Skip to main content

...jam rrugës!


I thashë PO, pa u menduar, pa analizuar, pa shtrëmbëruar buzën. E si mund t’i thoja jo xhanëm, një udhëtimi… unë vdes të udhëtoj, e kam thënë shpesh këtë, ndërmjet “ufff-puffff-eve” të mia thashë stop, do iki, mjaft më me frustrime shkresash, letrash, dreq e shejtanesh!
Për herë të parë vendosa të bëj sponaten, gjë që ma besoni, për një njeri super të organizuar si unë, është tepër e vështirë, po sikundër ma kishte qejfi, e vesha dhe një herë “maskën” e trurit prej bjondjeje e konfirmova: do bësh qejf!
Se fundja ctë keqe ka të shijosh pak diell e të shëtisësh betoneve të botës për të parë ndërtesa të gurta, e fytyra të reja?! Ctë keqe ka në fund të fundit t’i thuash njëherë vetes që puna jote kur e sheh nga jashtë duket më e bukur sesa kur je brënda…

-          Kush është destinacioni juaj i fundit zonjë?!
-          (Prapa diellit) – thashë me vete…
-          Zonjë, ndjesë, më dëgjuat?
-          Di vetëm që do rikthehem. Ky do jetë destinacioni im i fundit!

Më vulosi pashaportën e më buzëqeshi me urimin për udhë të mbarë, i shkela syrin duke i pohuar që padyshim do jetë i tillë…
Me kokën varur kuptova se mendimet po peshonin rëndë, e mbështeta kokën për një dremitje, dremitje në ajër!

“Unë po iki… Për pak! Do rikthehem. Thjesht më duhej. Po iki të zbraz shpirtin diku. Nuk jam dhe aq afër në fakt. Tani që ti je duke më lexuar, unë rrjedhimisht jam në ajër diku rreth 4 orë e 30 minuta larg teje. T’i kam lënë të gjitha gati, që të mos ndjesh peshën e rëndesës së largimit në forma të tjera. Ti e di që unë i adhuroj njerëzit që me mënyrat e duhura tregohen protektivë edhe kur janë të mbytur në boshllëkun midis ekuilibrit, punë, jetë, familje shoqëri. Mes gjithë këtyrë, i dhashë vetes një mundësi: të fluturoj pak larg, në një “dritare” që dua ta hap se sbën. Pohoja gjithmonë se është ushqim për shpirtin, të shkelësh dy hapa më tej asaj të përditshmes. E ndërsa gjeta kohën të të shkruaj, mendova, se di a ta kam thënë ndonjëherë se gëzimet e vogla janë “droga” ime? Një pushim dreke, një lule nga një i panjohur, një kujtim në formë buzëqeshje, një premtim i mbajtur… lumturia nuk ka faturë, nuk kushton asgjë…dhe sinqerisht kam filluar ta kuptoj atë shprehjen “gjërat më të shtrenjta në jetë, kushtojnë shumë lirë.”

Sapo këmba më preku tokën, vura syzet, në karshillik të diellit që më shkelqente si goc lozonjare, zgjata dorën duke kërkuar një taxi… bjondet ndonjëherë kanë shans mendova!
Pak minuta më ndanin nga vendodhja e hotelit, taksisti, një meso-burrë me mustaqe më pyeti nëse isha ruse?! I thashë po, dreqi e di pse.



Përtej dallova fytyrën super të qeshur të mikeshës time që sa nuk fluturonte kur pa se po dilja prej asaj “gjësë së verdhë e lekë-ngrënëse” (ashtu i quan ajo taksitë).
Ndërkaq nxitova të paguaj e vura re që më ra në tokë një copë letër… u cudita sepse ishte prej bllokut tënd… e hapa nxitimthi dhe lehtësisht të  dallova shkrimin:

“Jam rrugës…”

Nuk dija të qeshja apo të ikja me vrap prej aty, por kuptova që nuk do të jem vetëm në këtë rrugëtim, as në atë të kthimit…


Desantila

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
2 comments
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more