Skip to main content

New York, New York!

Eshtë qytet kaq e bukur sa dhe emrin ja kanë vënë dy herë! New York, New York :-)

Nëse ndonjëherë në jetë mendon se duhet t’i japësh vetes një cmim, udhëto për në New York, do mbërthehesh menjëherë nga dhurata e pacmueshme e vetmisë së dëshiruar në mesin e miliona njerëzve. Një vend i tillë ose të mbush frymëmarrjen ose të zbraz shpirtin, varet nga ajo që kërkon…
New York është koncentrati i vërtetë i adrenalinës, i gjen të gjitha aty, art, tregti, ekonomi, sport, besime, financë, aktorin, tregtarin, të famshin e lypsarin. Aty gëlon edhe ajri, merr jetë prej dritave se frymëmarrja të duket e pamjaftueshme kur e gjen veten me qafën përthyer duke kumtuar pafundësinë e kateve të ndërtesave që duke e menduar, janë bërë nga ne njërëzit.

Nuk e mbroj New York-un, aspak, nuk e lë pa thënë se sa i shëmtuar dukej cepi Iinjë rrugice mbushur me qese te zeza plehrash, apo shishe te thyera pafund prej dehjesh, as gropat e mëdha që të linin shije-hidhur. Por di ta shkruaj më së miri ndjesinë që të jep e gjitha kjo…
Ishte e shtunë dhjetori. Në pritje të trenit prej New Jersey në Penn Station, hodha sytë përqark të fotografoja me sy skena që kur i shihja në filma, me dukeshin aq të ngrohta. Në të djathtën time, një djale luante me saksofon, përkrah tij një vajzë flokëkuqe me një piercing në hundë, përbri saj, një plak më flokë të bardhë e lekurë afrikan, në mesin e tyre, Unë!

Gjithmonë kam dashur ta “prek” New York-un në mënyrën time, dua dhe gjithmonë kështu do të jetë, te shkel aty ashtu sic përherë e kam inagjinuar, në majën e takës, me elegancën e një fustani, me mbështjellen e një palltoje! Ftohtë ishte shumë, për cudi asnjë dridhje nuk ndjeja.  Pas udhëtimit 40 minutësh që në fakt më ngjau aq i shkurtër, mora rrugën për daljen ne 6th Avenue! Mes njerëzve që vraponin, përplaseshin, putheshin, ndaheshin, dikush afrikan, një tjetër kinez, adoleshente në grupe, në hutim të rrugës pa patur aspak ndjesinë se lehtësisht mund të humbisja, e gjeta veten përballë Time Square. 
Ka dicka në ajrin e New York-ut që e bën gjumin totalisht të panevojshëm. Është luksi që të jep ndjesia e të qënurit vetëm e të mos e ndjesh vetminë. Janë yjet të zbritura në tokë që behën tapet asfaltesh për ty.
Kam darkuar vetëm në Brooklyn Dinner, edhe tani nuk ja harroj pamjen e menaxherit me origjinë armene, ku më tha se Zonjushat si ti, e meritojnë New York-un si shtëpi!(Në film më ngjau vetja për pak, se ëndrra janë, bën vaki dhe dalin…) Pasi gjeta këndin tim të preferuar, u ula përballë New York Police Department, ku në ekranin e madh pulsonte flamuri Amerikan.

Falenderova veten, isha vetëm! Isha plot. Të pata premtuar se do të rikthehesha, e kur vjen fjala tek premtimet, nuk do t’i thyeja kurrë!
Nuk ka asnjë vënd si ti, asnjë qytet më një atom krenarie, gëzimi dhe ekzaltimi si ti, që të deh e të kthen esëll prap, të rilind pa pasur nevojën të të vdesë, të jetë një karastrofë e bukur me miliona ndjesi.

Gotën e champagnes rozë që e lashë për në fund, e piva për ty.

New York, Dhjetor 2014.


Desantila

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more