Avioni do të vonohet pak Zonjë!

Në fakt nuk m’u desh shumë për t’a vendosur se cfarë doja të bëja, ndaj nxitova menjëherë të gjeja celësin e makinës, duke ngrënë dicka në dorë ndërkohë që vishesha dhe punë pesë minutash e gjeta veten në timon…

Më duhej të isha në destinacion për 20 minuta! Trafiku nuk premtonte shumë në fakt dhe u përpoqa të ruaja qetësinë, edhe pse ishte e kotë, sepse fjalori im u pasurua shumë gjatë rrugës.

Deri dje mendoja se gjëja më e mirë për shëndetin mendor është të dish ekzaktësisht se si je e ndërtuar shpirtërisht, cfarë të bën të lumtur, cfarë të trishton, kush vlen më shumë e sa shpenzon një zemër për të funksionuar, por për dreq të gjitha këto mua më mblidhen në një, adrenalina e rrezikut! Rrahjet e shpeshta të zemrës, që i barazova me shpejtësinë e makinës, instikti femëror, që për fat nuk gënjen kurrë, dhe destinacioni! Këto të treja janë shpëtimi dhe dorëzimi im. Përballë tyre jam e dobët dhe e fuqishme njëkohësisht. Kam një zemër të fortë për të jetuar dobët. Nuk mbijetoj dot pa emocion, ndjej se ashtu do të vdisja pak nga pak shpirtërisht, sepse momenti ku unë rifitoj veten, është pikërisht kur ndjej të kem rrezikun nëpër këmbë! Pse them për dreq më mblidhen të gjitha në një?! Sepse jam përherë në gjurmim…

Më thonë shpesh: “Të bën keq për zemrën…” . Në fakt, e di, por nuk zbres dot nga pista pa arritur kohën time të plotë, pa kuptuar se në pikën e fundit të lodhjes time, nis përtëritja!

Kam fituar përbërësit e një kokteijli dashurie që është më e fortë se çdo paqe tjetër e njohur në tokë, fuqia e evolucionit të trurit tim për të mbajtur gjallë veten!

Tërhoqa një biletë për parkimin dhe isha ekzaktësisht një minuta para. Të voglat gjëra që mi buzëqesh truri sepse përherë arrij në kohë për të qënë aty ku duhet të jem.

Heshtja nuk më ka ngushëlluar kurrë, por sot kisha mjaftushëm zëra në kokë ndaj sapo zbrita nga makina, po kërkoja një vënd që të kishte më pak njerëz se zakonisht, e pasi bëra një xhiro me ecejake prej lozonjare franceze, u ula vetëm, në ajrin e pastër të lirisë, ku zakonisht flenë rreziqet dhe zgjohen nga zhurma e takës time!

Netët pa gjumë luajnë pa rregulla me mua, a do arrijnë të më kapin ndonjëherë, them me vete.

Unë gjithmonë kam sfiduar veten, me sukses dhe ambicie të gdhendur në mendjen time dhe kam gjetur përherë impulse të reja për qarkullimin e rregullt të gjakut në vena.

- Kur do ndalosh?! Më pyeti…

- Unë nuk do të ndalem.

- Jo deri sa të ndihem e përmbushur! Kurrë.

Sepse me anë të vizionit tim, unë nuk kërkoj asgjë, por ...

Përqafimin e mirëseardhjes së ngrohtë me duart e mbështjella tek ti!

Desantila

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog