Skip to main content

Mos u ul!

Ndodh ndonjëherë në jetë që e gjen veten në një situatë perfekte ku gjërat janë duke të shkuar çuditërisht mirë. Familja, puna, shoqëria, jeta personale, duket sikur cdo gjë është vendosur në një  formë të tillë që ti të ndihesh e plotësuar.  Gjendesh në një situatë relativisht të mirë për të bërë disa hapa pozitivë të cilët deri dje dukeshin të paarritshëm.
Sigurisht këto të gjitha nuk ndodhin brënda natës, por me kalimin e kohës, gjërat për të cilat ti ke punuar dhe investuar duket sikur vijnë në moment të përshtatshëm për të të kthyer të gjithë lodhjen tënde në shpërblim...


 
Si ndihesh ti në këtë moment?! Komode???

UNË JO!

Për shumë njerëz, rehatia është qëllimi kryesor i jetës.  Punojnë shumë në mënyrë që ata mund të të kenë një stil jete të rehatshëm. Duan të holla të mjaftueshme që më pas të mos shqetësohen për të mirat materiale që duan të kenë e të gëzojnë. Ata kalojnë kohën në rrethin e miqve të cilët ndajnë po të njëjtat kërkesa me ta që të mos detyrohen t’i shtrojnë pyetje njëri-tjetrit por të shijojnë bashkë në komoditet luksin që i rrethon.

Nëse nuk je i kujdesshëm dhe e kalon periudhëm më të madhe të jetës për t’u ndjerë rehat, harrron se periudha më e bukur e jetës tënde ka qënë pikërisht momenti kur ti përpiqeshe për të arritur dicka, kërkesa e vazhdueshme ndaj vetes të ka sjellë me hapat e saj në këtë moment.

Një herë ti shkon në një konferencë dhe e ndjen veten totalisht jashtë fushës që të përket.

Një herë tjetër nis e shkruan një blog, si unë. Me shkrime të rastit, duke shpresuar se lexohesh nga njerëz që të kuptojnë.

Një herë tjetër zhvillove një konkurs por nuk munde ta fitosh.

Këto pjesë të vogla jete, të rritën ty, edhe mua!

Zona e komfortit është puthja e vdekjes. Sa më shpejt që e merr rehatinë si të mirëqënë, ti fillon bëhesh roje i vetes tënde, dhe të merr rutina e ndjesisë se të arkivosh qënka më mirë sesa të gjurmosh.

Kur je i kënaqur, nuk mund të ndërrmarrësh hapa më shumë, as ti thuash vetes se ka më shumë mundësi pas kësaj, kufizimi i lumturisë së momentit është një këmbë në humnerë, të mbush e të bën të mjaftohesh.
Me mua nuk do të ndodhë! Ja kam premtuar vetes se nuk do ta lë natyrën time capkënë ti vdesë kurioziteti dhe natyra kërkuese por do të shtyj unin tim jashtë zonës së rehatisë.
Të vetmet momente ku vërtet e ndjej se po arrij dicka janë ato për të cilat jam përherë e ekzaltuar e në kërkim.

Rreziku ka dy pole, po asgjë nuk ka vlerën e të qënurit luftarake për cdo situatë që vetvetiu ti bëhesh prodhues. Nuk do kisha bashkëjetuar dot me rehatinë!

Asnjëherë mos u ndjej rehat!
Nëse je i kënaqur me atë cfarë ke arritur në jetë, kjo nuk është e gjitha, kjo nuk është gjithcka, konsidero një ndryshim. Rritja ndodh vetëm kur gjërat e vështira kërkojnë vëmëndjen tënde.

Desantila


Comments

  1. .November 7, 2025 at 10:54 AM

    Për gati një vit, im shoq më la mua dhe dy fëmijët tanë. Ai pushoi së kujdesuri, pushoi së telefonuari dhe u zhduk plotësisht. Isha e thyer, e hutuar dhe pothuajse e humbur shpresën. Pastaj një ditë, një mik më tregoi për Dr. Dawn, një njeri shpirtëror i dhuruar nga universi për të ndihmuar njerëzit të rivendosin dashurinë dhe paqen.

    Në fillim, dyshoja, por diçka në fjalët e tij më dha paqe. Ai më tregoi saktësisht se çfarë nuk shkonte dhe se dikush kishte hedhur një magji të fortë për të na ndarë. Ai përgatiti një vepër të veçantë shpirtërore dhe një magji ribashkimi për mua - dhe brenda pak ditësh, im shoq më telefonoi nga askund, duke qarë dhe duke kërkuar falje.

    Që nga ai moment, jeta ime nuk ka qenë kurrë e njëjtë. Martesa jonë tani është më e ëmbël dhe më e lumtura në tokë. Ne e duam njëri-tjetrin më shumë se kurrë, dhe shtëpia jonë është e mbushur me të qeshura dhe bekime.

    Por kjo nuk është e gjitha - Dr. Dawn gjithashtu ndihmoi për të pastruar fatin e keq dhe energjinë negative që rrethonte familjen tonë. Që atëherë, gjithçka ka qenë e qetë: paqe në shtëpinë tonë, përparim financiar, shëndet i mirë dhe gëzim i pastër.

    E falënderoj universin çdo ditë që më çoi te Dr. Dawn. Ai është vërtet një njeri me fuqi dhe dritë hyjnore. Nëse po kaloni ndonjë situatë - pikëllim, fat të keq ose konfuzion - mos u dorëzoni. Kontaktoni atë dhe lëreni universin të punojë përmes tij për të ndryshuar historinë tuaj, ashtu siç ai e ndryshoi timen.
    Kontaktoni atë në WhatsApp: +2349046229159

    Email: dawnacuna314@gmail.com

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
2 comments
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more