Dje, u shkëmbyem në rrugë...

Me dorën futur në xhep shtrëngoja një 20 lekësh monedhë, në dorën tjetër timonin e makinës, kaq zotëroja për ti dhënë drejtim jetës, 20 lek dhe një timon. As një gllënjkë kafe hidhur nuk e gjerbja dot për të mbledhur atë pak forcë mbetur shtigjeve të kockave në trup.

Rrëzimi im kishte mbërritur! Rrëzimi im u kthye në vendin që ishte i yti...

Rrënqethje e trupit më shtrëngoi në lot, më vinte si vagull zëri yt kur më kokën ulur pohove: po, kam njohur dikë tjetër, më vjen keq, unë thjesht… e dua!

Mbaj mënd vetëm dicka, unë ika dhe ti nuk më kërkove kurrë më. Asnjë zë lutës nuk u dëgjua të bërtiste kur prej shtëpisë tonë, unë mbylla derën vetëm me rrobat e trupit, për të mos u kthyer më kurrë aty. As atë ditë e asnjë ditë tjetër...

Në pesë vitet e martesës asnjëherë nuk e kisha menduar se kështjella e zemrës do të shembej në këtë formë, unë asnjëherë nuk e kisha menduar se thyerja e zemrës qënka e tillë...Preka fundin... atë lloj fundi që as në mjerimin më të madh nuk e kish njohur njerëzimi, u drodh para sysh gjithckaja ime lënë peng në jetën e dikurshme.

Zotëroja një timon dhe një monedhe 20-lekëshe për t'i dhënë drejtim jetës!

Por jeta më drejtoi udhës time të re... Jeta më zgjati një dorë kur unë zvarritesha, kur unë nuk kisha as lot për të vajtuar një gjurmë të ndërtuar vetë, kur mendoja se kisha zemër e në zemër kisha gjithë botën! Jeta më tregoi se lumturia nuk zgjat përgjithmonë, se rrëzimi nga maja e saj më e lartë qënka therës, se pas cdo shembje të mureve dhe endjes së pakrye, gjendet një cati, jeta më dha diellin si cati!

Në hapat e parë të saj kuptova se ngritja më e madhe e njeriut është përpjekja për të bërë hapa të vegjël, ato endjet që në fillim ngjajnë si pavend e pa asnjë zgjidhje, dita ditës u bënë formëzimi i puzzle-it të jetës time! Kisha prekur fundin dhe e dija se cdo të thoshte të ngriheshe. Fundi u kthye në forcën time.

Dje u shkëmbyem në rrugë, ti mbaje në krah një vajzë të vogël, atë që unë nuk munda të ta jepja kurrë, një vajzë të vogël, nëna e së cilës ishte ajo të cilën ti dikur kishe njohur...

Unë shtyja karrocën e tim biri, atij që do kishte sytë e tu, atij që do të ishte i yti, babai i të cilit, është bashkëshorti im!

Derdha lot për të dy ne! Derdha lot që as vetë nuk e dija se cfarë shije kishin…

Jam e lumtur për ty. Nuk të urreva dot kurrë sa të mos gëzohem për ty, nuk të mallkova dot asnjëherë sa të mos shihja dot në sy! Jetojmë ëndrrat që dikur i thurëm bashkë, jetojmë jetë që nuk janë më të njëjta. Unë preka fundin, rrëzimi im u bë forca ime më e madhe. Ti ishe mësimi më i fortë që universi më dha...

Në duar shtrëngoja karrocën e tim biri dhe në portofol kisha foton e familjes time të re, kaq zotëroja për t'i dhënë drejtim jetës...

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog