Shpirti pikon fjalë...

Dita shuhet pak nga pak dhe yjet ngjan se po vijnë si mysafir një nga një, prag dera buzëqesh si një syth tulipanësh ngjyrë pjepër...

Në darkë pasi mbyll dritaret ulet në heshtje duke ngopur veshin me melodi, ngjan se vallëzon me ritmin e dhimbjes që e ka marrë përdore dhe e rrotullon prej kohësh, është zemra e një gjysheje aristokrate flokë bjonde!

Jeton në të tashmen, kokë e këmbë, mban peng në kujtesë vec lirinë e shpirtit, vallë sa jetë mban brenda jeta e saj?! A ja lexon në sy ti dhimbjen? Po dhimbja a të ulërin kur je përballë saj?

Mua më vlon në shpirt dëshira të jem ajo, stoike e vlerave njerëzore që fjalinë e vetme të cilën nuk e njohu kurrë ishte egoizëm, e hijshme dhe e bukur, jo vec prej së jashtmi, po prej aty ku lind e kultivohet e gjithë qënia jonë, e bukur prej së brendshmi, e bukur prej zemre.

Sa e sa herë do të jetë shkërmoqur shpirti saj kur gremina ja ka gllabëruar ditët e jetës, cudi si qëndron e pandryshuar ajo burrneshë, e mbaj mënd fort mirë energjinë e dëshirën e saj për të bërë edhe ngjarjen më të shëmtuar si një mësim i vyer. Sa jetë brënda jetës mban trupi i saj? Timen tënden, të sajën vetë, qënia sublime që mbetet e pandryshuar në një botë të shëmtuar që prej këmbë të tërheq zvarrë si një ujk për t’u bërë pre e saj...

Kur ajo flet për të shkuarën ndjej se dhimbja më shtrëngon shpirtin e një lot del pavullnetshëm, të jesh një vajzë, femër, grua, nënë e në fundin e ditës jeta të të dënojë në formë të tillë sa fajtore për zgjedhje të jetës të të bëjë vetë ty. Si ja dole vallë të shkuleshe nga thonjtë e një burri që të dhunonte shpirtin? Po me atë shpirt të dhunuar si i dhe formë dhe lëshove rrënjë në jetën e të vegjëlve të tu? Burrneshë, tregomë, sa e thjeshtë është jeta kur duart të hanë kruajtje për të bërë udhë të shtruar me flori për fëmijët e tu? Tregomë sa e thjeshtë është dashuria e shpirtit tënd sot gjyshe?

Të kujtoj tani, ulur në divanin tënd, me muzikën tënde të preferuar. “Mendomë” thuhej në këngë, në fakt ditët nisin e mendimet kushedi ku të treten ty, në zhurmën e zogjve në pragun e dritares, apo në forcën e diellit për të të vizituar cdo ditë.

Nuk di nëse kanë mbetur lavde pathurur gjenezës së kujtdo, nuk di nëse në darkë kur kryet vë mbi jastek e vetmuar pëshpërit cdo lutje për të gjetur forcë, nuk di nëse zemrës tënde i trokiti edhe sonte një kothere bukë lumturi si ato që ti u lë zogjve në parvaz.

Natën e mirë e vetmuara flokë bjonde, që shpirti të pikon fjalë e syri me lot lëshon melodi...