Kam mësuar se forma më e lartë e vlerësimit është
mirënjohja.
Në frymën e Ditës së Falenderimeve unë dua të ndaj pushtetin e një fjalë të thjeshtë.
FALEMINDERIT.
Është një fjalë që ka fuqinë të transformojë
shëndetin, lumturinë, performancën tonë dhe suksesin. Shumë statistika tregojnë
se njerëzit e kënaqur janë më të lumtur dhe janë më të prirur për të patur një
rreth shoqëror më të mirë. Një gjëndje e mirënjohjes, gjithashtu përmirëson
funksionimin ritmik të zemrës, e cila na ndihmon për të reduktuar stresin. Kur
je mirënjohës e mbush trupin dhe trurin
me emocione të mira ekzaltimi duke larguar hormonet e stresit.
Nuk dua ta plotësoj këtë copëz letër me falenderime
që ngjasojnë si ndërpreje publicitare për sponsorat gjeneralë… Dua ta përdor në
formën e mirënjohjes e cila është një cilësi e ngjashme me energjinë elektrike:
ajo duhet të prodhohet, shkarkohet dhe të përdoret në mënyrë që të ekzistojë.
Kam kuptuar se gjërat e vogla, kanë një fuqi të të
bëjnë të lumtur në formën më të dashur, që nga përshëndetja e mirëmëngjesit kur
shkëmbehemi korridoreve, në ndarjen e kafes bashkë, në pyetjen e vogël “si je?”,
duke komplimentuar njëra tjetrën, në gadishmërinë tënde për të ardhur tek unë në
momentin që dua të flas me ty, në një sms, në një pyetje “ke ngrënë?”, në të
gjitha këto sipërfaqësore që në thelb janë të ndërtuara në shpirt!
Sot u zgjova me një impuls të brëndshëm për ti thënë
edhe vetes se sa mirënjohjëse i jam. Kam marrë vendime të cilat në të shumtën e
rasteve u kam shërbyer unë atyre e jo ato mua, kam investuar kohë dhe përkushtim
në gjithcka kam dashur të bëj dhe me kohën kam kuptuar se rezultati ka marrë
kuptim në saj të vështirësive dhe rrugëve që më është dashur t’i njoh, u ndjeva
mirë kur po mendoja se jo në pak raste jam vendosur me qëllim në pozitat e ndihmëses
për të tjerët. Sigurisht në jetë kemi bashkëudhëtarë, herë të rastësishëm e herë
të zgjedhur, me të cilët na duhet të ndajmë stacione, pritje, lodhje rruge, mërzitje,
por të gjitha janë një rreth vicioz i panoramës së jetës, të cilën kur përpiqesh
ta shohësh nga jashtë si spektator, e gjen veten të përhumbur në një pyetje: A
jam mjaftueshëm mirënjohëse…
Rrethi im i kujtimeve më rikthen pas në kohë, dukë
më folur për një ngacmim që më zgjon përherë shumë dashuri: lulëkuqet përballë
shtëpisë së gjyshes! Ajo që unë jam, është ajo cfarë ka lënë para-ardhësja e
nënës sime! Nuk gjeta dot një titull që ta vesh po aq bukur sa ndjesia që më
jep sa herë e kujtoj por di që në cdo jetë, edhe asaj që ajo la përgjysëm, edhe
përtej times, ajo do mbetet perfekte, si dashuria!
"Gjithmone në Ditën e Falenderimeve, zemra e gjen rrugën për në shtëpi.
Shtëpi është aty ku jeton dashuria, e përmbi i
qëndron catia!”
Desantila
Comments
Post a Comment