Skip to main content

A kam fat?


A e bëjmë vetë fatin tone ne? Unë besoj fort që po! Herë-herë mendoj se jam me shumë fat dhe i them vetes, ke fat dreq, e shikon?! E ushqej veten që jam në harmoni me mjedisin që më rrethon dhe me njerëzit që kam zgjedhur të kem në jetën time kështu që mendoj se ja krijoj rrugën vetes për të menduar pozitivisht. Jo vetëm kjo, por shpesh herë e gjej veten duke bërë gjëra të cilat të sjellin mundësi të reja në cdo aspekt dhe jam mëse e gatshme të mësoj e të njoh më shumë sidomos rreth fushave që kam më pak informacion. Prirem të absorboj nga dita gjëra të cilat më bëjnë të ndihem mirë.

Në krahun tjetër, kur shkoj përmes ndonjë furtune ku cdo gjë ngjan me atë renë e vetme në qiell që pikon shi vetëm mbi ty, e gjej veten duke thënë: ke fat mi ke, vetëm se e ke të zi.

Të jesh me fat është një gjendje e mëndjes, është psikologjike, cdo gjë ndërtohet në mëndjen tënde. Të marrësh një vendim, të zgjohesh duke menduar se cfarë ngazëllimi është të dish se një dite e re të pret, dhe sa njerëz të dashur ke për të takuar e sa orë dreke do hulumtosh me mikeshën tënde për zgjedhjen e një cështjeje, sa do marrësh nga të tjerët e sa do japësh nga vetja, të punosh për dicka që ti do, të ndjesh sadisfaksion nga një produkt që mban firmën tënde, është cështje zgjedhjeje. Të mos I thuash asnjëherë JO mundësive….Të bëhesh i guximshëm…

Një Ish-Senatore në Shtetet e Bashkuara më ka rrëfyer një herë që pata fat ta njoh e të shpenzoj kohë me të:
“Kam pasur një student të shkëlqyer që përfundoi Fakultetin e Drejtësisë me arritje maksimale dhe mezi prisja ta kisha punonjës në zyrën time, një djalë i mëncur, i saktë, me humor, njerëzor dhe e donte gjithcka mbante ajo zyrë, e donte profesionin e tij. Një ditë pasi kishin kaluar muaj që bashkëpunonim më erdhi e më tha se një kompani televizive që ka një platform digitale, i kishte ofruar punë si menaxher. Strikte e idesë që nëse përfundon për Drejtësi duhet të investosh vetëm në atë fushë, iu drejtova “Jo, mos e prano, ctë duhet televizioni, je shumë i mirë në këtë që bën, investo këtu ku ti ndjen se jep maksimumin tënd, në profesionin tënd… Dhe ndjeva gëzim thellë thellë që po arrija ta bindja të qëndronte brënda asaj që ai e bënte më së miri, të qënurit jurist!”

Sot ai djalë, pa marrë parasysh arsyetimin që unë i dhashë, duke qënë se atë ditë i kishte thënë PO ofertës së kompanisë, dhe më kishte thënë JO heshturazi mua,  është CEO-ja i asaj platforme digitale, dhe unë jam krenare që ai i tha po një zgjedhjeje tjetër! Ai nuk vuri kufizim mbi nivelin e fatit të tij dhe më dha mua një mësim shumë të mirë në jetë, fati është për guximtarët!

Çdo ditë ty të mblidhen momentet si monedha ari për të zbrazur në fundin e ditës. Çdo monedhë do të jetë unike dhe çdo monedhë do të sjellë diçka të re në jetën tënde kështu që kujdesu që të mbledhësh thesare me vlerë.


 Dhe mos harroni fati është ajo që ndodh kur mundësia takon përgatitjen tënde!

Desantila

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more