Skip to main content

Edhe njëherë!




Më pate thënë se je gati e unë nxitova të kap "ritmin". E në fakt në shpejtësinë time prap isha në kornizë të formësuar të asaj që mund të isha edhe po të mos nxitoja.

Diku në ato netë të vrullshme, ku herë e gjeja veten e herë me gjente vetja mua, për asnjë moment nuk e shkëputa fijen prej teje, në balancë të plotë me të dukshmen e forcën e impaktit, u gjenda me cdo të vërtetë tënden, me ngjarje që në fakt duheshin fshirë, unë e gjeta veten të përfshirë.  E paskam merituar thashë, që të ndjehem po aq e “zhveshur” prej peshës së cdo grami të sjellë me vete prej teje. Duke e dit me bindje të plotë edhe se cfarë “përbërje” ka  forma e të vërtetës, për asnjë moment nuk ja lëshova dorën! Thashë do t’ja faturoj vetes…

Por prano se në formën time, jam ajo cfare ke dashur gjithmonë!
Me kosto të plota ngarkuar po prap xhepave të mi mbushur me “fatura” që në të vertëte mund të jenë borxhe të pashlyera, vetëm një gjë nuk e kisha parashikuar midis nesh, qënies njerëzore: rrisku i humbjes!
Prej natyrës time, kam qënë person i cili gotën e kam parë gjithmonë plot, jo vetem kur kam pas “etje”, por edhe kur kam qënë e mbingopur. Asnjëherë s’kam prit duarkryq që në largpamësi të më bëhen gjërat vetvetiu. Dyert i kam gjëmuar, nuk i kam lënë të më mbyllen, e nëse e kam dit se aty ka një rrugë, nuk i kam vesh këpucët e kam prit udhën me ardh te unë! E në fakt nuk dua që ajo pas meje, të jetë si unë, përherë e veshur me gadishmërinë për të lëvizur “shina” e për të ndërtuar rrugë të vetën. Ka fjalë të gjalla që shumë si unë i lënë të vdesin, e ka fjalë letargjike që u vjen koha dikur….Pse për dreq unë fjalën se lë te flere asnjëherë! E kam gati në cdo moment, të patransformuar, pa tvsh, pa kosto, e kam të pastër!
E mbusha të sotmen edhe me gatitje të ditës tjetër, nuk është pak, të mendosh për dy, kur njëri fle. Po diku kam lexuar që dy ditët më të rëndësishme në jetën e njeriut janë: dita që ka ardhur në jetë dhe dita që e kupton qëllimin e tij në jetë!

Më jepni një jetë e më lini ta ndërtoj vetë!

Tani ja them të tjerëve, se vetes ja kam prezantuar në formë analitike, aty ku truri më pulson si rrahje zemre, prej nga më buron edhe dëshira për të vetëushqyer formula që ndjellin të mira pas. Rriskun prap nuk e llogarita. E në fakt e kam dilemë të padukshme, a bëj mirë a keq që askund nuk e fus brënda rrethit të bukur të gjërave që duhet t’i jap drejtim. Edhe buzëqesh me vete, të paktën kjo është gjuha më e thjeshtë, krejt e panevojshme për përkthim, por mjeshtërisht e përkthyer në cdo gjuhë të botës! Kam thënë se nuk negocioj për veten, e në fund të ditës e gjeta negociatën midis meje dhe pasqyrës, me laps e letër në dorë, e pa e ndarë të mirën copash, rriskun e paskam në xhep njësoj si buzëqeshjen, sot po e marr me vete, jam gati!


Kemi një shok të përbashkët, është stacioni për ku ishim nisur, i kam unë valixhet, asgjë nuk të kam hedhur, i kam marrë për të ruajtur në kohë formën që të njoh!


Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more