Skip to main content

Të mbaj!


U enda gjatë rrugëve të tua, ti më thoje se jam gjithcka që ti ke dashur, ti me gjithë qënien tënde më shtrëngoje në një premtim, të dua, të mbaj! Për ty, mijëra vargje në cdo aeroport, do mbajnë emrin tënd. Për ty që je agimi dhe perëndimi i jetës time, do të zgjohem në njëqind ditëlindje me qirinjtë të shuar që në ajër formojnë emrin tënd.

Qyteti im, ska jetë pa ty!
Muzgu im i ëmbël, më thuaj, a t'i merr malli duart për një përqafim...të lutem, sonte më lër të qaj, më lër të mbështes kryet në jastëk e të formoj hartë lotësh...hartën e zemrës! Veten skam fuqi ta kundërshtoj, vetja më tradhëton në ty, aty le të jem një kokë mbështetur në krahun tënd, bashkë jemi të fortë...
Sa rëndë po të peshon shpirti? Lëre të trishtë edhe sot, nesër është një ditë e re, nesër është një ditë më e mirë. Nesër është prap unë edhe ti, sepse në atë botë të vogël tonën, i mbyllëm dyert e djeshme, morëm një rrugë bashkë, duke parë njëri tjetrin në sy, kycëm edhe njëherë premtime të hekurta, bashkë do t'ja dalim...



A t'i merr malli duart për një përqafim?
Atë shtrëngim që i dobët është para teje, në shtretër të një jetë që e duam tonën. Kur i mbyll sytë, cfarë ngjyre ka shikimi yt? Kur të merr malli, a ke frikë nga rrahjet e zemrës?

Qyteti im, ska jetë pa ty!
Muzgu im i ëmbël, më thuaj, a t'i merr malli duart për një përqafim.
U zgjova dhe ndjeva sytë të më peshonin qindra jetë, mora telefonin dhe kisha nevojë të shihja edhe njëherë foton tonë,  të shihja edhe njëherë se si të qeshin sytë kur arsyeja jam unë.

Kishte qënë dje dita kur në heshtje ishim premtuar njëmijë herë mbi fjalën të dua.
Lutem të bjerë një yll për ty, që dëshirës t'i bëhet rrugë, sepse nëse mendon se je vetëm, zgjat dorën dhe do gjesh një zemër, në cdo kohë!

Do të fryjë erë, do të thyhen xhama, do t'i humbësh shpresat por unë e di, në fund do t'i ndreqësh krahët për një tjetër fluturim. Nëse të duhen sy për të gjetur rrugën për shtëpi, merr zemrën time e më quaj tënden. Për ty, mijëra vargje nën të njëjtin premtim, të mbaj!


Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë e bërtas veten!

Kam mësuar të mos hesht, as të qëndroj aty në cepin e jetës duke pritur kokulur se cdo të ndodhë, kam mësuar të mos ulem e sodis veten që thjesht frymon. Kam mësuar të bëj shfaqje e të vjedh vemendje edhe nëse jam mes qindra njerëzish dhe zhurmën ta kthej nga vetja. Kam dashur të jem qendra e botës dhe ja kam bërë vetes të lehtë për të mbërritur pikërisht aty ku kam dashur. Por më shumë se kaq, kam mësuar që të mos friksohem nga pasiguria, as nga ato momente kur gjithçka duket si një labirint ku humbas orientimin. Kam kuptuar se jetët tona shpesh ngjajnë me një teatër të pashmangshëm, ku secili prej nesh është një aktor që luan rolin e vet por pa ditur fundin e shfaqjes. Dhe, ndonjëherë, kur dritat janë fikur dhe përfundojnë duartrokitjet, e vetmja gjë që mbetet është të frymosh thellë në errësirën e vetmisë dhe të marrësh udhë të reja. Kam mësuar që t’i pranoj gabimet si shenjë e shërimit, të kuptoj se ato janë si gurët e hedhur në lumë të pavlerë për ata që refuzojnë të shohin p...
1 comment
Read more