Skip to main content

Marmalatë!

Sa e vjetër tingëllon si fjalë ë? Si shtëpia gjyshes, njësoj. Po c’e do që jam vetëm 28, e asnjërën nga gjyshet nuk e kam… Këmbëkryq në kolltuk me lugën zhytur në kavanozin e mbështjellë bukur fort me letër të kuqe, duke lexuar rreshta të librit Rrëfimi të Colleen Hoover, nënvizoj me të verdhën e shëmtuar një shprehje: “Disa sekrete nuk duhet të kthehen kurrë në rrëfime…”, me sytë herë nga TV-ja e herë nga telefoni, si një vigjilente e vërtetë, me sekonda më vjedh vëmëndjen një sms:  Ku je moj? Më duhesh…
E telefonoj menjëherë e shqetësuar, po nuk e heq lugën nga zhytja e ëmbël në luleshtrydhe, e ndërkohë që nga ana tjetër e telefonit dëgjoj një zë si azmatik, që flet 37 fjalë në sekondë e unë jam akoma në dilemë nëse është e gëzuar apo e stresuar apo i ka vdekur vjehrra (që nuk ka) apo e ka lënë makina në mes të rrugës…

“Dëgjo, të thashë që këtë fundjavë do udhëtoja në një takim pune me Andin, arkitektin e zyrës, atë tipin me doza sarkazme të theksuara, që ti e ke inat për vdekje… Ishim në Vjenë.”

Rrotulloj sytë ndërkaq sjell në mëndjë listën e njerëzve të cilët realisht mund t’i kem inat për një arsye të fortë, por ky Andi arkitekti smë rezulton gjëkundi…

“Po hë moj dhe ti, ai që të kam thënë, që kam drekuar dy herë me të…”

Ah, po, kthjellohem në moment unë, sigurisht që e kam shprehur  inatin ndaj një mashkulli që nuk lë femër pa ngacmuar, që ka një pamje të kuruar për vdekje, por që është një katasrofë kur vjen puna e strukturës së gjuajtjes, krejt provinciale, pa asnjë lloj vijëzimi me kontur të një mashkulli të vërtetë,  që në krah ka një “grua-kukull”, e për kukulla ende gërmon, derisa dikush ta mësojë se edhe Barbie edhe Ken, shiten vecmas në dyqan!

“Kam dicka për të të thënë…”më thotë shoqja ime. “Më quaj si të duash…Kësaj rradhe…”

Mos fol më i thashë, e kuptoj, e marr me mënd, të gjitha i marr me mënd, po ty kush ta mori mëndjen, se mesa më ke thënë, ndan të njëjtin koncept me mua, je lumturisht e ndarë nga “aventurat e një nate vjeshte”, apo i rezistove të gjithave përvec tundimit…Se fundja nesër do shkosh prap në punë, e prap do përballesh, e do t’i zgjasësh dhe dorën madje, po moj po, atë dorën që “fjetëm bashkë mbrëmë po nejse”, e s’do dish ku je vetë e as ku ke lënë memorien, e ai krenarisht do të të buzëqeshë për të të thënë dhe një herë se Barbie ka plot aty, po ky vazhdon të jetë një Ken rrallë e për mall.


Në djall të shkojë, hiqu sikur ska ndodhur asgjë, nxirr asin nën mëngë e thuaji, kisha pirë shumë  e asgjë nuk mbaj mënd, keq më vjen, do të doja por nuk arrij të kujtoj asnjë fragment të asaj nate, e nëse përpiqet të të tregojë një grimcë përtej, thuaji se të gjitha dokumentat e tenderit ishin ok, mungonin disa të dhëna financiare por që do merret vajzat e zyrës me atë cështje dhe kujtoje si një brune e vërtetë duke rregulluar syzet e tua seksi me numër zero, se mbledhja për sot është shtyrë deri javës tjetër, edhe hajde për tek unë tani, merr një film e bli ca crackers se marmalatën me luleshtrydhe e kam në dorë e po të pres me lugën tjetër!

Desantila 

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more