Sa peshon një premtim?

Është kaq e madhe si fjalë e në dinamikën e jetës mendoj se nga të paktat gjëra që mbetet e pandryshueshme, është ajo copëz magnet që na mban shtrënguar edhe të nesërmen.

Në ato mendime të qarta e të kthjellëta mëngjeseve i shtroj vetes dilemën, po përpiqem të arrij diku apo thjesht po përmbushim një premtim? Të mbash fjalën e dhënë... të thuash një fjalë e cila pritet të formësohet në një kohë të caktuar ose në rastin më të keq, të mos marri kurrë formë. Premtimet herë herë edhe na gënjejnë për një të nesërme që as unë as ti nuk e dimë nëse do të vijë...

Por dreqin, dreqin, çfarë droge për shpirtin që janë. Njësoj si ty, edhe unë kam varësi ndaj tyre, bindshëm madje them, nuk do të hiqja kurrë dorë prej tyre, përbëjnë atë lloj shtyse që në ditë të caktuara të më shtyjnë të sfidoj edhe veten për hir të tyre...

Ka lloje të ndryshme premtimesh, nga ato më të voglat e deri tek ato që mund t'i quaj pranga, që të mbajnë mbërthyer por të shtrëngojnë e të dhëmbin, të ulin kryet e të vjedhin lot, këtyre të fundit i druhem fort. Viktimat e denja si unë janë të shumtë, je ti, është ajo, jemi ne që ja njohim prej në rrënjë thelbin e një fjale të dhënë. Nuk do ishte e lehtë të guxoje për një premtim, është deklaratë e fortë të zotohesh për të bërë diçka.

T'i përmbahesh fjalës së dhënë përben një kuptim special, sepse do të thotë që premtimi nuk mbeti në një mendim por doli jashtë saj e të bëri të ecësh në atë rrugë të cilën ende pa e ditur se si do të ishte, u zgjove e shtrëngove dhëmbët e bëre hapa cdo ditë! Gjatë rrugës, fjalët mund të ndryshojnë, por asnjëherë rëndësia e tyre. Pesha që rëndojnë, është forca më e madhe në shpirtin e dikujt.

Sa herë kam premtuar, kam ndjerë një lloj krenarie së brendshmi sepse mendoja që dikush ka aq besim te unë sa më beson dicka që mund t'i ndryshojë edhe jetën, edhe jam përpjekur fort që të mos zhgënjej askënd. Pa fjalën jam asgjë, humbas integritetin njerëzor, do të humbisja kredibilitetin, do të prishja ëndrrat e dikujt, do të humbisja reputacionin social... do të isha një peshë e rëndë e pavlerë ndjesish negative e shijeje të hidhur!

Ndaj ja kam frikën premtimeve, madje do të të doja të mos i dëgjoja nëse janë si një kuti boshe e mbështjellë në fjongo. Një paketë e tillë do të më mbante shpirtin pezull e derisa të zgjidhja atë kuti, të cilin do e prisja me ankth, do të më zbrazej zemra prej kotësisë.

Nëse nuk mundesh, mos thuaj! Premtimi peshon tepër rëndë, nëse nuk mundesh, mos u zoto se e mban, do të të thyejë e do të të kërrusë. Mos më premto hënën, por më thuaj se ulur me ty, prej dhomës së gjumit, yjet edhe mund t'i numëroj, e të ruaj me sy nëse bie ndonjë i tillë për dëshirat e tua.

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog