Skip to main content

Asaj!



Mamit...

(Sepse cdo gjë nis e mbaron me ty, si ky vit!)

Për cdo ditë, në cdo vit, në cdo stinë, ti je fillimi dhe mbarimi, je gjithcka unë jam! Je i vetmi person që më burgos fjalët, por dije që me shpirt, të kam ndërtuar një mbretëri!
Faleminderit që më ke dhënë jetën dhe që je kujdesur për mua gjatë 9 muajve brënda teje e gjatë 28 viteve krah teje.

Pse njerëzit cuditen kur unë them se jam me fat që të kam?! Të gjithe ndihen me fat fundja...
Ti ke qënë aq sa jam unë sot, kur jeta të mori njeriun më të shtrenjtë, nënën tënde, e prej asaj dite, unë u bëra globi yt dhe ti forca ime. U rritëm bashkë të dyja...

Jam e sigurtë që asnjëherë nuk e kam shkruar faktin që jashtë cdo buzëqeshjeje, brënda cdo emocioni, në cdo fjalë dhe në cdo hap, është një mburojë që askush nuk ma njeh. Njëherë më ke thënë se një njeri nuk ka nevojë për ideale por për udhëzime, e ndoshta ti ende nuk e di që unë zgjodha idealin të udhëzuar nga ti.

Ti më mësove ambicien, forcën dhe këmbënguljen. Do të jem përgjithmonë mirënjohëse që nuk kam ndjekur shëmbullin e rëndomtë për të të bërë ty boshtin tim, por më ke dhënë hapësirën për të krijuar një imazh timin, të zhveshur nga ndikimet e tua, sepse nëpërmjet rrugës së gjatë ti më ndërtove modelin e brëndshëm të një njeriu që pasuri të patundshme ka vetëm zemrën.
E kam vjedhur nga ti aftësinë e të pasurit një rreth të dashur në tavolinën e jetës, ti jep aq shumë e mbledh dyfish, ndaj je e shëndetshme.

Ti je pika ime e fortë, je zëri që dua të dëgjoj kur jam e lumtur, kur shijoj suksesin, kur shpërthej në të qeshura, kur adrenalina e lumturisë më vjedh vëmëndjen, kur jam e ndjeshme... të dua ty aty, në krah, dhe me zemër do të mbaj gjithmonë larg nga trishtimet e mia, nga cdo gjë që do të më bëjë të tërhiqem, prej cdo pengese apo dhimbje, sepse e di që ti më ke injektuar një stuhi më të fortë se të gjitha, gëzimin ndaje me të gjithë, trishtimin mos e bërtit!

Je personi më energjik që kam njohur, nuk e di si ja bën dhe kush është realisht ajo forcë që fshihet brënda teje, por sinqerisht të përulem, me ndërgjegje them, nuk jam as gjysma jote. Të gjithë do të donin një njeri si ty në jetë, një njeri që është gjithmonë gati për ti ndihmuar të tjerët, një njeri të butë e të fortë njëkohësisht, që përkushtohet pa marrë parasysh që jeta në thelb përbëhet edhe nga pengesat, por ti ke rregullat e tua, që deri më sot, askush nuk ti ka tjetërsuar.
Të gjithë, e mbi të gjithë, unë, do të donin një njeri që ti dojë plotësisht pavarësisht nga ajo cfarë zgjedhim të bëjmë, nga gabimet që përqafojmë, dhe kjo është pesha e dikujt me vlera floriri.


Ka një lidhje të heshtur midis ne të dyjave, është fija më e fortë në botë, është momenti i shkëputjes në lindje, për të qënë më të forta se kurrë bashkë në jetë.

Desantila 

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more