...edhe njëqind herë prap unë edhe ti!

Le t'jua lëmë të tjerëve petkun e mërzisë për ne, ata do të trishtohen më shumë... Do të thurin mbi ne rrjeta të vogla intrigash e do vënë në gojën tonë fjalë që ne kurrë nuk i thamë për njëri tjetrin. Do na bëjnë të urrehemi, e di, fjalë për fjalë do na zhveshin edhe dinjitetin, në helmin e tyre gjithsesi një ditë do të na dalë zemra në sipërfaqe e prap botës nuk do tja vëmë veshin, butazi do t'i pikturojmë fytyrës së në thelb ishim vetëm ne të dy!

Ata nuk na duan, e rast nuk do të lënë pa e ulëritur, por mos i dëgjo, nuk do mundesha kurrsesi të hidhëroja shpirtin kur dikur flija në të. Do t'i prisja vetes shiritin e ëmbël të kuq në prag krishtlindje...

Fjongos tonë i humbi forma, por ajo është ende aty, ne thjesht e braktisëm në mesin e rrugës, e lamë në shi, në diell, në ajër, e ajo ende ka ngjyrën e saj, ka të njëjtin efekt për syrin, asaj i mungon përkulja jonë për ta lëvizur prej aty, një rrotullim gishtash e një vallëzim dysh që ti japim dhe njëherë jetë...

Do të ndodhë një ditë, do të shihemi sërisht, e në duar do të mbajmë shiritë të tjerë, do të ritakohemi kur të jetë konsumuar e gjitha, hatërmbetja, urrejtja, hidhërimi, trishtimi, prehja në zemra të tjera e premtimi në fytyra të reja, kur të jemi aq larg sa afërsia të na shembë të gjitha këto në një shtrëngim të fortë përqafimi...

Dhe gjithcka të lindë përsëri, edhe njëherë, edhe njëqind herë prap unë edhe ti!

Do të flasin për ne, ndoshta edhe do të na urrejnë, fytyrës do të na shfaqin copëz buzëqeshje e në kthim të shpinës do të pëshpërisin vrer. Ata do të flasin për ne, se si u takuam prap, se si zemrat e njohën veten dhe njëherë, e se si guxuam...

Butazi, në një puthje sërisht do t'u themi se në thelb kishim qënë vetëm unë dhe ti... Dhe gjithcka lindi përsëri, edhe njëherë, edhe njëqind herë, prap unë edhe ti!

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog