Skip to main content

Nuk ta them dot!


Sot edhe i ftohti të bëntë të mbyllje gojën, prej arrogancës që ka. Në diell edhe negociohej në fakt, po prap bëra një hap mbrapa. Se di ende në fakt nëse bëj mirë ose keq kur nuk flas, nuk reagoj, se përgjithësisht e njoh veten për person shumë ekspresiv, që nuk më kalon asnjë situatë pa thënë dicka…

Po sot… nuk ta them dot!
Nuk ta them dot se si sot zgjodha versionin më të keq timin, të mos hap gojën!
Mendja njerëzore natyrisht mbithekson rëndësinë e gjërave negative. Humbja e diçkaje është dy herë më e dhimbshme se gëzimi i fitimit të një gjëjë tjetër.

Kjo është arsyeja pse një lajm negativ raportohet më lehtë. Kjo është arsyeja pse ajo është më joshëse për t’u lidhur me të tjerët përmes ankimit dhe thashethemeve dhe jo përmes mirënjohjes. Është më e lehtë negativja.
Nuk harroj të jem mirënjohëse përtej kësaj, sepse e di që është aftësi lumturie kjo gjë!
  
Sot heshta për cinikun, i cili nuk kontribuon asgjë për shkrimin tim. Ai është një parazit dhe një telash më shumë. Sot zgjodha t’ja paketoj të gjitha gjërat e tja lë jashtë derë me mbishkrimin:
“Cinizmi është i lehtë. Kreativiteti është i vështirë. Unë zgjedh të krijoj. Pra, mbylle, se po shkruaj.”

Së dyti, heshta edhe për dyshuesin që është shqetësuar për komoditetin tim, nëse ajo cfarë shkruaj është vërtetë me vlerë për t’u lexuar apo ajo cka lexoj pasi unë shkruaj, më lëndon apo më gëzon?!

Ndoshta do më lëndojë. Ndoshta do ndihem e refuzuar. Por kjo që bëj është shumë më e madhe për të lënë një dhimbje të vogël të ma marrë. Me mirësi po të lë një shënim:

“Mbylle, se po shkruaj.”

Këtij të fundit ja jap heshtjen në pjatë të ftohtë, si hakmarrjen. Jam e drejpërdrejtë dhe shumë e qartë me kritikun. E falënderoj për të gjithë kontributin në zërin tim krijues. Pastaj i them hesht.
Nuk je i nevojshëm tani.  Nëse pas botimit të librit të tretë do kesh dicka për të thënë, bëje, sot jo.

“Mbylle, se po shkruaj.”

Një botë me fjalë mund t’i shkruaj në ditë kur kuptoj se është më mirë të hesht, të mbyll derën fytyrës ndaj cdo efekti të jashtëm që ma bën më të shëmtuar pamjen që unë zgjedh ta shoh në dritë të plotë. Edhe kur lëndohem, zgjedh të mos flas, sepse e di që jam e aftë të shkarkoj mbi ty gjithë kutinë e të voglave heshtje akumuluar në kohë! Sot heshta përballë thyerjes në copa xhami të qënurit qytetare në kërkim të vëmëndjes së asaj që meritoj.


Heshta sepse shkela në xham të thyer, një nga ata që një moshatare e imja kish thyer dje…

Desantila

Comments

Popular posts from this blog

Fuqia e Fjalës!

Fjalët janë të fuqishme. Pak gjëra duhen për  të ndriçuar ose për të dëmtuar dhe fjala padiskutim është si një gjuajtje në shenjë për shumë situata dhe individë. Përpiquni të mos bëni gabime me fjalën, janë si një armë vdekjeprurëse. Luftërat kanë filluar me fjalë, prej fjalës e më pas prap prej tyre kanë përfunduar. Kam njohur  njerëz të cilët janë të gatshëm të ndajnë ndjenjat e tyre më të brendshme, nevojat, frikën, shpresat dhe ëndrrat ... nëpërmjet fjalëve. Pa aftësinë për të vënë fjalët së bashku për të formuar mendimet tona, ne jemi të humbur. Mungesa e fjalëve mund të jenë shkatërruese. Shumë marrëdhënie janë humbur nga pamundësia e një partneri/e që kanë mungesë vullneti për të folur gjërat midis njëri-tjetrit, por zgjedhin rrugën e shkurtër, heshtjen. Më duket shumë interesant fakti se  kur i bërtasim fjalët tona, ato kanë tendencën të humbasin fuqinë e tyre; pak ironike kur e konsideron se duke pëshpëritur ato nuk do të jenë aq në vëmëndje të dëgjuesit. Nj

Bisedë këmbëzbathur…

Ulur në bregun e një gjiri që me siguri një emër duhet ta ketë, mbështillem me veten dhe mendoj se si koha e humbet reputacionin në një gjendje të tillë. Gjysëm diell, erë e lehtë, hije e rënë në shkëmb, një pullë e këmishës mbërthyer, këmbëzbathur! Rrëkëllej një gotë, bashkë me mendimet që më ngacmojnë me praninë e tepruar të tyre edhe pse përpiqem ti hutoj. Mendimet nuk i binden më urdhrave! Dorëzohem. Me dëshirën për të hequr qafe "gjërat" e panevojshme sa më shpejt të jetë e mundur, guxoj ti bëj dhuratë në xhepat e të tjerëve elementët e ndërgjegjes. Sa lehtë do ndihesha nëse nuk do të peshonin cdo ditë në mua. Jam në një botë që nuk sheh së jashtmi por është e brendshme, që merr formë nga mendimi i cili nuk kumbon, por përhapet si valë në vetvete. Qënia ime bart ankth si torbë e marrë në piknik. E lëshoj. Një moment paqeje që nuk luftoj me fjalët, një ritëm i heshtur i përkundur me zhurmën e valës së detit që më mbërriti deri tek gishtërinjtë. I vetmi film me ngjyra

Unë kam institucion zemrën!

Mund ta quash cfarë të duash ti, mund ta zbresësh në nivele krahasimore me shumë vende, qytete, sende, ndjesi, mund të thuash që i ngjan një kafeneje buzë rruge në Paris a ndonjë parku të vogël pikniku fundjave, po mos harro, zemra është institucion. Janë grimca të vogla të lumturisë ato që i vijnë në ndihmë zemrës si instrument që të prodhojë tinguj, nga ato me vibrime të ëmbla për veshin e të dëgjueshme si strehë për veten. Janë ato frikërat që ndjell mendja për të të vënë para dilemës “e drejtë” apo e “gabuar”, dëgjo zemrën, liria e saj është e frikshme, por është aq e bukur   mungesa e burgut që na pllakos herë herë dëshirat. Nuk ka njësi matëse për gjithcka jep, nuk ka afate, nuk ka datë skandence, jeton në heshtje, në zhurmë, në kaos, frymon, të bën të ndihesh gjallë aq shumë herë sa ti harron edhe të jesh mirënjohëse për të. Ajo thyhet, prap gjen copëzat e saj dhe formohet më bukur, më plot. Ajo bën dritë, e shpërndan, lëshon diell, është më e mirë se ne, ajo i di të gjith