Sa kushton?!

…fytyra e plakut u vrenjt! Në rrudha i dalloja hezitimin për të më dhënë një përgjigje. Mblodhi dhe buzët…unë kisha ngelur me ngarkesën ndër duar dhe mezi prisja të fliste.

-          Po sa të duash ti.

-          Si?! Më fal nuk ka një cmim të caktuar, se më vjen keq…

-          Cmim?! A ka cmim shpirti o bijë… nuk ka, kështu që më lër sa të duash.

Njollat në pardesynë time mund t’i shihje me sy të lirë, pa u vënë aspak në siklet madje që isha në mes të rrugës e mund të ndjeja sytë gjykues të ndonjërës që mbi kokë i fliste një re: “je bërë pis, goce…”

I ula të gjitha përtokë, largova dhe flokët nga fytyra, që po të më filmonte ndokush, do t’i dukej sikur po xhiroja ndonjë skenë rrugëve të Parisit, shkujdesur me libra ndër duar, me syzet që putheshin me të dredhurën e flokëve, përkuljen time që më nxirrte në pah më tepër se c’duhej, dhe padiskutim 30 sy që po më vështronin. Domosdo, kush mund të dalë që në pikë të mëngjesit në majë të takës 12 cm në pllakat e shkulura të Myslym Shyrit që herë herë më vendosin në pozitën: të shkel apo jo? Se ka surpriza në cdo hap. Sigurisht nuk i shpëtova dhe unë spërkatjes së tyre… patjetër që kam sharë në ato momente, po ja ashtu në fjalor të moderuar, e sigurtë që rreth e qark njerëzit kanë shqyer sytë!

Një shpirt! Sa vlen?

Ky ishte “turbullimi” im i mëngjesit, rrjedhimisht të shpjeguara edhe të gjitha oshilacionet e mësipërme.

E kam vlerësuar shpirtin me peshë dhe realisht mendoj qe jam mbi-peshë… po po, e keq-ushqej, se kështu justifikohet “obeziteti”. Me vitet e kam ushqyer me aq shumë gjëra saqë realisht mendoj ndonjëherë ta vendos në regjim të fortë.

T’i heq ato kilogramët që nuk e lënë të ngjisë shkallët pa marrë frymë lirshëm, ato pak centimetra që nuk e lënë ta veshë zemrën në formën e saj të vertëtë por e deformon, t’i  edukoj një recetë të mirë që të zgjasë efektin e saj në kohë…

Po shpirti im është njeri i padukshëm për syrin e asaj vajzës, edhe atij djalit që më vështron ngultas, edhe ty! Ndërkaq për mua është esencial. E kam të mbushur në cdo cep me të përditshem e me gjëra që procesi im i mendimit i filtron menjëherë si të nevojshme. Dua apo nuk dua unë, etaloni matës i shpirtit është sa fuqi ka të ndjejë, dhe e sigurtë që i imi vuan nga tensioni i lartë…me rrahje të shpeshta! A konsiderohet shpirt i sëmurë i imi?! Pika që s’më bie, dëndem cdo ditë me ilace e akoma nuk gjej se nga më vjen dhimbja. Shkoj e dëmtoj atë pjesë që më zë pjesën më të madhe të “organeve” në trup. Unë e luftoj me anti-jetë, ajo prap është 7-shpirtëroshe. Xhan i imi, po unë ngaqë nuk ta di cmimin e të torturoj si të të kem lodër.

Po unë të di mjaft mirë vlerën, shpirt!

Desantila