Skip to main content

Jam shumë mirë, pa merak!


Pse je dobësuar kaq shumë? Ke ndonjë hall? Gjynah, mos bëj gafa të tilla. Uaaa, mos u dobëso më… Do dukesh shumë keq! Ke rënë shumë. Të ka ikur fytyra. E turli-lloj fjalësh të tilla kam dëgjuar gjatë kësaj kohe që vendosa të heq disa kilogram tejet të panevojshëm.


Kam qënë e shëndetshme gjatë gjithë jetës time, edhe mbi-peshë kam qënë, por brënda asaj cfarë peshoja, isha prap unë e prap ndihesha komode. Vendosa të ndryshoj regjim ushqimor dhe të ushtroj aktivitete fizike përgjatë periudhës së verës për shkak se nuk kisha planifikuar asnjë udhëtim për pushime jashtë ose brënda vëndit dhe kjo do më ndihmonte të ndiqja me rigorozitet disa “kufizime” që kërkojnë përkushtim. Më besoni, nuk ka ndjesi më të mirë kur ti ndihesh mirë me atë që ti synon të arrish.

Përmasat e mia nuk janë perfekte dhe akoma synoj të humbas dhe pak kilogram që të ndihem ashtu sic dua.

Unë kam një trup, ashtu si ti.

Ndoshta edhe si ti, ose edhe më mirë se ti ,(98-71-98 isha se sapo i bëra matjet) ndoshta nuk jam një nga ato vajzat e kopertinave as ajo e sfilatës se Victoria’s Secret, por kam reklamuar veshje edhe kur peshoja 75-80 kilogram, jam edhe imazh i asaj marke e mbi të gjitha nuk e kam aspak problem që ato foto janë ende aty dhe aq shumë pëlqëhen. Sepse isha mësuar të shihja veten në një format të tillë edhe të kuruar madje.

Të bësh kujdes për trupin tënd, është shqetësim që cdokush nga ne duhet ta ketë, unë e bëja në mënyrë të crregullt dhe nëse fokusohesha shumë deri në pikën që të bëhesha e fiksuar, e humbisja interesin që në momentin që e ndjeja veten se e kam për detyrë për të pasur një rregull strikt kur vjen puna tek kujdesi ushqimor dhe regjimi fizik.

Kuptova se me vullnet të plotë, arrihet cdo gjë, duke mos impostuar veten por duke motivuar progresin e atij benefeti që bëhej i dukshëm cdo ditë e më shumë, sot jam e lumtur që ndihem në balancë të plotë me të jashtmen e të brëndshmen. Në gjithë këtë cikël patjetër ti do përballesh edhe me individë të tillë që mendojnë se të të kritikojnë është gjëja më e mirë që mund të bëjnë, me njerëz që në dukje janë të lumtur teksa të shohin se ti ke bërë progres, por që realisht ju lexohet në sy “plasja më vjen për këtë”, me femra që vjellin vrer e dinë të të mirëpresin vetëm me: uaaa sa je dobësuar e tmerrshme!

Pastaj jeni edhe ju: që më “duartrokitët vullnetin”, e më motivuat më shumë për të pasur një trup të shëndetshëm, të tonifikuar, të ushtruar. Progresi vjen shpesh herë kur rrethohesh me njerëz si ju. Ma keni bërë më ët lehtë ndryshimin. Unë realisht kam strija, kam edhe celulit, nuk peshoj 50 kg por jam  65, nuk jam më e mira e mundshme, por përpiqem!

Pranojini njerëzit ashtu sic janë, sepse në ditët e sotme askush nuk kërkon mënd, as “këshilla” për trupin që i përket vetëm atij. Nuk ja paguani ju shpenzimet e palestrës as djersën e saj, as fjalën e keqe, e as zilinë. 

Ti je si unë, ndoshta më e mirë se unë, e nëse unë e kam arritur , edhe ti mund ta bësh!


Desantila

Comments

  1. Po me vjen keq qe e zbulova vetem sot kte blog-un tend! Shkruan kaq bukur :) :)

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...