Skip to main content

Rikthehu...


Me ardhjen e vjeshtës, duket sikur gjërat fillojnë të zënë vëndin e vet, caji i ngrohtë në frymën e ftohtë të mëngjesit, një shall të mbështjellë, një drithërime e lehtë rrugës për punë,  një kek të ngrohtë për ta shoqëruar  ditën ëmbël, të gjitha ma bëjnë më të këndshme këtë stinë, e sidomos koha që kaloj më shumë me njerëzit që ma ngrohin shpirtin, në cdo ditë e cdo stinë!

Duke filluar një kapitull të ri me një vizion të ri kupton se ardhmja përbëhet edhe me gjëra të papritura, se e tillë është ndërtuar…: Jeta është një përzierje e vazhdueshme duke ndeshur komoditetin e vjetër me prekjen e të resë, dhe asnjëra nuk është opsion!
Shpesh e gjej veten duke kërcyer në situata të ndryshme sepse vetem me logjikën time e di se ky është pikërisht drejtimi që realisht dua të marr. Por e sheh veten në atë minutë duke u përballur edhe me dyer të mbyllura…. Është pikërisht në këto momente që unë kam kërkuar atë pjesë të rehatisë dhe nostalgjisë që mund të më ndihmojë të zgjoj  dëshirën time pakontrollueshme për të ikur e për t'u fshehur në një vrimë.

Në qoftë se do të isha në pozita rekomanduese , ka shumë gjëra që më kanë ndihmuar të kaloj një natë të qetë vjeshte, larg panikut dhe  brënda aurës së ajrit të ngrohtë!
Për mua "Hachiko", "P.S: I Love You" dhe "Unfaithful" e sigurisht “Sex and the City” që e kam mësuar përmëndësh, e plot të tjerë kanë qenë batanija ime e rehatit gjatë ditëve ku ndjeja një “këputje” prej ndryshimeve dërrmuese.
Çdo film më merr përsëri mbrapsht në një kohë të caktuar dhe ndjej se është kaq bukur të rikthehem aty ku qëlizat e mia drejtojnë momente të bukura . Kur kam parë Hachikon kam qarë, me gjithë fuqinë e shpirtit, më dhimbsjen e një individi që përtej prekjes së putrës të një qeni, u ndje e pafuqishme me gjithë fjalët e botës për të shprehur atë që Hachiko e bënte me një vepër.  Rënia e shiut, rendja me vrap drejt kapjes së autobusit, pijet me miqtë në orët e vona… Një rezonancë kujtimesh në një minutë!

Kam kuptuar se nuk ka rëndësi se çfarë bëjmë, jeta është e paparashikueshme. Kjo nuk është domosdoshmërisht një gjë e keqe, por në kohë ajo mund të jetë më pak e kënaqshme. Kam gjetur e rishikuar këto copa të padëmshme të kulturës po prap “familjariteti” është çelësi për të përqafuar të panjohurën. Nëse diçka e thjeshtë si një film të sjell gëzim, çfarë të keqe ka t’I rikthehesh prap?! Shpesh herë e kam veshur veten si Carrie Bradshaw, e prap me kënaqësi do të qaja lotët e dështimit të dasmës së saj, ashtu si edhe shkretëtirën e Lindjes së Mesme me ekzaltimin e mikeshave të zemrës.
Debatoj ngahera nëse rileximi i një libri apo rishikimi i një filmi konsiderohet humbje kohe. Ka aq shumë për të konsumuar dhe aq shumë për të biseduar rreth një libri sa herë ta lexosh,e rreth një filmi sa herë ta shohësh. Unë e deklaroj se dashuria ime për "Sex and the City"  është një kënaqësi  e pafajshme, por unë nuk do të ndjehem kurrë  fajtore për këto gjëra të thjeshta që më ndihmojnë të ndihem e bazuar në pasionet e mia.


Për ty, për ju, për mua, dhe të gjithë ata që emocionet që shoqërojnë ndryshimet i kanë të forta, përdorni përsëri një libër të cmuar, një film,  një këngë, ose shfaqje televizive që ju risjell gëzim. Jeta nuk duhet të ketë gjithmonë lidhje me rritjen e vazhdueshme dhe zgjerimin e kapacitetit. Ne të gjithë kemi momentet tona të që na kanë rikthyer pas, për të na ushqyer me lugë mjalti për një të nesërme…

Desantila

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more