Skip to main content

“Kam kënduar jetën time me gërmat e tij…

...por në hapësirat mospërfillëse të zemrës, gjeta këndin për të vallëzuar sërisht!”

Jemi shumë të gatshëm të kritikojmë kur përballemi me “dështime” të të tjerëve. Me krenari drejtojmë menjëherë fjalinë si akuzë : “Të kisha thënë”, “E dija…Po ti nuk dëgjoje”.

Nëqoftëse ka dicka që bën pjesë në gjërat që unë me besnikëri nuk do ta tradhëtoja kurrë, janë darkat e ngrohta me verë,ushqim të mirë, me ëmbëlsirat që tundojnë që në aromë, me shoqet e zemrës. Janë terapia e shpirtit…

Isha mbledhur struk në kolltukun e kashmirit e po prisja që ajo të ulej nga ecejaket që bënte prej guzhinës në sallon. Verë të bardhë, luleshtrydhe, kanellë dhe shumë dashuri brënda një sekondi…

“Erdha, mos u mërzit…”
“Hajde ulu se më more mëndt, se di a e kam nga vera apo nga ato që dëgjova sot…”
“Pse mi, ca ka ndodhur?”

Si në përhumbje i tregoj historinë e një cifti që ne të dyja e njohim shumë mirë. Formulë standarte: Cift i lidhur prej 500 vjetësh, që atëherë kur nuk e dinin se cdo të thotë të jesh në një marrëdhenie të mirëfilltë duke marrë përgjegjësinë e “Tani-jemi-dy”! Por, u rritën bashkë, duke u rritur me ne. 
I shquanim lehtësisht kudo. Ishin aq të këndshëm bashkë, saqë vështirë t'i dallonim mes njerëzve të tjerë po të qëndronin vetëm, kishin një kimi të pashpjegueshme dhe "imponoheshin" aq bukur tek shoqëria në atë sferën që kishin krijuar mes njëri-tjetrit.
Pas kaq shumë vitesh, ai e kish tradhëtuar dhe si një zotni i vërtetë i kishte thënë se ndihet sikur bën pjesë në një marrëdhënie të konsumuar dhe nuk e sheh të shëndetshme për jetën e tij ta vazhdojë më tej… (Ta lumsha unë ty.)

-          Uaaa, joooo s’ka mundësi, jooo! Ai moj?! Uaaa… Po ajo?!  (Se ajo e shkreta i kish varur të gjitha shpresat e jetës tek ky tipi, se të paktën kështu e shihja unë, se kudo ishte emri i tij, madje dhe kur dilnim me të më dukej sikur kjo vinte bashkë me të me vete, bukën!)
-          Ajo… Ajo ishte bërë gjysëm njeriu. Inat i kam këto femra që reagimin e kanë të tillë POR ama do ti përkrah sa të kem jetë. Më erdhi aq keq sa nuk e ke idenë, sido që të ketë qënë zgjidhja apo zgjedhja, m’u dhembs ajo qënie. E ftova të dilte me ne të shtunën…

Asaj e kujtdo,
Kam takuar një zonjë rreth të 60-ave, punonjëse e United Nations në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, e cila më ka dhënë një mësim që e "mbaj" gjithmonë me vete!
"Në jetë je gjithmonë vetëm dhe cdo ditë llogarite jetën tënde vetëm, në një marrëdhënie konsiderohu single (në kuptimin figurativ, gjej kohë të përmirësosh veten, merru me sport, ji krenare që ke ekonominë tëndë, je më e fortë kur je vetëm), në familje bëhu krah i vetëm (asnjëherë nuk dihet se cfarë ka planifikuar jeta për ne, përgatitu të jesh e fortë dhe vetëm), në punë llogarit cdo gjë vetëm (bashkëpuno por mos beso shumë), sepse në këtë jetë ke ardhur VETËM dhe vetëm do të shkosh".
Kam lexuar aq shumë e po aq kam dëgjuar dhe me forcën më të madhe do të të them TY, TY edhe TY:

“ Nuk mund të evitoj dhimbjen tënde kur ndonjë histori  të thyen zemrën por mund të qaj me ty e ti mbledh copëzat për ti rivendosur përsëri. Nuk jam ndonjë gjë e madhe por, jam gjithçka që mund të jem.”

 

DESANTILA

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more