New York, New York!

Eshtë qytet kaq e bukur sa dhe emrin ja kanë vënë dy herë! New York, New York :-)

Nëse ndonjëherë në jetë mendon se duhet t’i japësh vetes një cmim, udhëto për në New York, do mbërthehesh menjëherë nga dhurata e pacmueshme e vetmisë së dëshiruar në mesin e miliona njerëzve. Një vend i tillë ose të mbush frymëmarrjen ose të zbraz shpirtin, varet nga ajo që kërkon…

New York është koncentrati i vërtetë i adrenalinës, i gjen të gjitha aty, art, tregti, ekonomi, sport, besime, financë, aktorin, tregtarin, të famshin e lypsarin. Aty gëlon edhe ajri, merr jetë prej dritave se frymëmarrja të duket e pamjaftueshme kur e gjen veten me qafën përthyer duke kumtuar pafundësinë e kateve të ndërtesave që duke e menduar, janë bërë nga ne njërëzit.

Nuk e mbroj New York-un, aspak, nuk e lë pa thënë se sa i shëmtuar dukej cepi Iinjë rrugice mbushur me qese te zeza plehrash, apo shishe te thyera pafund prej dehjesh, as gropat e mëdha që të linin shije-hidhur. Por di ta shkruaj më së miri ndjesinë që të jep e gjitha kjo…

Ishte e shtunë dhjetori. Në pritje të trenit prej New Jersey në Penn Station, hodha sytë përqark të fotografoja me sy skena që kur i shihja në filma, me dukeshin aq të ngrohta. Në të djathtën time, një djale luante me saksofon, përkrah tij një vajzë flokëkuqe me një piercing në hundë, përbri saj, një plak më flokë të bardhë e lekurë afrikan, në mesin e tyre, Unë!

Gjithmonë kam dashur ta “prek” New York-un në mënyrën time, dua dhe gjithmonë kështu do të jetë, te shkel aty ashtu sic përherë e kam inagjinuar, në majën e takës, me elegancën e një fustani, me mbështjellen e një palltoje! Ftohtë ishte shumë, për cudi asnjë dridhje nuk ndjeja.  Pas udhëtimit 40 minutësh që në fakt më ngjau aq i shkurtër, mora rrugën për daljen ne 6^th Avenue! Mes njerëzve që vraponin, përplaseshin, putheshin, ndaheshin, dikush afrikan, një tjetër kinez, adoleshente në grupe, në hutim të rrugës pa patur aspak ndjesinë se lehtësisht mund të humbisja, e gjeta veten përballë Time Square. 

Ka dicka në ajrin e New York-ut që e bën gjumin totalisht të panevojshëm. Është luksi që të jep ndjesia e të qënurit vetëm e të mos e ndjesh vetminë. Janë yjet të zbritura në tokë që behën tapet asfaltesh për ty.

Kam darkuar vetëm në Brooklyn Dinner, edhe tani nuk ja harroj pamjen e menaxherit me origjinë armene, ku më tha se Zonjushat si ti, e meritojnë New York-un si shtëpi!(Në film më ngjau vetja për pak, se ëndrra janë, bën vaki dhe dalin…) Pasi gjeta këndin tim të preferuar, u ula përballë New York Police Department, ku në ekranin e madh pulsonte flamuri Amerikan.

Falenderova veten, isha vetëm! Isha plot. Të pata premtuar se do të rikthehesha, e kur vjen fjala tek premtimet, nuk do t’i thyeja kurrë!

Nuk ka asnjë vënd si ti, asnjë qytet më një atom krenarie, gëzimi dhe ekzaltimi si ti, që të deh e të kthen esëll prap, të rilind pa pasur nevojën të të vdesë, të jetë një karastrofë e bukur me miliona ndjesi.

Gotën e champagnes rozë që e lashë për në fund, e piva për ty.

New York, Dhjetor 2014.

Desantila