Desantila

Po venitet dashuria. Jo ajo që përmendet në vargje të zhurmshme, por ajo që merr frymë mes njerëzve, që dridhet në heshtje kur sheh dikë të lënduar, që rri e përulur në qoshe shpirtrash të ndrojtur. Ajo dashuri e thjeshtë, e ndjerë, që nuk ka nevojë për fjalë të mëdha, po tretet si një aromë e vjetër që askush nuk e ndien më. Po shndërrohet në kujtim, në një ndjesi që njerëzit përmendin me mall, por nuk e përjetojnë më. Njerëzit janë bërë të ngurtë, sikur cdo ndjenjë t’i rëndojë. Flasin për dashurinë, por pak kush e njeh. Shumë duan të duken të dashuruar, pak duan vërtet. Zemrat janë kthyer në mjegull, të lodhura nga pritjet, nga zhgënjimet, nga mungesa e butësisë. Dhe kështu dita-ditës ndjeshmëria zbehet ndërsa shpirtrat mbeten bosh, si shtëpi pa dritë. Njerëzit nuk besojnë më në përqafime të sinqerta, sepse janë mësuar me duar që prekin, por nuk ndiejnë. Nuk besojnë më në fjalë, sepse janë lodhur nga ato që tingëllojnë bukur, por peshojnë pak. E kemi harruar gjuhën e syve, përkëd...

Qielli i ngrirë rri pezull si një mantel i heshtur, ndërsa fryma e erës lëviz ngadalë, si dorë e padukshme që shkund kujtime të fshehura. Cdo hap tingëllon si melodi e brishtë, dhe diku thellë brenda meje ndizet një ndjenjë e pazakontë, një mall i ëmbël që lidhet me emrin tënd. Se di a e sjell ti dimrin apo dimri vjen me ty? Në çdo frymë, ajri më duket i përzier me ditët e tua. Aroma e druve të djegur ngrihet si përkëdhelje mbi kujtesë, duke më sjellë pranë oxhakut të ngrohtë, aty ku shikimi yt ndizte dritë më të fortë se cdo flakë. Edhe kur shikoj xhamat e mjegulluar, shoh portretin tënd të vizatuar aty, sikur dimri vetë kërkon të më kujtojë sa ftohtë bëje ti, duke mundur cdo acar të jetës time. Si një ulërimë mbetur në thellësinë e një gryke që ska fuqinë të dalë me fjalë. Si një heshtje ardhur prej mungesës së frymës sa përballem me një akullnajë. I ngrirë, i ngrirë deri në palcë, me ditë të brengosura si pamja që ti merr sapo fundi i vjeshtës vjen, kështu është shija e kujtimit...