Skip to main content

Jo zemër, jo!

Më thuaj pak sa netë ke kauar darkave jashtë me miqtë duke pritur me sytë nga telefoni të cilin e ke vendosur përbri gotës së verës, për të të ardhur një mesazh. "Për hir të zotit, kthe një përgjigje." Ndërkohë që rreth teje diskutohet, gjithcka që ti do të bësh është të nxjerrësh një justifikim dhe të largohesh duke kërkuar ndjesë sepse nuk je fare aty fizikisht dhe mëndërisht. E ngecur në një gati-marrëdhënie me një partner që teorikisht është i mrekullueshem por që ka akoma shumë për të provuar. Ti je në një dashuri e cila është e jotja, në pritje që "Ai" të bëjë dicka e cila të tregojë se ai kujdeset për këtë... Por nuk e bën! Mjaftueshëm për të të bërë ty të mbash mbi supe përgjegjësinë por jo e plotë për të krijuar besim!
Kur ti je gati t'i japësh duart, të heqësh dorë, e lodhur nga pritja, shfaqen në derën tënde me shishen e verës në dorë ose kërkojnë të të prezantojnë me një pjestar nga familja e tyre... Nuk paska vdekur e gjithë shpresa dhe ti mendon se kjo është një "shenjë nga zoti" që të tregon se dashuria qënka e pashmangshme. Nuk është tamam një shenjë në fakt, është një lexueshmëri e qartë që ka tjetri përballë nesh, e di mirë ai skenën që ke ndërtuar në kokën tënde ti... Dhe e di mjaftueshëm mirë "kulturën e pritjes së provës". E në rast se ti e kalon këtë dhe pas disa kohësh rezulton se je "rast I mirë", ai rishfaqet duke bërë të gjithë hapat e munguar të pritjes tënde. Kjo padiskutim është një strategji e shoqërisë së sotme, që në syrin tim është më shumë si plagë!
Ka mënyra më të mira, mendoj! (Sipas meje)
Në vënd që të bëhemi kërkues ndaj asaj që meritojmë ose realisht duam, sforcojmë cdo qelizë të mundshme me pikëpyetje të mëdha mbi kokë duke thënë:
Ndoshta nuk po bëj mjaftueshëm, sikur të dobësohem ca do dukem më mirë e do t'i tërheq vëmëndjen, nuk i dukem aq inteligjente sa t'ja tundoj mëndjen apo nuk jam aq sexy sa t'a bëj të ndalojë së fjeturi me të tjerat...( e ku dreqin di unë sa e sa të tilla pyetje i bluajmë me mëndje gjithë kohës.)
Më beso! Ti je mjaftueshëm! Dhe ka dicka shumë të fortë në "politikat e marrëdhënies", KOMUNIKIMI!
Thuaj partnerit tënd nëse ai bën dicka që ty nuk të pëlqen, nëse ti nuk ja citon, nuk ka sesi të përmirësohet. Nuk është kërcënim, është kortezi e përbashkët për mirë funsksionim të marrëdhënies. "Ngrihu në këmbë" për gjithcka ti ke nevojë. Merr përsipër përgjegjësinë se si i bën të tjerët të ndihen nëpërmjet veprimeve të tua! Bisedat e vogla bëjnë një zë të madh!
Imagjino sikur të gjithë të vendosnim një standart dhe t'i linim jashtë dere të gjithë ata që tregojnë mungesë respekti...
Unë nuk dal me njerëz që nuk më kthejnë mesazh mbrapsht! Kurrë! Shihemi vërdallë, gjithsesi...



Desantila

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more