Shpirti im balonë!

A ke një shkrepse?! Sa të ndez shpirtin e t’a kthej prap…

Nuk m’a jep dot?!  Vetëm një fije të ka mbetur? Po ndiz tëndin njëherë se e marr prej teje pastaj. Nuk do?! Po pse? Po mirë do e ruash apo do t’a ndash me mua?! As kështu jo ë? Po cakmak ke? Ah i ka mbaruar gazi… E ke përdorur shumë më the apo e  dëgjova gabim?! Prej konsumit të tepërt të cigares apo prej uljes së temperaturave? Cigares, kuptova. Po unë e dua sa për të ndezur shpirtin, aq…

Erdha rrotull hapësirës së atij vëndi e në fakt askush nuk u ofrua për një gjë kaq të vogël, cudi, jemi mësuar që t’i përdorim rëndom të gjithë së bashku e madje ta bëjmë me kortezi këtë gjë, po sot mesa duket nuk qënka dita ime.

Pyeta një nënë që shiste gjëra të vogla në cepin e rrugës, po më tha se nuk mbante në kutickën e saj, e m’u drejtua: po mos pi cigare moj bijë se të bën dëm…

-Jo, nëna jo, e dua për të ndezur shpirtin!

I jepja ngrohtësi duarve prej frymës ndërkohë që bëra edhe disa hapa e pashë një nga këta djemtë e vegjël që të tërheqin prej mënge kur të kërkojnë ndonjë monedhë… po mua më duheshin për të blerë shkrepëse ato të voglat, i dhashë një kartmonedhë e ato të voglat vazhdoja t’i  mbaja shtrënguar.

Gjithë ky diell e nuk më përqafon dot as të dukshmen, bën kaq ftohtë sa dielli më duket si i pikturuar me dorë në cepin e fletores së vizatimit të një fëmije të klasës së dytë. E shoh me bisht të syrit sa për t’i thënë ndër dhëmbë, mashtruese, të rroftë dukja…

Më fort kërciste taka sesa shpresa për të gjetur një fije flakë! U nisa drejt kancelarisë në krahun tjetër të rrugës, në gjurmim të kotë se e dija përgjigjen…

E pasi e dëgjova për të katërtën herë jo-në i kërkova disa letra të bardha…apo të marr një pako më mirë, ose e di cke? Më jep letra të mbetura, ose ato të grisurat, jepmi t’i mbledh se më duhen të bëj zjarrin me to, me këtë të ftohtë, jam e bindur se i duhet më shumë se një shkrepse për ta mbajtur ndezur. Ja m’i mblidh këtu tek kjo kutia, kam edhe disa copëza mbetur, fute edhe këtë lapsin e drunjtë se kam shkruar boll me të, i erdh koha të digjet, sa fleta ka shkruar dhe ky dreq, tani më duhet…

" - U, më fal, u ktheva pa mëndje. Më fal. Të vrava?! Është e fortë kjo dreq, mban brënda shumë gërma që peshojnë më shumë se një botë. Më fal prap."

Ula kutinë që mbaja në dorë dhe heshta përballë buzëqeshjës tënde që pranoi ndjesën time. Zgjata dorën për të përshëndetur por ti nuk e bëre, e dora më mbeti e zgjatur e bosh…

Nga xhepi nxorre një cakmak e në dorën tjetër me fjongon e artë lidhe kutinë e gjithckasë time.

" - Hajde dalim jashtë, do të bëj unë zjarrin vetëm qëndro përballë meje që të mos lejosh erën të fryjë mbi të, ka një frymë me ajër ai tullumbaci i kuq jashtë dhe nëse e lëshoj ikën, i lidhim kutinë tënde dhe e shohim se sa larg do shkojë…"

Desantila