Skip to main content

Nuk ta them dot!


Sot edhe i ftohti të bëntë të mbyllje gojën, prej arrogancës që ka. Në diell edhe negociohej në fakt, po prap bëra një hap mbrapa. Se di ende në fakt nëse bëj mirë ose keq kur nuk flas, nuk reagoj, se përgjithësisht e njoh veten për person shumë ekspresiv, që nuk më kalon asnjë situatë pa thënë dicka…

Po sot… nuk ta them dot!
Nuk ta them dot se si sot zgjodha versionin më të keq timin, të mos hap gojën!
Mendja njerëzore natyrisht mbithekson rëndësinë e gjërave negative. Humbja e diçkaje është dy herë më e dhimbshme se gëzimi i fitimit të një gjëjë tjetër.

Kjo është arsyeja pse një lajm negativ raportohet më lehtë. Kjo është arsyeja pse ajo është më joshëse për t’u lidhur me të tjerët përmes ankimit dhe thashethemeve dhe jo përmes mirënjohjes. Është më e lehtë negativja.
Nuk harroj të jem mirënjohëse përtej kësaj, sepse e di që është aftësi lumturie kjo gjë!
  
Sot heshta për cinikun, i cili nuk kontribuon asgjë për shkrimin tim. Ai është një parazit dhe një telash më shumë. Sot zgjodha t’ja paketoj të gjitha gjërat e tja lë jashtë derë me mbishkrimin:
“Cinizmi është i lehtë. Kreativiteti është i vështirë. Unë zgjedh të krijoj. Pra, mbylle, se po shkruaj.”

Së dyti, heshta edhe për dyshuesin që është shqetësuar për komoditetin tim, nëse ajo cfarë shkruaj është vërtetë me vlerë për t’u lexuar apo ajo cka lexoj pasi unë shkruaj, më lëndon apo më gëzon?!

Ndoshta do më lëndojë. Ndoshta do ndihem e refuzuar. Por kjo që bëj është shumë më e madhe për të lënë një dhimbje të vogël të ma marrë. Me mirësi po të lë një shënim:

“Mbylle, se po shkruaj.”

Këtij të fundit ja jap heshtjen në pjatë të ftohtë, si hakmarrjen. Jam e drejpërdrejtë dhe shumë e qartë me kritikun. E falënderoj për të gjithë kontributin në zërin tim krijues. Pastaj i them hesht.
Nuk je i nevojshëm tani.  Nëse pas botimit të librit të tretë do kesh dicka për të thënë, bëje, sot jo.

“Mbylle, se po shkruaj.”

Një botë me fjalë mund t’i shkruaj në ditë kur kuptoj se është më mirë të hesht, të mbyll derën fytyrës ndaj cdo efekti të jashtëm që ma bën më të shëmtuar pamjen që unë zgjedh ta shoh në dritë të plotë. Edhe kur lëndohem, zgjedh të mos flas, sepse e di që jam e aftë të shkarkoj mbi ty gjithë kutinë e të voglave heshtje akumuluar në kohë! Sot heshta përballë thyerjes në copa xhami të qënurit qytetare në kërkim të vëmëndjes së asaj që meritoj.


Heshta sepse shkela në xham të thyer, një nga ata që një moshatare e imja kish thyer dje…

Desantila

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë e bërtas veten!

Kam mësuar të mos hesht, as të qëndroj aty në cepin e jetës duke pritur kokulur se cdo të ndodhë, kam mësuar të mos ulem e sodis veten që thjesht frymon. Kam mësuar të bëj shfaqje e të vjedh vemendje edhe nëse jam mes qindra njerëzish dhe zhurmën ta kthej nga vetja. Kam dashur të jem qendra e botës dhe ja kam bërë vetes të lehtë për të mbërritur pikërisht aty ku kam dashur. Por më shumë se kaq, kam mësuar që të mos friksohem nga pasiguria, as nga ato momente kur gjithçka duket si një labirint ku humbas orientimin. Kam kuptuar se jetët tona shpesh ngjajnë me një teatër të pashmangshëm, ku secili prej nesh është një aktor që luan rolin e vet por pa ditur fundin e shfaqjes. Dhe, ndonjëherë, kur dritat janë fikur dhe përfundojnë duartrokitjet, e vetmja gjë që mbetet është të frymosh thellë në errësirën e vetmisë dhe të marrësh udhë të reja. Kam mësuar që t’i pranoj gabimet si shenjë e shërimit, të kuptoj se ato janë si gurët e hedhur në lumë të pavlerë për ata që refuzojnë të shohin p...
1 comment
Read more