Nuk ka zë më të lartë sesa ai i një qenieje që nuk ka më nevojë të dëshmojë veten. Heshtja që ndodh në atë kulm është forma më e pastër e pranisë, e atij momenti ku njeriu nuk përpiqet më të jetë diçka tjetër përveçse ajo që është, jo në kuptimin e thjeshtë të vetëpranimit, por në kuptimin e zhveshjes nga çdo identitet që kërkon të jetë i tillë.
Përjetimi i lumturisë së
brendshme nuk është një akt. Nuk është një triumf që vjen pas betejës. Është më
tepër një ndalim, një vetëdije e papritur se gjithçka për të cilën ke rendur e
ka qenë gjithmonë aty, e qetë, si një strukturë e ndërtuar në terr, që zbulohet
vetëm kur drita shuhet.
Heshtja nuk është boshllëk, por përmbajtja më e dendur e jetës, nuk është mungesë fjale, por mungesa e nevojës për fjalë. Nuk është paqe si mungesë lufte, por një paqe që e tejkalon konceptin e konfliktit, që nuk lind nga rraskapitja, por nga tejmbushja si gota që nuk derdhet më, sepse është bërë njësh me ujin.
Për njeriun që e prek këtë pikë, realiteti pushon së qenuri një terren për t’u zotëruar. Ai nuk është më spektator i jetës, as aktor në të; bëhet dritarja përmes së cilës jeta shfaqet pa përpjekje, pa ndërmjetës. Gjithçka fiton një cilësi ritmike, jo prej rendit të jashtëm, por sepse vetë qenia është bërë ritëm. E brendshmja dhe e jashtmja ndalen së ndari jo se janë shkrirë, por sepse nuk ka kush t’i ndajë më.
Kjo është simfonia e heshtjes: jo
një melodi që tingëllon, por një strukturë që qëndron. Një simfoni pa nota, ku
rendi nuk vjen nga ligjet e harmonisë, por nga mungesa e nevojës për të
ndërtuar një të tillë. Si një arkitekturë që qëndron pezull, pa shtylla, pa
themele, sepse është vetë ajri që e mban.
Në këtë hapësirë, lumturia nuk
është ndjesi, është konstatim. Është ajo që mbetet kur gjithçka tjetër është
shpërbërë. Një “po” që nuk lind nga krahasimi, por nga pranimi i tërësisë,
ashtu siç është jo sepse është perfekte, por sepse është e padiskutueshme. Ndoshta
nuk është as lumturi në kuptimin që i kemi dhënë gjithmonë, është diçka tjetër
më e heshtur, më e thellë, më pak e ngjashme me emocionet dhe më afër me atë
boshllëk të ngrohtë ku gjithçka mund të jetë, pa pasur nevojë të bëhet.
E heshtur. E plotë. E fundit.
Comments
Post a Comment