Nëse do të mjaftonte vetëm kaq...

Që ëndrrat të mos kishin një kuptim dhe të mos na duhej një emër për t’i cunguar hapësirën, që të mos na duhej të kërkonim vëmëndje e as t’i jepnim me patjetër një sens, nëse do të mjaftonte vetëm kaq...Që ditëve të mos ja vidhnim kryefjalën por të mbanin emrat e tyre, që e hëna të mbetej e njëjtë e po ashtu të premten rastësisht të shiheshim diku. Pa thënë asnjë fjalë magjike, pa asnjë grimë sheqer.

Nuk do të më bindej më as shikimi nëse jashtë këtyrë ecjeve do të filloja të hidhja hapa, sepse dëshmia më e qartë do të ishte përballja me zemrën si pjesë të një jete të jetuar pa pengje , do të rendisja veten, do të rendisja ty, e për ta c’dramatizuar të të thoja se do të mjaftonte deri këtu.

E kam vënë zemrën mënjanë me ty, që të mos thyhet e të mos ndjejë trishtim nëse një ditë nuk do të mjaftojë vetëm kaq. Që të largohemi edhe pa thënë natën e mirë sepse pa e ditur e kemi thënë me një puthje pa asnjë fjalë, të mbajmë larg njëri tjetrin nga njëri tjetri me sigurinë se prap do të shihemi e në një kafene të rastësishme do të pyetemi thjesht si je? Si dy të njohur prej vitesh do të qeshim e prap në heshtje do kthehemi të huaj pa thyer heshtjen më tej.  Sepse në atë copë rruge që zgjedh ta ndaj me ty, ndjej se si dua veten fort, duke mos e mbrojtur më nga ty por nga vetja.

Pse duhet të jemi patjetër një yll si për një dëshirë, sikur po të mos jemi thjesht ne s’do të emërtoheshim si frymorë? Nëse do të mjaftonte që të ishim vetvetja, do të ishte më e thjeshtë të gjenim fytyrat edhe njëherë diku në një vend të ri me kujtime të vjetra që padashje do të na bëjë të kthejmë pas vetëm buzëqeshjen e jo kohën.

Mund të gjej në një këngë, në një film, rrugë apo thjesht në një fotografi, e do të ruaj në mëndje se si duket njeriu në atë grimë lumturie.

Sikur të mjaftonte vetëm kaq!