Skip to main content

Ku je?!

Ecejaket që më bëri truri arritën deri tek yjet, aq lart më fluturoi  mendimi për ty!
Mbështetur bërrylët në pragun e ftohtë të dritares, përhumbur më kish kllapitur një gjumë, prej atyre që të zënë krejt pa mëndje e të mbërthejnë në nëj dimension tjetër!

Më erdhe në ëndërr ashtu krejt i butë e i dashur sic je, më erdhe i veshur me një lumturi të pashoq, drejt e në shpirt më qëndroi shikimi yt. Nuk të duheshin fjalë për të më bërë dhe njëherë të lumtur. Isha dy hapa larg teje, zbathur, me një këmishe që më varej supit, por isha e veshur me cdo  grimcë shkëlqimi të zbritur prej qielli drejt e në fytyrën time!

Të pashë dhe gjithë qënia heshti…
Më erdhe në ëndërr për cdo ditë të munguar në realitet, për cdo rrugë të gjëmuar netëve pa ty, për cdo kërkim sysh në cepa të mbetur harruar, më erdhe në ëndërr për të ma trazuar dhe njëherë shpirtin!
Në përqafim ndjeva gjithë botën shtrënguar në ato dy duar, të pashë dhe gjithë qënia ime heshti!
Me duart mbledhur e shikimet si pasqyrë me njëri-tjetrin, copash u thye heshtja prej gërmave të zërit tënd: të kam gjithmonë me vete, në atë copëz të paprekshme, ti më zëvendëson të gjithë njerëzit e botës, ti ke formën e gjithë dëshirave të mia pikturuar në jetë…


Vetja më tradhëtoi në një lot të ngrohtë…
Në atë moment më kish dalë gjumi, jashtë binte një shi i lehtë. M’u rëndua dhe njëherë kryet prej ku isha ulur. Me mëndjen për t’u mbështetur në jastëk, më ngjau i ngurtë, doja të kthehesha në të ftohtin e mermerit, aty ku mendimet të dhëmbin e të sjellin drejt e tek ti…
Nuk munda të fle më, të kisha nxjerrë prej ëndrrës e po të mbaja gjallë aty, e nëse kthehesha dhe njëherë, ndoshta do të të lija të flije në yjet që verbonin sot. Doja të të mbaja zgjuar në mëndjen time, njësoj sic erdhe në gjumë…

Këmbët më dërguan me fytyrën përtej rrugës, supeve më varej këmisha si dicka që ka mbetur peng në një cep, njësoj sic kishe mbetur ti tek unë, ktheva me vrull një gotë alkol të fortë, më shtrëngoi në fyt e deri në dhimbje mbylla sytë fort.

Nuk të pashë më dhe vetja më tradhtoi në një lot të ngrohtë….

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more