Skip to main content

Shpirti im balonë!


A ke një shkrepse?! Sa të ndez shpirtin e t’a kthej prap…

Nuk m’a jep dot?!  Vetëm një fije të ka mbetur? Po ndiz tëndin njëherë se e marr prej teje pastaj. Nuk do?! Po pse? Po mirë do e ruash apo do t’a ndash me mua?! As kështu jo ë? Po cakmak ke? Ah i ka mbaruar gazi… E ke përdorur shumë më the apo e  dëgjova gabim?! Prej konsumit të tepërt të cigares apo prej uljes së temperaturave? Cigares, kuptova. Po unë e dua sa për të ndezur shpirtin, aq…


Erdha rrotull hapësirës së atij vëndi e në fakt askush nuk u ofrua për një gjë kaq të vogël, cudi, jemi mësuar që t’i përdorim rëndom të gjithë së bashku e madje ta bëjmë me kortezi këtë gjë, po sot mesa duket nuk qënka dita ime.

Pyeta një nënë që shiste gjëra të vogla në cepin e rrugës, po më tha se nuk mbante në kutickën e saj, e m’u drejtua: po mos pi cigare moj bijë se të bën dëm…
-Jo, nëna jo, e dua për të ndezur shpirtin!

I jepja ngrohtësi duarve prej frymës ndërkohë që bëra edhe disa hapa e pashë një nga këta djemtë e vegjël që të tërheqin prej mënge kur të kërkojnë ndonjë monedhë… po mua më duheshin për të blerë shkrepëse ato të voglat, i dhashë një kartmonedhë e ato të voglat vazhdoja t’i  mbaja shtrënguar.
Gjithë ky diell e nuk më përqafon dot as të dukshmen, bën kaq ftohtë sa dielli më duket si i pikturuar me dorë në cepin e fletores së vizatimit të një fëmije të klasës së dytë. E shoh me bisht të syrit sa për t’i thënë ndër dhëmbë, mashtruese, të rroftë dukja…
Më fort kërciste taka sesa shpresa për të gjetur një fije flakë! U nisa drejt kancelarisë në krahun tjetër të rrugës, në gjurmim të kotë se e dija përgjigjen…

E pasi e dëgjova për të katërtën herë jo-në i kërkova disa letra të bardha…apo të marr një pako më mirë, ose e di cke? Më jep letra të mbetura, ose ato të grisurat, jepmi t’i mbledh se më duhen të bëj zjarrin me to, me këtë të ftohtë, jam e bindur se i duhet më shumë se një shkrepse për ta mbajtur ndezur. Ja m’i mblidh këtu tek kjo kutia, kam edhe disa copëza mbetur, fute edhe këtë lapsin e drunjtë se kam shkruar boll me të, i erdh koha të digjet, sa fleta ka shkruar dhe ky dreq, tani më duhet…

 " - U, më fal, u ktheva pa mëndje. Më fal. Të vrava?! Është e fortë kjo dreq, mban brënda shumë gërma që peshojnë më shumë se një botë. Më fal prap."

Ula kutinë që mbaja në dorë dhe heshta përballë buzëqeshjës tënde që pranoi ndjesën time. Zgjata dorën për të përshëndetur por ti nuk e bëre, e dora më mbeti e zgjatur e bosh…
Nga xhepi nxorre një cakmak e në dorën tjetër me fjongon e artë lidhe kutinë e gjithckasë time.

" - Hajde dalim jashtë, do të bëj unë zjarrin vetëm qëndro përballë meje që të mos lejosh erën të fryjë mbi të, ka një frymë me ajër ai tullumbaci i kuq jashtë dhe nëse e lëshoj ikën, i lidhim kutinë tënde dhe e shohim se sa larg do shkojë…"


Desantila

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more