Skip to main content

Sipas meje...

Jam shprehur shumë shpesh se jam feministe kur vjen cështja tek promovimi i figurës së gruas në fusha që kanë ndikim në shoqëri pasi si element femër janë më të infiltrueshme në një format më të butë dhe ndikues kudo. I jam mirënjohëse për cdo mundësi të re krijuar dhe dedikuar gjinisë tonë…
Por kur ndeshem me disa forma të tjera të konceptit “feminizëm”, jam gati të ulem nga pala kundërshtare e kësaj fjale për arsye se vërtetë jam femër, ashtu sikurse mund të jesh edhe ti, por jemi komplet të ndryshme në cdo linjë të mendimit dhe kjo më bën agresive kur më konsiderojnë një feministe e llojit anti-meshkuj. 

Unë nuk kam nevojë të  kem feminizmin si mburojë sepse jam lodhur që në të shumtën e rasteve të përfaqësohem nga disa të tilla që kanë veshur plotronin dhe kanë zhveshur moralin, të tillë nuk e dua feminizmin. Unë nuk kam nevojë  për feminizmin, sepse mund të mbaj bindjet e mia personale, pa patur nevojën e mbështetjes së një ushtrie cafkash të zemëruara nga meshkujt që të më përkrahin.
Nuk kam nevojë për të tillë feminizëm, sepse nuk mendoj se është e nevojshme të vjell vrer mbi gjininë tjetër për të lartësuar timen. Nuk kam nevojë për feminizmin sepse meshkujt nuk janë të gjithë “përdhunues” dhe femrat nuk janë viktima të përhershme. Unë nuk kam nevojë për feminizmin në formatin e një “femre” që llogjika i shkon aq sa gjatësia e minifundit, kjo kategori më neverit shpesh herë dhe llojin tim.

Nuk e dua feminizmin që të bëj femër mashkullin tim, kjo ma zhvesh totalisht burrërinë e tij. Unë nuk kam nevojë për feminizmin kur tre në katër foto që postohen në rrjete sociale, janë më shumë si foto të një seti pornografik, që duken sikur presin vetëm një telefonatë, të zhgrryera e të lyera më gjithë djallëzinë e tyre. Nuk e dua feminizmin kur ikonë prej “budallenjve” të sojit tjetër, bëhet një kukull e prodhuar prej plastike që në fund të fundit, investotirët i ka meshkuj.

Vetë asnjëherë nuk kam qënë në gjëndje ndoshta të them me përpikmëri se cfarë është feminizmi por jam mëse e bindur se asgjë nga këto nuk më përket në atë koncept që unë kam.
Ne jemi një shoqëri që vetvetiu i “tkurrim” vajzat, duke i thënë përherë, duhet të kesh ambicie, por mos e trumpeto këtë etje tënden, duhet të jesh e suksesshme por jo aq sa të jesh e frikshme për njeriun, dhe duke qënë se je femër, aspiratat e tua duhet të përfundojnë në kërkimin e të duhurit për martesë. Tani, martesa mund të jetë një burim i gëzimit dhe dashurisë dhe mbështetjes reciproke, por, pse nuk jemi shoqëri e barabartë kur vjen puna për ti edukuar edhe djemtë në të njëjtën formë? Shoqëria jonë rrit vajza që e shohin njëra tjetrën si konkurente, jo për vende pune apo arritje, të cilat unë personalisht mendoj se mund të jetë një gjë e mire, por, për vëmendjen e njerëzve, për fatin e asaj tjetrës. Këto idioma, më bëjnë më pak feministe të këtij lloji. Jam një feministe e teorisë së barazisë politike, ekonomike, dhe sociale në emër të të drejtave dhe interesave të përbashkëta të gjinive.

Jam pro-femrave por kurrë anti-meshkujve!
Jo, unë i dua meshkujt! Po, Po, ata të vërtetët...





Desantila

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more