Skip to main content

As unë nuk të dua ty!


Shprehja “ti nuk e do veten mjaftueshëm”, ka filluar më tingëllon si “xhaketë pranvere” kur të mendoj ty, që  e vë krahëve, po andej nga mesdita që ngrohet pak, e heq prap!
Në fakt, tani që e mendoj mirë, me vërte ti nuk e do veten mjaftueshëm, të ishte se e doje, nuk i ndiqje të zezat një nga një. Atë energji që harxhon t’u shkosh pas fijes dështimeve të tua të sugjeroj  përdorësh në një formë tjetër, ose mos e përdor hic, ruaje!

Më thuaj pak sa herë e ke gjetur veten duke gjykuar në heshtje të tjerët! Aty në atë momentin e poshtër që goja të lidh cdo fije-keqe për gjëra që po t’i vishje ti, ty do të dukeshin aq normale, ose më keq akoma, ty do të fliste subkoshienca se ke bërë gjënë më perfekte në botë! S’të vjen mirë që po të flas si ai djalli mistrec i vogël që të ulet në cep të shpatullës me pirunin tre-dhëmbësh në dorë. Prit se ende stë kam pickuar, sot kam marrë vetëm fjalët me vete…

Ti ke frikë nga refuzimi! Po po, këtë e di mirë! Ndaj për të mbajtur veten larg nga kjo ndjesi e jotja përpiqesh të gjesh cdo mundësi, si ai grepi në det, e nuk të lodh aspak qëndrimi për një kohë të gjatë në kërkim të një gjëje sado e vogël të jetë, t’ja marrësh shpirtin dhe asaj…
Të të shpjegoj dicka?! Nëse inatin e ke me të “voglin” po të them se dikur, në libra të shkollës fillore përdorej një krahasim për ata më të dobëtit: “trupeshk”. Edhe po thoja: mua nuk më pëlqen peshkimi, nuk më pëlqen as të jem e peshkuar, preferoj të praktikoj hipizëm, më pëlqejnë kuajt!



Më lër të të flas në të bardhë:
Nëse e sheh veten me gabime të vogla, pranoi! Mos fajëso askënd. Një ditë do të të rëndojë dyfish. Nëse ke një ditë të keqe, nuk është faji im, as i tjetrit, cliroje veten nga mundimet e tepërta që të kërkojnë të veshësh bukur një gënjeshtër. Mos e kritiko kurrë veten, ti nuk mund të jesh kurrë aq i mirë sa supozon ti se je. Ajo cfarë ti je, është ajo cfarë ti shfaq, zëri yt është cdo gjë që ti do të më japësh! Ndjesë por unë nuk të blej dot “gjërat” që nuk më duhen!
Mua më duhet e “zhveshura” jote, ajo që ti ja njeh vetes, të gjitha difektet e pastra të tuat, dështimet, pranimet, triumfet! Ato, mi thua dot? Mi prezanton dot? Sa fuqi ke të më flasësh për këto… T’i thuash të tjerëve që “unë e dua veten me të këqijat e mia?!”

Ti mund të jesh e shëndoshë por prap t’a duash veten, mund të jesh e shëndoshë (e më fal që po e them në formë harbute) por ama ke një personalitet shumë të fortë dhe të lumtë për këtë, mund të jesh e shëndoshë e të qepësh kostumin tënd, por ti nuk mund të jesh e shëndoshë dhe të jesh e shëndetshme njëkohësisht! (Uroj ta kesh kuptuar në thelb…)

Në fakt, tani që e mendoj mirë, me vërte ti nuk e do veten mjaftueshëm, të ishte se e doje, nuk i ndiqje të zezat një nga një. Kur të zgjohesh, të ndjesh lumturinë, e të duash veten, më lajmëro…

Der atëherë, as unë nuk të dua ty!

Desantila


Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more