Skip to main content

Të dyja qajmë...

- Për ku nxiton?

Në vend të vëthëve mbërtheva gojën, nuk dija se c'përgjigje të lëshoja që të tingëlloja bindëse ndaj të lashë ashtu, pa një gërmë...
Kuptova se biseda me veten po bëhej mbytëse, ishim ndarë në dy, unë e brëndshmja si një grua histerike llogari kërkuese dhe unë nga jashtë, e dlirë, pa një pse, nxitimthi duke mbërthyer sandalet në ashensor!

Ti këmbëzbathura rrugëve të mëndjes time, unë besim plota me hapa të sigurtë!
Më zhurmove njëherë me fjalën kujdes, unë ktheva kryet në kahun tjetër, diell, rrezatim!
Në të dyja nuk kemi bërë kurrë luftë, sepse ti e di, unë nuk bëj kompromis, unë krijoj kompromis!
Më të vështirin e pata me ty, këmbëzbathura ime, që endesh rrugëve të një qyteti duke ja ndjerë der në palcë dhimbjen... Aty ku unë dikur shkelja veshur në këpucë ti puth zbathur ecjen tënde, si për të më thënë, këtu dhëmb, mos kalo! Ndala hapin për një moment e në të pandëgjegjshmen ndjeva veten të helmuar drejt e në shpirt.
















Do të kisha kundërshtuar, ti e di, por më heshti cdo mimikë kur ndjeva lot të binin fytyrës tënde, fytyrës time! Këmbëzbathura ime, në rrugën e fundit të ish prerë lëkura në shishen e verës që unë kisha hedhur disa netë më parë.

Unë e dehur, qeshja ne ekzaltën e lumturisë, lëshoja xixa në ajër prej dëshirës për të bërë zhurmë.
...ti, zbathur, dhimbsur në shpirt, prerë me copën e fortë në lëkurën e butë!


Të dyja qajmë!

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more