Skip to main content

Mos më prit...


Më thanë se të kishin parë dje, ashtu, të lodhur e të humbur në rrugën e orës tënde, që si lavjerrës bën para mbrapa, si për të të ngacmuar mëndjen duke kërkuar prej teje fjalën, mjaft, tani është koha të ecësh në ritëm minutash, mjaft u lëkunde!

Bashkë nuk shihemi më, e kushedi në c’gjuhë flasim me të tjerët për atë që ishim, diku gënjejmë, diku tjetër themi ato gjëra që në heshtje ja pranojmë vetes, e këtu në cepin e syrit, mëndja na përkulet, në fundit e tij, vetëm unë e ti njohim pamjen e vërtetë të asaj që bashkë formonim.
Nuk e di, në c’kthesë u ndanë gjithë rrugëtimet tona, e se si u bëmë palë me atë që papritur na ofroi një histori të trishtë, si për të thënë, këtu ndahen të gjitha, rrugët, historitë, e shkuara… ti përtej shikimit tim, kurse unë në krahun tjetër, aty ku fundi i detit dukej i prekshëm nga lartësia ku ndodhesha…
Në ujëra të qiellta e gjeta sërisht veten, kur më thanë se të kishin parë dje. Zhyta kryet dhe njëherë, si për të të larguar prej mëndjes, po në atë fragment sekondi, m’u shfaq e qeshura jote! Dola me vrull prej ujit që ende nuk arriti të depërtonte në mendimin tim, e lashë cdo pikëz të rrokullisej e të bashkohej prap me veten, e tërhiqja ecjen drejt aty ku këmbët të më preknin në gurë. Pse dreqin më thanë se ishe i trishtuar dhe lodhja të kish kapur këmbët dhe sytë?! Pse duhet të ndihem keq?! Më thanë se të pyetën për mua, e ti me pyetje u përgjigje “po ajo ku është?”…
Unë nuk mbeta aty, ashtu si ti, hapat vetvetiu ndoqën njëra-tjetrën duke puthur një rrugë tjetër, ashtu si ti, me mllef lëshova dorën nga valixhja ngarkuar e bëra një zhurmë, si për të pranuar kokë ulur, mbërrita… mbërrita dhe njëherë fundin e një rruge!


Në biletat e saj, ti ende nuk kishe nënvizuar datën e kthimit, një hapësirë boshe qëndronte pezull, kurse e imja po, në të zezë, kalendari kish rrethuar një ditë, e ti asnjëherë nuk më pyete, pse?!
Si mund të flas për veten, pa të përmëndur ty. Mesa mbaj mënd, të kam pranuar disa herë se unë e tillë jam, e prërë për bileta me kthim, e ti më qortoje se jam paragjykuese, ndaj ndodh…
Për mua, për ty, për atë që ishim ne, ka një diference po aq të madhe sa rrugët e ndryshme ku ndodhemi, unë e kam njohur fundin, trishtimin, ikjen, të keqen. Emrin edhe ma kanë zhgarravitur. Ndaj them, jam plot me të tilla rënie, sepse ngjitjen e kam rinisur vetëm… e gjithë rruga ime është bërë vetëm, në stacione pushimi kam njohur njerëz si ti, po unë ende nuk kam ndaluar, unë kam veten, kam gjithcka me kaq.

Ti jeton duke menduar, unë mendoj si të mbaj jetën gjallë! 
Bashkë nuk shihemi më, e kushedi se në c’gjuhë flasim vallë…
Më thanë se të kishin parë dje, ti ishe rikthyer si dikur, pyesje për mua!



Desantila

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
1 comment
Read more

…dikur ëndërroja!

Dhe ishin flluska të vogla që përhapeshin në ajër e gjenin rrugën të shpërthenin në diell. Unë vazhdoja të mbetesha njësoj, me dëshira për ty që i shkruaja me ngjyra në shpirt. Kur të mora në krahë momentin e parë, nuk e di a kishim qënë gjithmonë pjesë e njëra tjetrës apo kishim jetuar një jetë të ndarë e tani u ritakuam. Kam qarë për ty, sa shumë e ndjeva frymën tënde! Rrugë e gjatë udhëtimi ynë, që nga dëshira e deri në ëndrrat që merrnin jetë me ty, cdo ditë. As nuk e dija se sa besnike do ishim ndaj njëra tjetrës në betimin e heshtur për tu parë sy më sy e për të rënë në dashuri me shikim të parë. Ti e jetësuar për ti dhënë zë gjithë mendimeve që sa herë vinin si mysafirë gjenin një tryezë plot më ngjarje që trilloheshin bukur nga dëshira për të të patur. Ti erdhe në jetë dhe bashkë me ty morën jetë të gjithë frikërat e mia! U gjenda e papërgatitur, për lotët e tu, për kërkesat e tua, për netët e tua pa gjumë, për veten! Unë nuk isha gati të isha ajo që ti mendoje dhe këtë e...
1 comment
Read more

Fuqia e Fjalës!

Fjalët janë të fuqishme. Pak gjëra duhen për  të ndriçuar ose për të dëmtuar dhe fjala padiskutim është si një gjuajtje në shenjë për shumë situata dhe individë. Përpiquni të mos bëni gabime me fjalën, janë si një armë vdekjeprurëse. Luftërat kanë filluar me fjalë, prej fjalës e më pas prap prej tyre kanë përfunduar. Kam njohur  njerëz të cilët janë të gatshëm të ndajnë ndjenjat e tyre më të brendshme, nevojat, frikën, shpresat dhe ëndrrat ... nëpërmjet fjalëve. Pa aftësinë për të vënë fjalët së bashku për të formuar mendimet tona, ne jemi të humbur. Mungesa e fjalëve mund të jenë shkatërruese. Shumë marrëdhënie janë humbur nga pamundësia e një partneri/e që kanë mungesë vullneti për të folur gjërat midis njëri-tjetrit, por zgjedhin rrugën e shkurtër, heshtjen. Më duket shumë interesant fakti se  kur i bërtasim fjalët tona, ato kanë tendencën të humbasin fuqinë e tyre; pak ironike kur e konsideron se duke pëshpëritur ato nuk do të jenë aq në vëmëndje të...
8 comments
Read more