Skip to main content

Sa kushton?!


…fytyra e plakut u vrenjt! Në rrudha i dalloja hezitimin për të më dhënë një përgjigje. Mblodhi dhe buzët…unë kisha ngelur me ngarkesën ndër duar dhe mezi prisja të fliste.


-          Po sa të duash ti.
-          Si?! Më fal nuk ka një cmim të caktuar, se më vjen keq…
-          Cmim?! A ka cmim shpirti o bijë… nuk ka, kështu që më lër sa të duash.

Njollat në pardesynë time mund t’i shihje me sy të lirë, pa u vënë aspak në siklet madje që isha në mes të rrugës e mund të ndjeja sytë gjykues të ndonjërës që mbi kokë i fliste një re: “je bërë pis, goce…”

I ula të gjitha përtokë, largova dhe flokët nga fytyra, që po të më filmonte ndokush, do t’i dukej sikur po xhiroja ndonjë skenë rrugëve të Parisit, shkujdesur me libra ndër duar, me syzet që putheshin me të dredhurën e flokëve, përkuljen time që më nxirrte në pah më tepër se c’duhej, dhe padiskutim 30 sy që po më vështronin. Domosdo, kush mund të dalë që në pikë të mëngjesit në majë të takës 12 cm në pllakat e shkulura të Myslym Shyrit që herë herë më vendosin në pozitën: të shkel apo jo? Se ka surpriza në cdo hap. Sigurisht nuk i shpëtova dhe unë spërkatjes së tyre… patjetër që kam sharë në ato momente, po ja ashtu në fjalor të moderuar, e sigurtë që rreth e qark njerëzit kanë shqyer sytë!

Një shpirt! Sa vlen?
Ky ishte “turbullimi” im i mëngjesit, rrjedhimisht të shpjeguara edhe të gjitha oshilacionet e mësipërme.
E kam vlerësuar shpirtin me peshë dhe realisht mendoj qe jam mbi-peshë… po po, e keq-ushqej, se kështu justifikohet “obeziteti”. Me vitet e kam ushqyer me aq shumë gjëra saqë realisht mendoj ndonjëherë ta vendos në regjim të fortë.
T’i heq ato kilogramët që nuk e lënë të ngjisë shkallët pa marrë frymë lirshëm, ato pak centimetra që nuk e lënë ta veshë zemrën në formën e saj të vertëtë por e deformon, t’i  edukoj një recetë të mirë që të zgjasë efektin e saj në kohë…

Po shpirti im është njeri i padukshëm për syrin e asaj vajzës, edhe atij djalit që më vështron ngultas, edhe ty! Ndërkaq për mua është esencial. E kam të mbushur në cdo cep me të përditshem e me gjëra që procesi im i mendimit i filtron menjëherë si të nevojshme. Dua apo nuk dua unë, etaloni matës i shpirtit është sa fuqi ka të ndjejë, dhe e sigurtë që i imi vuan nga tensioni i lartë…me rrahje të shpeshta! A konsiderohet shpirt i sëmurë i imi?! Pika që s’më bie, dëndem cdo ditë me ilace e akoma nuk gjej se nga më vjen dhimbja. Shkoj e dëmtoj atë pjesë që më zë pjesën më të madhe të “organeve” në trup. Unë e luftoj me anti-jetë, ajo prap është 7-shpirtëroshe. Xhan i imi, po unë ngaqë nuk ta di cmimin e të torturoj si të të kem lodër.
Po unë të di mjaft mirë vlerën, shpirt!


Desantila

Comments

  1. Mirëdita, ndërsa jeni duke e lexuar këtë, dijeni që problemet tuaja janë zgjidhur përgjysmë nëse mund të ndërmerrni veprime në lidhje me to sepse ajo është një grua e fuqishme shpirtërore atje e quajtur Dr dawn acuna, të cilën e takova duke lexuar një artikull në internet, ajo më ndihmoi me një magji që ma ktheu burrin pasi burri më la për më shumë se 8 muaj, ajo bëri një magji që më ndihmoi të mbetem shtatzënë për burrin tim dhe tani kemi 2 fëmijë të bukur, tani jeta ime në martesë po shkon mirë, çfarë mund të kërkoj më shumë .... a keni problem që dëshironi të zgjidhni?

    *Nëse dëshironi të mbeteni shtatzënë.
    *Nëse doni të pajtoheni me burrin tuaj.
    *Nëse keni nevojë për të kuruar ndonjë sëmundje.
    *Nëse doni të ndaloni abortin.
    Dhe shumë të tjera, acuna e agimit do t'ju mahnitë me Fuqitë e saj të mëdha. kontaktoni atë në whatsapp: { +2348032246310 }
    Email: { dawnacuna314@gmail.com }

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Fuqia e Fjalës!

Fjalët janë të fuqishme. Pak gjëra duhen për  të ndriçuar ose për të dëmtuar dhe fjala padiskutim është si një gjuajtje në shenjë për shumë situata dhe individë. Përpiquni të mos bëni gabime me fjalën, janë si një armë vdekjeprurëse. Luftërat kanë filluar me fjalë, prej fjalës e më pas prap prej tyre kanë përfunduar. Kam njohur  njerëz të cilët janë të gatshëm të ndajnë ndjenjat e tyre më të brendshme, nevojat, frikën, shpresat dhe ëndrrat ... nëpërmjet fjalëve. Pa aftësinë për të vënë fjalët së bashku për të formuar mendimet tona, ne jemi të humbur. Mungesa e fjalëve mund të jenë shkatërruese. Shumë marrëdhënie janë humbur nga pamundësia e një partneri/e që kanë mungesë vullneti për të folur gjërat midis njëri-tjetrit, por zgjedhin rrugën e shkurtër, heshtjen. Më duket shumë interesant fakti se  kur i bërtasim fjalët tona, ato kanë tendencën të humbasin fuqinë e tyre; pak ironike kur e konsideron se duke pëshpëritur ato nuk do të jenë aq në vëmëndje të dëgjuesit. Nj

Bisedë këmbëzbathur…

Ulur në bregun e një gjiri që me siguri një emër duhet ta ketë, mbështillem me veten dhe mendoj se si koha e humbet reputacionin në një gjendje të tillë. Gjysëm diell, erë e lehtë, hije e rënë në shkëmb, një pullë e këmishës mbërthyer, këmbëzbathur! Rrëkëllej një gotë, bashkë me mendimet që më ngacmojnë me praninë e tepruar të tyre edhe pse përpiqem ti hutoj. Mendimet nuk i binden më urdhrave! Dorëzohem. Me dëshirën për të hequr qafe "gjërat" e panevojshme sa më shpejt të jetë e mundur, guxoj ti bëj dhuratë në xhepat e të tjerëve elementët e ndërgjegjes. Sa lehtë do ndihesha nëse nuk do të peshonin cdo ditë në mua. Jam në një botë që nuk sheh së jashtmi por është e brendshme, që merr formë nga mendimi i cili nuk kumbon, por përhapet si valë në vetvete. Qënia ime bart ankth si torbë e marrë në piknik. E lëshoj. Një moment paqeje që nuk luftoj me fjalët, një ritëm i heshtur i përkundur me zhurmën e valës së detit që më mbërriti deri tek gishtërinjtë. I vetmi film me ngjyra

Të të kem edhe njëherë më shume se kaq…

Ne kemi më shumë brenda vetes sesa ajo që japim, e ruajmë si më të fortën armë, si më të cmuarën vlerë, e ruajmë veten për ditët ku do të na duhet të vihemi në provë. Kur jeta na ul me këmbë në tokë e na merr në pyetje, na vendos përballë një ndjesie që në vetvete është pasqyrë të cilën kemi refuzuar ta shohim… Atëherë ne zhvishemi! Heqim dorë nga të qënurit të paralizuar dhe mbajmë në shpatull forcën e të qënurit pikërisht ne! Zgjedhim të marrim edhe shije te hidhur, provojmë lot, ndjejmë zemërim, trishtim, mblidhemi grusht në guackën e errët për aq sa na duhet e prapë brenda vetes e gjejmë rrënjën dhe dritën. Ka një magji në padijen se c'do na ndodhë më pas dhe më e bukura qëndron te forca për të mos patur me vete frikën të provosh përsëri. Të duash, të dish të duash, të duash edhe pa ditur e të jesh e plotë aty, të prekesh të gjitha, mjafton të të bëjnë të lumtur. Ne njohim veten tonë më të bukur vetëm kur jemi të aftë të duam, të ngjashme me zotërimin e gjithë botës në shpirt.