13 thirrje të humbura!

M’u tret heshtja!

I hodha kripë ujit të vakët e ndërsa luga bënte kërcitjen e saj, më kapi syri prej dritares një fëmijë të vogël që kënaqej me shiun që e piklonte cdo fije floku e ai mbante kokën lart e qeshte. Më dha një buzëqeshje kënaqësia e tij duke më kujtuar veten para disa vitesh kur ai fëmijë i vogël isha unë… kur nuk mërzitesha pse shiu do të më prishte krehjen, ku nuk do të mërzitesha pse rimeli derdhej si një e qarë dënese ku gjen shiun si justifikim të bëje shoqëruesen me të, ku njollat në veshje nuk do të më kujtonin edhe njëherë se mbaja veshur ngjyrën tënde të preferuar!

Dua me njëmënd të kthehem në atë ditë në fakt, sa të lehtë do e kisha pasur, nuk do të më ngopej fryma me lëmshin të mbledhur në fyt por me cdo qelizë do mbaja gojën mbyllur e do qeshja ashtu me buzët mbledhur.

Ku nuk vrapoja në majën e takave të cilat lëshonin zhurmë e ankth, po do përplasja këmbët në pellgje uji për të parë sa lart shkojnë pikat e saj.

Si padashje e gjeta veten nostalgjike të dëshpëruar. Dreqi e mori thashë me vete, kohë me shi, edhe një copëz nostalgji më duhej për ta veshur sot. E hoqa dhe këtë pelerinë. Nuk më shkonte me dëshirën.

Vura buzëkuqin, stampën time, e dola rrëmbimthi. Kur tërhoqa cantën, ndjeva sa e rëndë ishte e si përherë duke murmuritur: femra shkretë, 100 gjëra mban me vete. E në fakt në cantën time cfarë nuk gjen. Nëse të ka humbur ndonjë kujtim, pa merak, e kam unë, mos ma kërko se vështirë ta gjej në cilin xhep e kam futur, kam filluar i koleksionoj. Cadër, letra të lagura, letra të thata, celësa, celsësa, celësa (një plak thoshte se sa më shumë celësa shtohen, aq më shumë po plakem) e nejse, buzëkuqë, pafund, cdo ngjyrë, i kam shpëtimtare për cdo rast, thonë se sa më e fortë të jetë ngjyra e tij, aq e dëshpëruar është një femër, po smë bën sens mendova, tani është në modë vishnja, një bllok i zi, një i kuq, një në cep i verdhë i vogël, sa peshon tmerr, portofoli, që ska hajmali që nuk mban brënda, mbledhur nëpër vënde të ndryshme, letra pafund, fatura, edhe ëndrra…

Po po, në cantën time i gjen të gjitha, sidomos ëndrrat. Ato i marr gjithmonë me vete, kam qejf t’i kem kudo, që të më duhet t’i zgjoj atëherë kur dua e t’i fle kur më pak shoh se kanë një derë të hapur për të ecur. Ndërkohë që i kërkoja sot, nuk po i gjeja gjëkundi, e ke parasysh kur fut dorën kuturu në cantë sepse e di që me një prekje arrin të dallosh atë që po kërkon. Mua më mbeti dora në kërkim.

… kur acarohem, marr e i nxjerr të gjitha një nga një!

Po sot prej nervash zbutur nga shiu, tërhoqa telefonin, me cudi pashë thirrje të humbura, shumë!

Ti më kërkoje të dilja jashtë…

Aty e kuptova se pse nuk po i gjeja ëndrrat. Vesha një buzëqeshje dhe dola pa cadër….

Desantila

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog