Mund ta quash cfarë të duash ti, mund ta zbresësh në nivele krahasimore me shumë vende, qytete, sende, ndjesi, mund të thuash që i ngjan një kafeneje buzë rruge në Paris a ndonjë parku të vogël pikniku fundjave, po mos harro, zemra është institucion.
Janë grimca të vogla të lumturisë
ato që i vijnë në ndihmë zemrës si instrument që të prodhojë tinguj, nga ato me
vibrime të ëmbla për veshin e të dëgjueshme si strehë për veten.
Janë ato frikërat që ndjell
mendja për të të vënë para dilemës “e drejtë” apo e “gabuar”, dëgjo zemrën,
liria e saj është e frikshme, por është aq e bukur mungesa e burgut që na pllakos herë herë dëshirat.
Nuk ka njësi matëse për gjithcka
jep, nuk ka afate, nuk ka datë skandence, jeton në heshtje, në zhurmë, në kaos,
frymon, të bën të ndihesh gjallë aq shumë herë sa ti harron edhe të jesh mirënjohëse
për të. Ajo thyhet, prap gjen copëzat e saj dhe formohet më bukur, më plot. Ajo
bën dritë, e shpërndan, lëshon diell, është më e mirë se ne, ajo i di të gjitha…
Ajo e ka një manual edhë në mungesë
të fjalëve, nuk lejon të kërcënohet së jashtmi nga asnjë monotoni e rëndomtë
aspak produktive. Ajo ka fuqinë të njohë rrugën që e con drejt një shpirti që
ndihet si shtëpi. Lëshoje ku të duash, do të fluturojë e do ta gjejë prap
shtegun për të mbërritur në vend! Zemra nuk ka frikë! Ti ndoshta e humbet dhe
rrugën, kurse ajo jo!
Jepi vetes lirinë e të qënurit
kaq i pasur me impulse, mos harro ta falenderosh edhe atëherë kur ndoshta i ke
ndjerë një nga një edhe thyerjet e saj, ajo thyhet vetëm për të lënë diellin të
hyjë!
Dorëzohu edhe ti, bëhu zemër!
Comments
Post a Comment