëcdo gjë që ofrojnë nuk janë në një mënyrë pozitive. Ja vlen shumë të kujdesesh për miqësinë, por nuk mund të shkatërrosh veten për hir të dikujt tjetër, sidomos kur ju e dini se ata nuk do të bënin të njëjtën gjë për ju.
I dashur ish-mik,
gjithmonë do të kesh një vend të veçantë në zemrën time. Megjithatë, nuk do të kesh fuqinë për të kontrolluar dhe për të më shkatërruar në formën që bëre. Mund të jem egoiste  dhe  e pafalshme, por unë nuk të kam borxh një shpjegim.
Unë nuk i refuzoj mendimet e mia lidhur me askënd, nuk kam pengje, por kam heshtjen. Energjia e trazuar e saj më ka liruar mëndjen duke të të lënë ty në errësirën tënde.

 Desantila

Comments

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...