Skip to main content

Jam e kuqja!

Kapiten i imi, të kam thënë edhe herë të tjera, nuk ma tundon shijen asnjë ngjyrë më shumë se e kuqja! I përkas, ashtu si ti anijes tënde, unë i ngjaj të kuqes!

Jam e kuqja.
Si gjaku, pulsim zemre i fortë sa herë të jam përbri, si ajo frika e humbjes së dickaje të shtrenjtë, si ndjesia e ëmbël e të pasurit në shtrat prag-gjumin e një dite të lodhur.
Si zemra, që të vjedh duarsh edhe më të voglin passion, që me forcën e saj vështirë t’i ikësh prej shtrëngimi.

Si emocioni që të kaplon qënien e drejt e në të kuq të vesh fytyrën, kur duart të dridhen e sytë të kërkojnë një cep të dergjin pasigurinë.
Si mëndafsh i kuq, veshur netëve të gushtit nën dritë hijen e lëshuar prej hënës, këmbë-zbathur bregut të detit, në duar shtrënguar një gotë, një dolli për dashuri…
Si vera, dehëse, ndjellëse, provokuese. Nuk mjaftohem me një, të vazhdueshme e kam shijen, të gjatë e kam prezencën…

Si trëndafil i egër, aromë-plot, veshur me të gjitha gjuhët e botës me një fjalë që shkrin akuj, më fal, të dua!
Si buzëkuqi  i puthur sipërfaqeve të prekura, si shenjë e vogël kujtimi për të thënë: kam qënë këtu…
Si zjarri, netëve kur rrëfejmë ulur në gura, me valët e një deti që na bëjnë muzikë si një simfoni ëndrrash!














Të  kam thënë kapiten, e kuqja rri me cdo gjë, të kuqes nuk i rri dot asgjë!
Të  kuqes time nuk i rri gënjeshtra, as trishtimi, nuk i afrohet as shija e hidhur e pengjeve mbetur varur ne cepa të degëve, e kuqja ime e qershive bie në duar të ëmbla, të kuqes time i rri dashuria!
E veshur kokë e këmbë, pa folur, ndezur fort e me hapa të rëndë, ashtu është e kuqja ime veshur dashurisë! Derdhur fustanin qënies së saj, të trëndafiltë e lë kudo pas aromën, ngroh shpirtin kur është tek ty, të kuqes time i rri dashuria!

Desantila



Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more