Skip to main content

Mos më prit...


Më thanë se të kishin parë dje, ashtu, të lodhur e të humbur në rrugën e orës tënde, që si lavjerrës bën para mbrapa, si për të të ngacmuar mëndjen duke kërkuar prej teje fjalën, mjaft, tani është koha të ecësh në ritëm minutash, mjaft u lëkunde!

Bashkë nuk shihemi më, e kushedi në c’gjuhë flasim me të tjerët për atë që ishim, diku gënjejmë, diku tjetër themi ato gjëra që në heshtje ja pranojmë vetes, e këtu në cepin e syrit, mëndja na përkulet, në fundit e tij, vetëm unë e ti njohim pamjen e vërtetë të asaj që bashkë formonim.
Nuk e di, në c’kthesë u ndanë gjithë rrugëtimet tona, e se si u bëmë palë me atë që papritur na ofroi një histori të trishtë, si për të thënë, këtu ndahen të gjitha, rrugët, historitë, e shkuara… ti përtej shikimit tim, kurse unë në krahun tjetër, aty ku fundi i detit dukej i prekshëm nga lartësia ku ndodhesha…
Në ujëra të qiellta e gjeta sërisht veten, kur më thanë se të kishin parë dje. Zhyta kryet dhe njëherë, si për të të larguar prej mëndjes, po në atë fragment sekondi, m’u shfaq e qeshura jote! Dola me vrull prej ujit që ende nuk arriti të depërtonte në mendimin tim, e lashë cdo pikëz të rrokullisej e të bashkohej prap me veten, e tërhiqja ecjen drejt aty ku këmbët të më preknin në gurë. Pse dreqin më thanë se ishe i trishtuar dhe lodhja të kish kapur këmbët dhe sytë?! Pse duhet të ndihem keq?! Më thanë se të pyetën për mua, e ti me pyetje u përgjigje “po ajo ku është?”…
Unë nuk mbeta aty, ashtu si ti, hapat vetvetiu ndoqën njëra-tjetrën duke puthur një rrugë tjetër, ashtu si ti, me mllef lëshova dorën nga valixhja ngarkuar e bëra një zhurmë, si për të pranuar kokë ulur, mbërrita… mbërrita dhe njëherë fundin e një rruge!


Në biletat e saj, ti ende nuk kishe nënvizuar datën e kthimit, një hapësirë boshe qëndronte pezull, kurse e imja po, në të zezë, kalendari kish rrethuar një ditë, e ti asnjëherë nuk më pyete, pse?!
Si mund të flas për veten, pa të përmëndur ty. Mesa mbaj mënd, të kam pranuar disa herë se unë e tillë jam, e prërë për bileta me kthim, e ti më qortoje se jam paragjykuese, ndaj ndodh…
Për mua, për ty, për atë që ishim ne, ka një diference po aq të madhe sa rrugët e ndryshme ku ndodhemi, unë e kam njohur fundin, trishtimin, ikjen, të keqen. Emrin edhe ma kanë zhgarravitur. Ndaj them, jam plot me të tilla rënie, sepse ngjitjen e kam rinisur vetëm… e gjithë rruga ime është bërë vetëm, në stacione pushimi kam njohur njerëz si ti, po unë ende nuk kam ndaluar, unë kam veten, kam gjithcka me kaq.

Ti jeton duke menduar, unë mendoj si të mbaj jetën gjallë! 
Bashkë nuk shihemi më, e kushedi se në c’gjuhë flasim vallë…
Më thanë se të kishin parë dje, ti ishe rikthyer si dikur, pyesje për mua!



Desantila

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more