Skip to main content

Prej teje...

Sonte zgjodha të darkoj vetëm... e të rreshtoja para vetes të gjitha pjatat e mia të preferuara. Zgjodha edhe verën. Qirinjtë më kishin mbetur vetëm të verdhë, ata ndeza. M’u ngroh shpirti prej vetmisë, fort e paskam dashur këtë moment. Po përpiqesha të gjeja ndonjë gjë interesante ndërkohë që shtypja butonin e telekomandës por mbeta vetëm duke kërkuar pa gjetur një film për të më shoqëruar përgjatë darkës time...
Ndeza kujtimet...e vura në sfond muzikën time të preferuar!

M’u shfaq menjëherë një skenë e dashur shumë, që unë si capkëne nuk ta vlerësova në moment, por më vjen të qesh kur mendoj se si mund të jetë njeriu me një shpirt aq të bukur.
Kanë një aromë këto raviolit që më sjellin ndërmënd drekën e fundit që kemi kaluar bashkë. E marr me vrull të madh t’a provoj po më erdhi shije e idhët... cudi në fakt, ishin të freskëta... e në moment u përmënda se kujtimet i kam lënë ndezur dhe po më pështjellojnë dhe ushqimin. Ndoshta bëra gabim që kujtova drekën tonë të fundit, prej saj ne u zumë...

E largova pjatën e raviolit, e pashë turi-varuar mizerjen, sa me qejf e kisha. Tërhoqa gotën e verës për të rregulluar shijen, por sapo e vura në buzë, u derdh prej cepit të saj duke më lagur edhe këmishën, sikur nuk donte që të bëhej shoqëruese e imja shtriga. Pashë se mos ishte e krisur në ndonjë cep, por jo. Cuditshëm i hodha një vështrim edhe asaj...
Drita e qirinjve bënte dredhi sikur dikush po tentonte ta fikte si vrull ditëlindje për të shprehur një dëshirë, e nuk e lashë shumë të valëvitej dhe e fika vetë, e mendova dhe një dëshirë, sido që të jetë thashë, forcë e zakonit...
Fundja sallata s’do të më bënte asgjë, as nuk të rëndon, është e lehtë edhe e shëndetshme, u përpoqa t’i mbush mëndjen vetes pasi mbeta shije-keqe prej të tjerave. Kishte marrë një shije të cuditshme, të shëmtuar, u shtrëmbërova në fytyrë, e mëndja ishte e mbetur tek ajo nata ku unë ngulja këmbë të largoheshim për shtëpi sepse ishte shumë ftohtë, ndërsa ti, ti... sigurisht ti nuk mund t’i refuzoje dot miqtë e tu që ngulnin këmbë të mos ktheheshim, e unë mistrecja të shihja në bisht të syrit duke të të lënë të kutpoje që “kam ende ftohtë e smë plas për shokët e tu...”, e njëjtë me shijen e sallatës kjo ndjesi. E shtyva fort me dorë pjatën që ngeci në cep të mbulesës. Mblodha duart kryq e po shihja sy-ngulur një skenë ku një cift i lezetshëm rrugëtonin dorë për dore, e njëjta ecje si në foton që kemi ne. Të kujtohet?! Sigurisht që të kujtohet, se domosdo unë të thoja në mënyrë përsëritëse si qukapik “i kam duart akull”, e ti për asnjë moment nuk më hoqe duarsh.

M’u gjend moment i ëmbël e u dorëzova tek frutat. Luleshtrydhet i kisha blerë vetë, të kuqe, të bukura fort dukeshin, si borëbardha më ngjau vetja se mezi prita ta kafshoja e në moment si helm më përshkoi fytin, vrapova për të nxjerrë gjithë ckisha provuar...
Tmerr! C’ndjesi... njësoj si sonte, kur akrepat shënuan orën e nisjes tënde...
Sa të hidhur ma le tavolinën, mbledhur me të gjitha të preferuarat e mia, të ndezura fort të gjitha kujtimet, në shije të plotë me cdo përqafim kur largoheshim...



 Si vishet një shpirt me kaq trishtim, mendova kur po fshija djersët e ndonjë temperature të brëndshme që pa shkak erdhi prej gjithë të hidhurave që më le ti. Ula kokën në jastëk me idenë se do qetësohesha, po më erdhi një ajër i ftohtë prej në cep ku qëndroja ulur. Dreq, thashë me vete, sa u ula...
U ngrita me gjithë përtesën e mundshme, e shkova të mbyll dritaren që kish mbetur një gisht hapur.
E përplasa fort në mbyllje aq sa u trëmba dhe vetë e ktheva fytyrën prej xhamit...
Pulsonte një dritë në qiell...
Avioni yt sapo ishte nisur, me ty brënda...
“Kam ende ftohtë...”


Desantila 

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more