Skip to main content

Ku je?!

Ecejaket që më bëri truri arritën deri tek yjet, aq lart më fluturoi  mendimi për ty!
Mbështetur bërrylët në pragun e ftohtë të dritares, përhumbur më kish kllapitur një gjumë, prej atyre që të zënë krejt pa mëndje e të mbërthejnë në nëj dimension tjetër!

Më erdhe në ëndërr ashtu krejt i butë e i dashur sic je, më erdhe i veshur me një lumturi të pashoq, drejt e në shpirt më qëndroi shikimi yt. Nuk të duheshin fjalë për të më bërë dhe njëherë të lumtur. Isha dy hapa larg teje, zbathur, me një këmishe që më varej supit, por isha e veshur me cdo  grimcë shkëlqimi të zbritur prej qielli drejt e në fytyrën time!

Të pashë dhe gjithë qënia heshti…
Më erdhe në ëndërr për cdo ditë të munguar në realitet, për cdo rrugë të gjëmuar netëve pa ty, për cdo kërkim sysh në cepa të mbetur harruar, më erdhe në ëndërr për të ma trazuar dhe njëherë shpirtin!
Në përqafim ndjeva gjithë botën shtrënguar në ato dy duar, të pashë dhe gjithë qënia ime heshti!
Me duart mbledhur e shikimet si pasqyrë me njëri-tjetrin, copash u thye heshtja prej gërmave të zërit tënd: të kam gjithmonë me vete, në atë copëz të paprekshme, ti më zëvendëson të gjithë njerëzit e botës, ti ke formën e gjithë dëshirave të mia pikturuar në jetë…


Vetja më tradhëtoi në një lot të ngrohtë…
Në atë moment më kish dalë gjumi, jashtë binte një shi i lehtë. M’u rëndua dhe njëherë kryet prej ku isha ulur. Me mëndjen për t’u mbështetur në jastëk, më ngjau i ngurtë, doja të kthehesha në të ftohtin e mermerit, aty ku mendimet të dhëmbin e të sjellin drejt e tek ti…
Nuk munda të fle më, të kisha nxjerrë prej ëndrrës e po të mbaja gjallë aty, e nëse kthehesha dhe njëherë, ndoshta do të të lija të flije në yjet që verbonin sot. Doja të të mbaja zgjuar në mëndjen time, njësoj sic erdhe në gjumë…

Këmbët më dërguan me fytyrën përtej rrugës, supeve më varej këmisha si dicka që ka mbetur peng në një cep, njësoj sic kishe mbetur ti tek unë, ktheva me vrull një gotë alkol të fortë, më shtrëngoi në fyt e deri në dhimbje mbylla sytë fort.

Nuk të pashë më dhe vetja më tradhtoi në një lot të ngrohtë….

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Fuqia e Fjalës!

Fjalët janë të fuqishme. Pak gjëra duhen për  të ndriçuar ose për të dëmtuar dhe fjala padiskutim është si një gjuajtje në shenjë për shumë situata dhe individë. Përpiquni të mos bëni gabime me fjalën, janë si një armë vdekjeprurëse. Luftërat kanë filluar me fjalë, prej fjalës e më pas prap prej tyre kanë përfunduar. Kam njohur  njerëz të cilët janë të gatshëm të ndajnë ndjenjat e tyre më të brendshme, nevojat, frikën, shpresat dhe ëndrrat ... nëpërmjet fjalëve. Pa aftësinë për të vënë fjalët së bashku për të formuar mendimet tona, ne jemi të humbur. Mungesa e fjalëve mund të jenë shkatërruese. Shumë marrëdhënie janë humbur nga pamundësia e një partneri/e që kanë mungesë vullneti për të folur gjërat midis njëri-tjetrit, por zgjedhin rrugën e shkurtër, heshtjen. Më duket shumë interesant fakti se  kur i bërtasim fjalët tona, ato kanë tendencën të humbasin fuqinë e tyre; pak ironike kur e konsideron se duke pëshpëritur ato nuk do të jenë aq në vëmëndje të dëgjuesit. Nj
12 comments
Read more

Bisedë këmbëzbathur…

Ulur në bregun e një gjiri që me siguri një emër duhet ta ketë, mbështillem me veten dhe mendoj se si koha e humbet reputacionin në një gjendje të tillë. Gjysëm diell, erë e lehtë, hije e rënë në shkëmb, një pullë e këmishës mbërthyer, këmbëzbathur! Rrëkëllej një gotë, bashkë me mendimet që më ngacmojnë me praninë e tepruar të tyre edhe pse përpiqem ti hutoj. Mendimet nuk i binden më urdhrave! Dorëzohem. Me dëshirën për të hequr qafe "gjërat" e panevojshme sa më shpejt të jetë e mundur, guxoj ti bëj dhuratë në xhepat e të tjerëve elementët e ndërgjegjes. Sa lehtë do ndihesha nëse nuk do të peshonin cdo ditë në mua. Jam në një botë që nuk sheh së jashtmi por është e brendshme, që merr formë nga mendimi i cili nuk kumbon, por përhapet si valë në vetvete. Qënia ime bart ankth si torbë e marrë në piknik. E lëshoj. Një moment paqeje që nuk luftoj me fjalët, një ritëm i heshtur i përkundur me zhurmën e valës së detit që më mbërriti deri tek gishtërinjtë. I vetmi film me ngjyra
3 comments
Read more

Të të kem edhe njëherë më shume se kaq…

Ne kemi më shumë brenda vetes sesa ajo që japim, e ruajmë si më të fortën armë, si më të cmuarën vlerë, e ruajmë veten për ditët ku do të na duhet të vihemi në provë. Kur jeta na ul me këmbë në tokë e na merr në pyetje, na vendos përballë një ndjesie që në vetvete është pasqyrë të cilën kemi refuzuar ta shohim… Atëherë ne zhvishemi! Heqim dorë nga të qënurit të paralizuar dhe mbajmë në shpatull forcën e të qënurit pikërisht ne! Zgjedhim të marrim edhe shije te hidhur, provojmë lot, ndjejmë zemërim, trishtim, mblidhemi grusht në guackën e errët për aq sa na duhet e prapë brenda vetes e gjejmë rrënjën dhe dritën. Ka një magji në padijen se c'do na ndodhë më pas dhe më e bukura qëndron te forca për të mos patur me vete frikën të provosh përsëri. Të duash, të dish të duash, të duash edhe pa ditur e të jesh e plotë aty, të prekesh të gjitha, mjafton të të bëjnë të lumtur. Ne njohim veten tonë më të bukur vetëm kur jemi të aftë të duam, të ngjashme me zotërimin e gjithë botës në shpirt.
Post a Comment
Read more